Pierwsze co da się zauważyć to panujący wszędzie porządek. Wszystko jest uprzątnięte, równo poukładane, drzewa i krzewy ładnie przystrzyżone, a rośliny wypielone. Nie mam pojęcia jak Japończycy to robią, bo przez cały pobyt nie widziałem nigdzie, żeby ktoś cokolwiek sprzątał. Nawet pola ryżowe, które mijałem w drodze z lotniska do Tokio, były ładnie uporządkowane. A znowu w miastach nie zobaczy się nawet papierka na ulicy, co też jest niesamowite bo raczej trudno o kosze na śmieci. Przeważnie można je znaleźć przy większych supermarketach, a poza tym nigdzie ich nie ma.
Ciekawym zwyczajem jest zdejmowanie butów przed wejściem do domu, co ma też takie samo zastosowanie w hotelach (a przynajmniej tych bardziej tradycyjnych). Po wejściu do takiego hotelu, przy drzwiach jest specjalnie obniżony fragment podłogi, gdzie jeszcze można chodzić w butach. Zostawia się je albo w tym miejscu albo w zamykanych szafkach, a już dalej po hotelu chodzi się albo w klapkach albo boso. Przyznam, że bardzo mi się to podobało, bo jest to dość wygodne. W wielu atrakcjach turystycznych przed wejściem jest wymagane zdjęcie obuwia, w światyniach, zamkach, a czasami nawet w małych kapliczkach w parku. I tam ludzie rzeczywiście się do tego stosują.
Zwiedzanie postanowiliśmy zacząć od Hiroshimy, a potem przemieszczać się coraz bliżej Tokio. Tam gdzie się dało jeździliśmy japońskim superexpressem Shinkansen, który jeździ między 200 a 300 km/h. Trasa z Tokio do Hiroshimy ma ponad 800 km, a podróż trwała tylko 5 godzin, razem z półgodzinną przesiadką w Osace. Są jeszcze szybsze pociągi, które jeżdżą bezpośrednio trochę ponad 4 godziny. Nie ma nawet co tego porównywać do pkp
. Pociągi są bardzo wygodne, czyste i się nie spóźniają. Nawet specjalnie to sprawdzałem licząć na jakąś minutę opóźnienia, ale niestety nie.
Poniżej kilka fotek z pociągu. Chciałem zrobić zdjęcie Fuji, ale niestety nie było widać. Chmury zasłaniały.
................
