Kasya napisał(a)

a wracając do tematów ogródkowych...


tak wygląda moja sadzonka ciemiernika orientalnego

na jesieni odłamały mi sie 2 listki z kawalkiem rosliny i wsadzilam je do doniczki, stal na parapecie i zaczal rosnac

Baaaardzo obiecująco

Lukasz2013 napisał(a)

Konkurs na Griswolda w tym roku jest????

Spoko!! A skąd wziąłeś śnieg?

AngelikaX napisał(a)

Kilka migawek ze świątecznych dekoracji

A tu nowa dawka!!!Bardzo mi się podoba-zwłaszcza te bombki z wypełnieniem

Pszczelarnia napisał(a)

Witaj! Tak. Irys syberyjski, ten sam od 35 lat.

Ogród naturalistyczny, w odbiorze. Ale było bardzo dużo ingerencji z naszej strony. Bardzo dużo. Cały czas ingeruję. Tylko trawniki zostawiam w spokoju, choć i tak je grabię i regularnie kosimy.

Kamień choć wygląda naturalnie, został wydobyty przy zakładaniu rabaty, mam nadzieję, że uda mi się te głazy osadzić wreszcie w jednym miejscu gdzieś nad potokiem, zepchnąć z rabat.

Pięknie!!Ja też mam głaziki-ale dopiero ubieram je w roślinki.

lojalna_ napisał(a)

Pozdrawiamy świątecznie z z Fidkiem

Suuuper. Chcę takiego Fidka!
A choinka to hendmejd?Bo bardzo taka miła dla mego jest...

Urszulla napisał(a)

Widoki z tarasu mam dziś zamrożone i je uwielbiam. Dzięki dziewczyny za obecność oczka łam o kretach, różach, a wiadomość Bogdzi mnie zmartwila.

U mnie podobne widoki-choć trochę mamy zimy

Reniu super ! Idealna kompozycja ! Wszystko ze sobą współgra Wianki urocze!

U mnie jakby trochę bardziej zimowo. Nieustająco wstrząsa mną mrok-kiedy wychodzę do pracy...zamiast przewracać się na drugi bok

Zima mu niestraszna

i na dobry dzien przesylam Wam gwiazdki wymyslone i zrobione przez moje dzieciaki

I obiecane zdjęcia frontu

Kasiu, co tu pisać? Było biednie i siermiężnie. Jak rodzice dawali radę do dziś dnia nie wiem.

Byłi młodzi, mieli po 35 lat, pewnie mieli nadzieję na lepsze zmiany, ale zmiana na dobre nie wyszła. Trzeba było trzymać uszy po sobie, i dostosowywać się do sytuacji. Ale jak otworzyła się furtka. to już nogę w próg zapchali i zamknąć się nie dali.
No i macie mnie tu na Waszą wesołość, a moje zadowolenie. Chociaż nie ukrywam, że tęskno mi do moich stron ojczystych. Ale każdy przesiedleniec tęskni, niezależnie od nacji.

Moje ukochane Wilno!

Kochani życzę Wam zdrowych i spokojnych Świąt, i oby nie trzeba było okien zaciemniać, co by nikt z ulicy światła nie widział.

Bóg się rodzi, moc truchleje...

Wesołych Świąt!

Mirelko właśnie zaatakowały rozchodniki, zobacz


Z korzeni nie zostało nic

Pszczelarnia napisał(a)

Zaglądam, by poszukać smaków wileńskich.

Moje podwileńskie Wigilie były bardzo skromne.
Pacierz, opłatek, Zupa śledziowa + ziemniaki w mundurkach. Śledź w oleju, jak była ryba na gorąco to dobrze. Kapusta z grzybami. Potem pieczone uszka z grzybami z półkruchego ciasta. No i obowiązkowo kisiel żurawinowy. U babci pamiętam i taki owsiany też był. A na deser mleczko makowe + sucharki do tego, zwane ślazikami.
Prezentów nie było, bo Mikołaj 6 grudnia wszystko rozdał co miał. Przy piecu na koniec łupaliśmy orzechy laskowe własnoręcznie wczesną jesienią nazbierane.

Okruszki z obrusa wigilijnego razem z siankiem i opłatkiem ojciec wynosił do żywioły z życzeniami zdrowego roku.

Co do dań obowiązywała zasada: wszystko z wody, z lasu, z ogrodu, z pola.
Trzeba było wszystkiego spróbować, bo mogło nas ominąć jakieś szczęście, gdyby się czego nie spróbowało. Do dziś dnia nie cierpię śledzi w żadnej postaci, a i do ryby nie mam skłonności. Chociaz innym nie obrzydzam jadła.

Choinek się nie stawiało. W świętym kącie, zwanym pokuciem, przed wigilią ojciec stawiał dorodny snop żyta, zwany dziadem. a pod obrusem koniecznie dużo siana, a nie marne ździebełko. No i pod sufitem podłaźniczka albo pająk ze słomy, albo i to i to. Dopiero po pasterce, na stół wjeżdżały jakieś mięsne dania. Ale co do zasady, nie gotowało się nic wszystko miało być wcześniej gotowe. Przeważnie biło się wieprzka, i sporządzało się wyroby własnoręcznie. Kiełbasy, salcesony, pasztety, wątrobianki. Piekło się szynki i suszyło się polędwice i tylne szynki. Ale zawsze czekaliśmy na pieczoną babkę ziemniaczaną w grubym jelicie zwaną z wileńskiego wiadary, wiedarai.

Wigilie były smutne, My zostaliśmy z tamtej strony, bo było już po podziale Kresów, dzieci musiały chodzić do szkoły, nie było wolnego. Wolne było od 1 stycznia 1 tydzień, na koniec półrocza w szkole. No i obchody naszych świąt były nie mile widziane.



Cieszę się, że rodzice skorzystali z drugiego rzutu repatriacji, w 1958r.
Żartuję, że za to dziękować muszę Stalinowi, bo umarł, a potem Chruszczowowi, że nas wypuścił.