Jesień to przecież właśnie czas odpoczynku dla natury po hojnym lecie i jej układanie się do zimowego snu.Co prawda pachnie jeszcze latem, ale zachody słońca są co raz wcześniejsze i co raz to chłodniejsze poranki.

Jesień kojarzy mi się przede wszystkim z kolorami – ciepłymi, pastelowymi, obejmującymi chyba wszystkie możliwe odcienie żółci, brązów i czerwieni. W moim ogródku o tej porze nie brakuje też różnych odcieni różu.

Zżółkły liście, zwiędły kwiaty, skończyła się jesień. Nie zawsze jest piękna słoneczna i kolorowa, ale taką ją chcę widzieć. Czasem leje, wieje, czochra włosy i targa gałęziami drzew.
Wraz z odejściem jesieni znika piękna paleta barw, nastają zimne,wietrzne, szare dni, czyli zima za pasem.

Zimowych zdjęć tegorocznej zimy nie mam, bo nie było ładnej śnieżnej lub oszronionej aury. To co przedstawię to zima z poprzednich lat.
Magię zimowego klimatu podkreśla skrzący się mróz, a w powietrzu widać drobne, wirujące płatki śniegu. Zima to pora roku, kiedy przyroda śpi, odpoczywa przed kolejną wiosną.

Krajobraz zimowy to połączenie bieli, skrzącego się śniegu i tajemniczego krajobrazu.

Którejś zimy lód otoczył wszystko wokół. Od razu spodobał mi się ten zimowy wystrój. Ogród wyglądał jak jedna z komnat Królowej Śniegu. Taki blask bił od tej lśniącej lodowej powłoki. Było pięknie, ale i bardzo ślisko. Trudno było utrzymać się nawet przez chwilę na nogach.

Szadź okrywa delikatnym pancerzem roślinki rosnące w ogródku. Najpiękniej jest rankiem. Drzewa są pokryte świetlistą szadzią. To tak, jakby pokrywały je miliony gwiazdek. Lecz wystarczy tylko lekki dotyk, a szadź opada. W takie dni ogródek wygląda uroczo i ale tajemniczo.
Gdy sięgam pamięcią wstecz to uzmysławiam sobie, ze kiedyś każda pora roku była bardziej wyrazista. Zimą dzieci biegały z sankami, śnieg sypał, były ślizgawki. Dziś jest 20 styczeń, niby poprószyło troszkę, ale już stopniało. O zjeżdżaniu na sankach z górki dzieciaki tylko marzą. Gdy przychodziła wiosna nie było to takie raptowne jak przez kilka kolejnych lat. Z zimowych kozaków wskakujemy od razu w letnie obuwie, z zimowych kurtek w krótkie rękawki, a gdzie czas na trzewiki ( w sumie to całą zimę można przechodzić w trzewikach). Jak już przyjdzie lato to u mnie (okolice Sandomierza i Tarnobrzega)nadchodzi czas nieubłaganej suszy. Potrafi nie spaść ani jedna kropla deszczu przez dwa miesiące, a słońce praży co dzień. Nad morzem jest inaczej, wychodzi ciemna chmura i już leje bez opamiętania. Takie to dziwne pory roku mamy.

W tym roku mamy prawdziwą śnieżną zimę. Jak sypnęło 12 XII tak ciągle mrozi i dosypuje świeżego puchu, pomimo regularnego odśnieżania lubię taką prawdziwą zimę.









Jest też zima w cieplejszym wydaniu