Zapadł wieczór – ten jedyny,
najpiękniejszy w roku,
wszyscy są dla siebie mili
i tak cicho wokół.
Pora, gwiazdko, na wieczerzę,
widzisz, jak czekamy,
wyjdź na niebo srebrnym blaskiem,
w oknie się spotkamy.
Połamiemy się opłatkiem
i złożymy sobie
dużo ciepłych, dobrych życzeń –
ty nam, a my tobie.
I zapachnie nam choinka
żywym lasem w domu,
i rozpłacze się znów świeczka
cicho, po kryjomu.
Biały obrus stół zaśnieży
i sianko przykryje,
aż dwanaście potraw przyszło
na naszą wigilię.
Pusty talerz będzie czekał
na tych, których nie ma;
będą z nami niewidzialni
ze świętego cienia.
Gdy połączy nas kolęda
i w podróż zabierze,
pospieszymy do stajenki,
jak kiedyś pasterze.
Dawno temu, przed wiekami,
w dalekim Betlejem,
cud się zdarzył nad cudami,
dał światu nadzieję.
Dziś śpiewamy o tej grocie
wydrążonej w skale,
o Dzieciątku narodzonym
i jest tak wspaniale.
Dziękujemy, pierwsza gwiazdko,
że nas odwiedziłaś,
i cieszymy się z prezentów,
które zostawiłaś.
[Włodzimierz Dulemba, "Wigilia z gwiazdką"]
