Każdego ranka z kawą obchodzę mój młody OGRÓD i podglądam ,rozmawiam z roślinami,które rozmnożyłam sama i posadziłam siedem lat temu.
Jestem dumna ,gdy radzą sobie w suszę i deszczu.Moi podopieczni wnoszą tyle radości i pomysłów.Są wiernymi przyjaciółmi odwdzięczając się za opiekę,pięknem,powabnymi kolorami ,zapraszając pszczoły trzmiele .Mój ogród żyje pełnią życia wiosną,gdzie mogą oczy wtapiać się w piękno soczystych kolorów.Latem, gdy pysznią się kwiaty swoim wdziękiem .Jesienią ,która zabarwia liście.Zimą ,gdy otulony śniegiem śpi a w słonecznych promieniach iskrzą się jak białe perły, sukienki na każdej roślinie.Gdy każdego ranka o każdej porze roku, mogę się zakochiwać,cóż może być piękniejszego???

Podzielam Elu Twój zachwyt, ja robię to samo od ponad 30 lat, ciagle coś odkrywam na nowo. Ogród to piękna rzecz. Biedni ci, co tego nie zauważają.

Dziś jest pięknie słonecznie choć chłodno,poranna mgła tajemniczo otulała mój ogród.Gdy pozsadzałam pierwsze rośliny wydawało mi się ,że są zbyt malutkie i nie dają jeszcze żadnego efektu,ginęły na dość dużym obszarze.Teraz po 7 latach mogę powiedzieć ,że dawały mi niesamowitą radość patrzenia na wzrost ,cierpliwość została wynagrodzona silnymi i zdrowymi roślinami .Dla mnie ogród jest subtelną oazą a zarazem mogę spełniać swoje wewnętrzne ja.I nie trzeba zbyt wiele by móc rzeźbić tak, by powstawał żywy obraz,miejsce spotkań i odpoczynku. Zawsze pragnęłam mieć ogród a w nim dzieci,przyjaciele ,wiec mój pomysł ,projekt udoskonalam do potrzeb .Nie mając zbyt wielkich środków staram się,wykorzystywać naturę i jej dobra ,tak by było przyjemnie i przytulnie.

Witam Danusiu ---> podpisuje się pod tym ,pozdrawiam i życzę radości

Elu, pięknie piszesz o swojej pasji, prosimy o więcej )

Witam w kolejny dzień Jesieni.Czas przygotowań do zimy.Ostatnie cięcia ,przesadzania.Gdy dziś zbierałam orzechy włoskie,pomyślałam o moim poczciwym drzewie ile radości mi przyniosło ono w latach dziecięcych i daje do dziś.Orzech, który jest seniorem mojego ogrodu liczy sobie ok 60lat.Przekazany mi pod opiekę łącznie z gruntami .Sentyment do starych drzew mam choć nie wiem ,jak się on zrodził ale podejrzewam ,że piękno pni a na nich wyryte lata wzrostu są jakby naturalną historią,elementem naszego życia Z największym szacunkiem podchodzę do takich drzew.Gdy wichura rozdarła go na dwie części łamiąc potężne gałęzie, obsypane niezliczoną ilością orzechów ,serce mi zamarło.Leżące gałęzie powalone na ziemi trzymała tylko kora .....>>>pomyślałam ...szkoda orzechów ,są jeszcze nie dojrzałe.Czas na sprzątnięcie przedłużał się z wielu powodów i o dziwo, jak połączone "dzieci pępowiną" orzechy dojrzały.Usunęłam gałęzie i pozostał pień aż do wiosny następnego roku.Wyrosły na nim młodziutkie gałązki. Wtedy przyszedł mi pomysł ukształtowania korony drzewa ,no i cierpliwość co dalej.Najgrubsze gałązki pozostawiłam ,resztę usunęłam .Po 3 latach stary poczciwy orzech był w pięknej koronie a orzechy jak korale ozdabiały go .W kolejnym roku zaatakowała liście jakaś choroba,pomyślałam >>..jest pewnie zmęczony i czas go usunąć.Piła poszła w ruch...tak zacinając w kolejności gałęzie, pozostawiłam znów pień do następnej wiosny, niecierpliwie czekając czy wypuści nowe gałązki.Teraz ma trzy letnią koronę i właśnie zbieram jego owoce ,które są smaczne i zdrowe.Uśmiechnęłam się.Myślę ,że stare drzewo jak człowiek, ma swą mądrość życiową z której czerpiemy nauki a solidne korzenie dają życiodajne soki,owocom i młodym gałęziom."Starych drzew nie przesadza się"to mądre stare przysłowie ,do którego pozwolę sobie dopisać......................szanujmy stare drzewa i pozwólmy im, by cieszyły nas swym pięknem i dawały cień gdy zbyt mocno ogrzewa nas słoneczko.

Piękna opowieść i mądrość z niej płynąca. Łezka kręci się w oku... Nasuwa mi się też myśl, że najważniejszą cechą ogrodnika jest cierpliwość.

Witam Danusiu, tak cierpliwość jest tym czym powinni być obdarowani ludzie zajmujący się żywymi organizmami.roślinami,drugim człowiekiem.Ogrodnik,który kocha to co robi ,musi być z każdej gałęzi wiedzy po trochu obeznany.Wszystko potrzebuje uwagi ,serca . A za cierpliwość w ogrodzie najpiękniejsze otrzymujemy podziękowanie. Pozdrawiam Danusiu.

Zastanawiałam się ,co można jeszcze napisać .Zawsze nas coś zachwyca,inspiruje,smuci,czy też doznajemy olśnienia.Mój ogród był marzeniem od wielu lat,widziałam go nawet w snach, kiedy nadszedł ten czas i miałam możliwość realizowania swoich marzeń okazało się ,że pole do popisu było tylko ograniczała mnie możliwość finansowa.Zakochana i zauroczona miejscem gdzie mieszkam oraz świadomość tego, że moja okolica jest wielkim ogrodem (przepięknym) postanowiłam realizować swoje marzenie o ogrodzie cierpliwie.Oznacza to ,że musiałam rozmnażać ,ukorzeniać roślinki w własnym zakresie.Zaczęłam od roślin krzewiastych i drzew.Gdy upewniona byłam iż można prawie wszystko rozmnożyć w własnym zakresie ,zrobiłam plan w głowie jak ma wyglądać mój ogród i czemu służyć.Ponieważ w przeciwieństwie do martwej natury ogród jest żywy i zdając sobie sprawę ile cierpliwości muszę mieć ,posadziłam pierwsze rośliny tak by powstał szkic architektoniczny ,Jednorocznymi roślinami uzupełniałam wiele wolnych miejsc,czekając latami by stałe rośliny wyrosły.Każdego roku czytelniej widzę niedociągnięcia i czy zamierzony cel ma efekt .Mam możliwość poprawiania gdyż mogę jeszcze przesadzić rośliny.W moim sercu zarysował się ogród taki bym mogła się ja dobrze czuć jak i moi goście.Ambicji kolekcjonerskich z różnych przyczyn nie mogę mieć więc wykorzystuje rośliny ,naszych babć ,zapominane czy niedocenione,łatwe i dobrze się czujące w północnych terenach gdzie mieszkam.

Elu, spróbuj zamieścić zdjęcia ze swojego ogrodu.