Z tego, co zdążyłam zauważyć wszyscy chętnie się tu dzielą swoją wiedzą i doświadczeniem. I to pięknie!!! Postanowiłam więc i ja skorzystać z Waszych porad i wiedzy. Chciałabym zrobić u siebie rabatę żwirową przy wykorzystaniu roślin, które mam. Rabata będzie "na patelni" od strony południowej, w kształcie księżyca (o wymiarach ok. 6-7m długości i w najszerszym miejscu pewnie ze 2 m szerokości). W centrum tej rabaty będzie rósł świerk pospolity. Rośnie pięknie i nie chcę go przesadzać. Podpowiedzcie mi, proszę rośliny, które mogą rosnąć na rabacie żwirowej. Na forum nie znalazłam takiego wątku.

Do wykorzystania z moich własnych zasobów mogę mieć:

jałowce (płożące i pośrednie wszelkiej maści i koloru), jukki (bardzo chętnie bym je tu wykorzystała), świerk nidiformis, żywotnik hoseri, goździk siny, floks szydlasty, jeżówkę, lilie w różnych odmianach.
To nie wszystkie rośliny, którymi dysponuję (bo różnorodność u mnie duża )), ale te na razie przyszły mi do głowy.

W internecie nie znalazłam zdjęć ładnych rabat żwirowych, które stałyby się dla mnie inspiracją. Są, owszem, ale raczej takie sztuczne. A może taki efekt jest zawsze w przypadku rabaty żwirowej? Wtedy poddaję się i zmieniam plany na rabatę zwykłą z wykorzystaniem w/w roślin i dodatkowo trzmieliny, albo czegoś takiego Ale to zostawię na potem. Najpierw chciałabym poznać Wasze zdanie i ewentualnie fotografie Waszych żwirowych rabat.

Moje lilie rosną wśród azalii.

Moje lilie rosną w donicach, jak zakwitną wystawiam je na schody. Pachną pięknie, jak przechodzę czuję zapach.



A te nie są moje, lubię białe

Lilia 'Smokey Mountain'



Lilia Nymph



Lilia 'Tiger Edition'

Emilu, będę to miała na uwadze jako druga roślina na liście obok hortensji.
Lilie trygrysie pamiętam odkąd widziałam, co to jest ogród, bo w naszym starym ogrodzie były. L. candidum mam w ogrodzie Mamy.
W latach osiemdziesiątych masowo kupowałam lilie azjatyckie i orientalne w przeróżnych, niespotykanych na tamte czasy kolorach np. różowym i żółtym. Teraz mam białe. Uprawiam je w donicach. Podczas kwitnienia stawiam na schodach, aby mi pachniały (odm. Casablanca), potem usuwam z pola widzenia pod świerki i na zimę tam zostają. W tym roku muszę chyba już przesadzić.

gardenarium napisał(a)

Ja też bardzo jestem ciekawa w jakim kierunku z roślinami pójdzie Emil ?

Bez tej dwójki nie wyobrażam sobie mojego ogrodu. Są kultowe, piękne, mają swoją historię i legendę są też już nieco zapomniane co lubię. Jeśli ktoś nosi się z zamiarem pozbycia cebul przygarnę je i dam im nowy dom

Lilia tygrysia (Lilium lancifolium THUNB syn. Lilium tigrinum) syn. “Smolinos”, “Tiger Lily”

Opis rośliny: Niezwykła odmiana lilii, która zachwyca wyglądem swoich kwiatów, ma jaskrawe ubarwienie i egzotyczny wygląd. Syn. L. tigrinum.Jest gatunkiem, który obok innych lilii wykorzystano do wyhodowania odmian nazwanych mieszańcami azjatyckimi. Ta urzekająca swym wyglądem lilia wydaje turbanowe (przypominają kształtem tureckie turbany) kwiaty o średnicy ok. 10 cm. Są one pomarańczowe, o wygiętych na zewnątrz, nakrapianych płatkach. Na jednym pędzie zebranych jest od 5 do 20 kwiatów. U odmiany ‘White Tiger’ białe płatki „posypane” są małymi, czarnymi plamkami. Liście ciemnozielone, wąskie, lancetowate, rzadko rozłożone na pędzie. Lilie tygrysie tworzą w kątach liści małe, czarne cebulki powietrzne. Korzenie wyrastają na pędzie. Rzadko uprawiana i czasem zdziczała.
Okres kwitnienia: lipiec-sierpień
Wysokość: 80-120 cm
Uprawa i rozmnażanie: Lilie tygrysie należą do najbardziej żywotnych letnich kwiatów cebulowych. Udają się prawie na każdym stanowisku i z roku na rok kwitną piękniej. Mogą rosnąć w słońcu lub półcieniu. Lilie sadzi się jesienią, zaraz po zakupie cebul, które powinny być twarde, mięsiste. Dołki, w których posadzimy cebule, muszą być duże (średnica co najmniej 50 cm, głębokość 30 cm). Dno dołków trzeba spulchnić i na spulchnione podłoże wsypać tyle ziemi, aby cebule zostały posadzone na głębokości 10-15 cm (głębokość dwa razy większa od wysokości cebul). W dołku umieszcza się od 3 do 5 cebul, zasypuje ziemią i lekko ugniata. Najlepiej by gleba była żyzna, przepuszczalna, kwaśna i bogata w próchnicę, średnio wilgotna. Może być również gleba piaszczysto-gliniasta, aczkolwiek żyzna. Stanowisko słoneczne zgodnie z zasadą: „kwiaty w słońcu, a nogi w chłodzie”. Ziemię ściółkujemy warstwą kory sosnowej o gr. 3 cm lub obsadzamy płytko korzeniącymi się roślinami. Sadzimy na głębokości dwa razy większej od wysokości cebul. Co 3 lata wykopujemy cebule sadząc w nowym miejscu aby zachowały swą żywotność. Przekwitłe kwiaty usuwamy pozostawiając jak najwięcej liści aż do zżółknięcia aby nowe cebule były duże i silne. Lilie w gruncie potrzebują na wiosnę rozsypania nawozu o spowolnionym działaniu, a te posadzone w donicach wymagają regularnego podlewania i zasilania nawozem bogatym w potas. Niedostateczna wilgotność gleby, przepuszczalność czy pulchność powodują skracanie łodyg u mieszańców lilii. Mrozoodporność tych lilii zupełna. Nie wymaga ona specjalnych zabiegów pielęgnacyjnych, jednakże w przypadku zauważenia oznak choroby czy też szkodników trzeba natychmiast interweniować. Rozmnażamy przez podział cebul, odejmowanie cebulek przybyszowych lub cebulki powietrzne. Odmiana bardzo plenna.
Zastosowanie: obwódki, rabaty bylinowe lub jako soliter, na kwiat cięty, ogrody japońskie.
Zestawienie: W ogrodzie kwiaty będą doskonale wyglądać posadzone po kilka sztuk na rabatach wśród innych lilii lub takich bylin jak ostróżki, przetaczniki, szałwie czy krwawniki.
Szkodniki i choroby: Ze szkodników wymienić należy poskrzypkę liliową, mszyce mogące roznosić choroby wirusowe i ślimaki. W niektórych latach lilie atakuje szara pleń i choroby grzybowe. Groźnymi szkodnikami lilii są także nornice i myszy, szczególnie w lekkie, bezśnieżne zimy.
Uwagi: średnio co 3 lata należy cebule wykopać i przesadzić do nowego miejsca. W ten sposób zachowuje się ich żywotność, lilie zawsze obficie kwitną, a ich cebule są duże.

Lilia biała (Lilium candidum L.) syn.„ Lilia Św. Józefa”, „Józefka”, „Madonna Lily”

Opis rośliny: Lilia św. Antoniego to nazwa potoczna i wzięła się stąd że rośliny te kwitną od maja do końca czerwca w którym przypada święto św. Antoniego patrona dzieci i młodzieży. Lilia Św. Józefa to znana i ceniona odmiana lilii ze względu na pełne uroku, duże śnieżnobiałe kwiaty, piękny zapach, łatwość w uprawie i duże walory dekoracyjne. Jest to najstarszy gatunek lilii. Roślina cebulowa, liście w rozetce przyziemnej, lancetowate, odwrotnie jajowate, kwiatostan grono, owoce torebki, kwiaty wyraźne. Łodyga Najczęściej gruba, sztywna, owłosiona lub naga. Usycha na zimę. Na każdej łodydze kwiatowej rozmieszczonych jest 10-20 kwiatów o niepowtarzalnym zapachu. Zapylane są przez motyle dzienne i nocne oraz inne owady. Kwiaty lilii ma kształt trąbkowy lub kielichowaty. Kwiaty lilii wykorzystywane są do produkcji perfum. W przeszłości lilia wykorzystywana była w celach medycznych. Lilia ta była uprawiana od wieków. Jej pierwotne pochodzenie jest wciąż nieznane. Najprawdopodobniej pochodzi z Azji Mniejszej. Lilię tę uprawiano w Średniowieczu w klasztorach. Była to pierwsza roślina wykorzystywana jako kwiat cięty. Wykorzystywano je do dekoracji ołtarzy w kościołach. Starożytni Grecy wierzyli, że lilia powstała z kropel mleka, które uroniła bogini Hera. Nazywali ją leirion, od przymiotnika leiros (delikatny, cienki, wrażliwy). Przypisywane są jej nawet magiczne właściwości. Od niepamiętnych czasów lilia symbolizuje chwałę, królewskość i majestat. Niezwykły kształt kwiatów lilii znalazł swoje stałe miejsce w sztuce ludowej jako motyw zdobniczy czy symbolice chrześcijańskiej - jako oznaka czystości i niewinności. Stanowi też wzór heraldyczny.
Okres kwitnienia: lipiec-sierpień
Wysokość: 120 cm i więcej
Uprawa i rozmnażanie: Lilia ta jako jedna z nielicznych wymaga indywidualnego planu uprawy. Warstwa gleby która przykrywa cebulę powinna mieć tylko 3 cm ponad szczytem cebuli. W przeciwnym razie cebule rozwijać się będą słabo a kwitnienie będzie zredukowane lub całkowicie zaniknie. Cebule sadzimy na stanowisko słoneczne lub półcieniste w rozstawie 20-25 cm. Stanowisko musi być nasłonecznione, ale należy unikać bezpośredniego działania promieni słonecznych. Cebule tej lilii powinny być posadzone na przełomie sierpnia i września aby dobrze ukorzeniły się do zimy (muszę przejść stan spoczynku po czym ponownie wypuszczają świeże liście). Wiosną bardzo wcześnie wyrasta pęd kwiatostanowy. Lilie te są całkowicie mrozoodporne, chociaż w bezśnieżne zimy należy liście przykryć. Liście odziomkowe utrzymują się przez zimę, a zamierają po wyrośnięciu pędu. Przekwitłe kwiaty usuwamy pozostawiając jak najwięcej liści aby nowe cebule były duże i silne. Cebule lilii nie mają suchych łusek okrywających i dlatego łatwo je uszkodzić. Wykopane jesienią cebule lilii można też przechować do wiosny w pomieszczeniu o temperaturze 4-2*C, przysypane lekko wilgotnym torfem. Dla ochrony przed wysychaniem przykrywa się cebule torfem i dziurkowaną folią. W okresie intensywnego wzrostu rośliny podlewamy, odchwaszczamy i kilkakrotnie dokarmiamy nawozami wieloskładnikowymi o niskiej zawartości azotu. Można też zastosować jednorazowo nawóz o spowolnionym działaniu. Należy uważać, aby nie uszkodzić korzeni w czasie sadzenia. Lilie z innych grup takie jak: mieszańce azjatyckie czy orientalne mogą być sadzone zarówno wiosną jak i jesienią, jakkolwiek termin wiosenny jest bardziej preferowany. jesienią wypuszcza liście, Aby utrzymać potrzebną liliom wilgoć w glebie można posadzić roślinę okrywową. Cebule lilii mogą być pozostawione w tym samym miejscu przez kilka sezonów i traktowane jak rośliny wieloletnie. Wiosną można podsypać dolomitu, aby utrzymać odczyn zasadowy gleby. Lilie tę rozmnażamy przez podział łusek cebuli lub latem po przekwitnięciu z cebul przybyszowych.
Zastosowanie: obwódki, rabaty bylinowe lub jako soliter, na kwiat cięty. Odmiany o niskim wzroście można sadzić w ozdobnych pojemnikach ustawianych na tarasie lub w ogrodzie.
Zestawienie: ostróżki, maki, łubiny, liliowce.
Szkodniki i choroby: Ze szkodników wymienić należy poskrzypkę liliową, ślimaki oraz mszyce, które mogą roznosić choroby wirusowe.
Uwagi: Obecnie lilia ta jest coraz rzadziej spotykana, mimo to wciąż pozostaje jedną z najbardziej popularnych starych odmian tego kwiatu. Wysoka cena tej lilii wynika z faktu, że jest stosunkowo rzadko namnażana. Reprodukcja gatunków botanicznych stanowi zaledwie kilka % ogólnego areału upraw lilii. W sprzedaży spotykana stosunkowo rzadko, cebul najlepiej szukać na bazarach. Razem z lilią tygrysią jest najpopularniejszą lilią wiejskich ogródków.
Efemerofit – gatunek roślin obcego pochodzenia, który przypadkowo został zawleczony i - zwykle przejściowo - występuje we florze danego kraju lub obszaru. Stosunkowo często efemerofity pojawiają się wokół miejsc przeładunku towarów, np. wokół portów, dworców kolejowych lub innych stacji przeładunkowych, a także wokół szkółek ogrodniczych i ogrodów botanicznych, w których uprawia się gatunki obce. Efemerofity zwykle nie mają szans na przejście całego cyklu rozwojowego w klimacie, w jakim się znalazły, i w krótkim czasie zanikają. Niektórym gatunkom jednak, czy to w wyniku skrzyżowania z rodzimymi gatunkami, czy też w wyniku jakichś przemian ewolucyjnych udaje się czasami trwale zaaklimatyzować.

Lilia- Lilium

Nazwa łacińska, podobnie jak grecka- leirion- wywodzi się od starej egipskiej nazwy tych roślin. Lilie znane były już w starożytności i wiele znajdujemy dowodów, że cenione były także jako środek leczniczy, a nawet pokarm. Lilie dziko rosną w wielu krajach Europy, Azji i Ameryki, na półkuli północnej, a tylko 1 gatunek- lilia filipińska, poniżej równika. Najwięcej gatunków rośnie na obszarach wschodnio-azjatyckich, w trudnych warunkach klimatycznych i z uprawą odmian wywodzących się od tych lilii nie mamy kłopotów. O wiele bardziej wrażliwe są lilie pochodzące od gatunków rosnących w Japonii i Chinach, gdyż w naszych warunkach klimatycznych łatwo przemarzają. Kłopot sprawiają także lilie amerykańskie, dlatego rzadko widuje się je na działkach i w ogrodach.
Lilie tworzą nierozgałęzione łodygi, na których ułożone są dość gęsto intensywnie zielone liście, u jednych małe i wąskie, u drugich bardzo okazałe. Kwiaty zbudowane są z 6 działek (płatków), 6 dużych pręcików i okazałego słupka. Płatki mogą być lejkowato zrośnięte bądź wyraźnie rozchylone, a nawet silnie odgięte (jak u lilii o kwiatach w kształcie turbanu). Podziemnym organem jest wieloletnia cebula. Jej wielkość, kształt, a nawet barwa zależy od gatunku i odmiany. Zbudowana jest tylko z mięsistych łusek (bez tuniki), dachówkowato zachodzących na siebie. U podstawy cebuli, z piętki, wyrastają grube, mięsiste korzenie zwane korzeniami podstawy, a nad cebulą, ale pod powierzchnią ziemi, tworzą się korzenie pędowe. Obydwa systemy korzeniowe spełniają ważną rolę w życiu rośliny, dlatego bardzo istotne jest przestrzeganie wszelkich zaleceń uprawy. Lilie rozpoczynają wzrost w końcu kwietnia i w maju, a zakwitają od czerwca do sierpnia, w zależności od odmiany. Jesienią część nadziemna zamiera i następuje zimowy spoczynek. Cebule mogą pozostać w glebie, ale bardziej wrażliwe wymagają starannego okrycia.
Rozmnażanie lilii nie jest trudne i nie wymaga szczególnych warunków i umiejętności. Najłatwiejszym sposobem jest oddzielenie cebul przybyszowych. U lilii azjatyckich z cebuli zdolnej do kwitnienia tworzą się 2 cebule potomne, a gdy w następnym roku powstaną z nich kwitnące rośliny, to znowu następuje podział i tworzy się grupa złożona z 4 cebul (z tąd też wynika konieczność wykopywania lilii azjatyckich co 2-3 lata. Zapobiega się w ten sposób nadmiernemu zagęszczeniu roślin i osłabieniu ich kwitnienia). Lilie tworzą też cebule przybyszowe na podziemnym odcinku pędu, nad cebulą mateczną. Im głębiej są posadzone, tym więcej jest tych cebul, ale nie tylko warunki uprawy decydują o wielkości plonu, który zależy także od odmiany. Przy wykopywaniu i przesadzaniu lilii, odrywa się cebule przybyszowe od pędu i sadzi na starannie przygotowanym miejscu. Po roku uprawy osiągają już wielkość gwarantującą kwitnienie w następnym sezonie.
Działkowcy wykorzystują także naturalną zdolność lilii do tworzenia cebulek w kątach liści, na pędzie nadziemnym. Tworzeniu się dużej liczby cebulek „powietrznych” sprzyja usuwanie pąków kwiatowych, a także liści. Te małe cebulki oddziela się już w sierpniu, wkłada do woreczków z torfem i po przechłodzeniu w lodówce przez 2-3 tygodnie, wysiewa się na zagonie- przed nadejściem zimy zdążą się dobrze ukorzenić.
Najbardziej wydajnym sposobem jest rozmnażanie lilii z łusek. Jesienią, po wykopaniu, wybiera się zdrowe, dorodne cebule, które po oczyszczeniu z resztek pędu płucze się pod bieżącą wodą a następnie osusza. Łuski odrywa się ostrożnie, tuż u nasady, gdyż właśnie w tym miejscu tworzą się cebulki przybyszowe. Cebulę mateczną pozbawia się około połowy wszystkich łusek, a pozostała, środkową część można posadzić do gruntu, gdyż wyda w następnym roku roślinę zdolną do kwitnienia.
Rosną najlepiej na glebie lekkiej, przepuszczalnej, próchnicznej, zawsze dostatecznie wilgotnej (można ją wzbogacić dobrze rozłożonym obornikiem lub kompostem, a w razie potrzeby rozluźnić dodając torf i piasek). Najlepszym terminem sadzenia cebul jest koniec września i początek października

Bogda napisał(a)

Gosiunia, nie wiedziałam, że lilie to takie cuda?jak się im z bliska przyjżałam to aż dech zapieraśliczne są!zwłaszcza z tymi kropelkami deszczu

Bogda, to nie są lilie, to są liliowce.
Liliowce są długowiecznymi bylinami kłączowymi rosnącymi kępowo.
Występują w ogromnej palecie barw i kształcie kwiatów.
Liliowce są niekłopotliwe i niewymagające w uprawie, wystarczy im słoneczne stanowisko aby piekie kwitły.
Są odporne na choroby i szkodniki.
Po prostu sadzisz i czekasz na efekt
Swoją drogą pasowałyby na Twoją skarpę, takie łany liliowcowe w połączeniu z trawami.
Pomyśl o tym

Gosiunia, nie wiedziałam, że lilie to takie cuda?jak się im z bliska przyjżałam to aż dech zapieraśliczne są!zwłaszcza z tymi kropelkami deszczu

Bardzo dziękuje za info .coraz bardziej mi się podoba zwłaszcza na tych fotkach.myślę ze zastosuje ja w przedogrodku właśnie tu






Rabata ciągnie się na dl.10 m.a te lilie chce wyrzucić . Mam tam też irysy i one też pójdą do tylu ogrodu . Czy ten ostrokrzew rośnie wysoko bez przycinania? Bo mam tam bukszpanowe kule i chcę je zostawić. Są w tej chwili wysokie na 50 cm.

rzuciłem dogłębnie okiem i podzielę się spostrzeżeniami
super jest ta skarpa z kaktusami w przedogródku i sam przedogródek ma ciekawy charakter. Bardziej mieszane uczucia mam co do części za domem. Ze zdjęć wynika że tło stanowi jakiś bardziej lub mniej wiekowy las z tego co widzę to przewaga liściastych bodajże brzozy. O ile w przedogródku (to jakby inna część ogrodu i zazwyczaj w nim bardziej szalejemy) nasadzenia tworzą ciekawą wizytówkę domu i komponuja sie dobrze z nowoczesną nawierzchnią to niezbyt (moim zdaniem) korzystne jest przeniesienie podobnego charakteru na zaplecze gdzie wg mnie powinien być bardziej nastrojowy i stonowany klimat. Obecnie dominują rośliny wrzosowate (wrzosy, azalie, rododendrony), rośliny iglaste z przewagą kultywarów i rośliny o barwnych liściach. Wszystkie są oczywiście ciekawe ale w takim zagęszczeniu przy zupełnie innym charakterze tła (lasu) dają poczucie odrębności. Tło jest okresowe a ogród praktycznie zimozielony. Jeśli chodzi o drzewa to z tych które Pani wymieniła każde jest ciekawe i sam bym chciał takie mieć ale osobiście egzotyczne gatunki stosowałbym z umiarem jako soliter, dominantę czy akcent. W większości na zdjęciach rośliny są ściółkowane korą co w zestawieniu z iglakami potęguje jeszcze ten "wrzosowy" charakter. Mało na zdjęciach widziałem gatunków rodzimych wpisujących się od lat w nasz krajobraz np. bzy, kalina koralowa (i jej odmiana płonna buldeneż), jaśminy, wawrzynek, i wiele innych. Dałbym szansę krzewom gubiącym liście o pięknym zapachu,ozdobnym zimą z pędów (derenie), miejscami zastąpił korowinę roślinami okrywowymi (bluszcze barwinki, trzmieliny itd.) wprowadził coś w runo np, konwalie, pierwiosnki, na trawnik cebulowe(chyba że są) wzbogacił o jakąś architekturę (szopka narzędziowa czy drewutnia) oraz wzbogacił tematykę bo mam wrażenie że wszystkie rabaty mają podobny charakter. Osobiście zrobiłbym jakiś zakątek np. obok takiej szopki drewnianej z roślinnością "swojską" (może jakiś fragment łąki kwietnej też by warto przewidzieć) jak Malwy, naparstnice, tojady, maki, lilie, kosaćce, piwonie, ziółka i ogólnie takie "babcine" rośliny, miejsca jest sporo i szkoda go na wrzosowate
to takie moje luźne wypociny które należy traktować z przymrużeniem oka jak całą moją osobę


żeby nie było to powtarzam po raz kolejny że bardzo mi się ogród podoba ale skoro prosi Pani o obiektywne spostrzeżenia to coś musiałem wymyślić

Osoby, które zaczynają urządzać ogród nie mają jeszcze specyzowanego planu i robią metodą prób i błędów. każdy z nas tak miał, sadziło się wszystko, co wpadło i co się podobało. Ja w latach osiemdziesiątych wydawałam wszystko, co zarabiałam na rośliny, sprowadzałam głównie pamiętam spod Krakowa, różowe lilie, których nikt nie miał wtedy, ciekawe byliny, też po jednej sztuce, ale potem rozmnażałam i miałam więcej. Chodzi o to, aby zdobyć kolejny takson, potem można rozmnożyć i wymienić się z innymi nadwyżkami, albo obsadzić większe połacie.
Jeśli coś nie zda egzaminu, oddać za coś innego co akurat u nas dobrze rośnie i się podoba.