Pod pergolą dostrzegam czuprynki niskich lilii Pink Pixie (mały spojler- miały być zupełnie inne, piegowate, ewidentnie pomylili odmiany wrr!)



Widać pozostałości krajobrazu księżycowego oraz efekty terraformowania terenu przez krety, okazjonalnie wspomagane przez moje dwa czworonogi :



Zaczyna kwitnąć rzepak, już niedługo powstanie tu żółte morze :

Nie zwalniamy tempa, ładuję na szybko baterie placuszkiem i kawką, bo oto dojeżdżają brakujące jeżówki:



Poprawiam nasadzenia wokół łupkowego kręgu:



Skład osobowy zasilają też 2 hortensje Hercules:



Tak prezentuje się efekt finalny, na razie szału nie ma, ale cierpliwości Btw już mi się w głowie zalęgła myśl, jak poprawić tą część z jałowcami płożącymi

Kolcosiły posadzone- 2 sztuki pod orzechem i kolejne dwie pod altaną, podobno to roślina terminator, rośnie wszędzie bez problemów. Mam taką nadzieję, bo to miejsce za altaną jest szczególnie problematyczne, jednak po pierwszym sezonie stwierdzam, że się z kolcosiłami polubiliśmy



Tulipany przeżyły styczniowe eksperymenty:



Wychodzi też pierwszy kiełek melona Malaga:

No to zaczynamy:



Na szczęście mam osobistego architekta zieleni i doradcę w jednym:



Ostatnia kontrola jakości, turzyce przesadzone trochę dalej od jałowców:



Efekt zaaprobowany, możemy zatem uznać pierwszy etap za zakończony :

Carska korona szykuje się do popisów. Zamawiam drewniane donice i przesadzam w nie 2 zdechlakowe hortensje spod orzecha, z niecnym zamiarem podmienienia ich na kolcosiła:



Coś tu się będzie dziać za chwilę, dojechał arsenał ziemi i kory :

Znowu daję się oczarować hiacyntom- właśnie mnie olśniło, żeby dodać w przyszłym roku kolejny ich rządek, bo sporo się tu jeszcze może zmieścić, trochę łysawo jest, nie sądzicie? :

Stawiam kropkę nad i, wysypując wszystko korą oraz łudząc się przy tym naiwnie, że ograniczę rozrost chwastów, o, pardon, roślin mniej pożądanych

Szable w dłoń, jedziemy z tym koksem Znajduję rekordową ilość naparstnic i orlików, część z nich otrzymuje moja mamcia. Kilka innych roślinek, w tym krwawniki i rumianki, jedzie do domu koleżanki Kasi. Finalnie trochę mi zeszło z tą nową łączką 3.0, ale 10 kwietnia wszystko było już na swoim miejscu:

Marne popłuczyny po pełnej chwały, zeszłorocznej łączce kwietnej:



Trzeba to uporządkować i przenieść o, tutaj:

Przesadzam siewki werbeny do większych doniczek i zasiedlam nimi szklarnię:



Dwa dni później lądują tam też papryki:



Pomidorki fajnie już podrosły:



Podobnie jak hiacynty, które oczarowują zapachem- jeden jednak doznaje dekapitacji, bo przebiega po nim moje pędzące stado dzików (czyli tandem Dupsia-Sabcia )

6 kwietnia brakuje mi już miejsca na wszystkie moje chciejstwa w kuchni, więc przenoszę się z moim mandżurem do korytarza



Okupuję też stół kuchenny- tutaj kilka doniczek dla mojej koleżanki z pracy, która złapała ogródkowego bakcyla do tego stopnia, że razem z mężem wybudowali własnoręcznie małego foliaka (buziaki Kasiu)

Dziewczyny w oka mgnieniu znalazły wspólny język i odkryły zamiłowanie do stadnego grzebania w ziemi- jakieś psie ogrodniczki, czy co? Kochamy te nasze szkodniki przeokrutnie, wybaczając im wszystkie wykopane dołki i pogryzione doniczki

Pamiętacie, że moja kuro-kozo-Dupsia marzy o psim towarzyszu? 30 marca śni proroczy sen, uśmiechając się przy tym od ucha do ucha:



Już następnego dnia szeregi naszego domostwa zasila kolejny członek rodziny- przed państwem Sabunia:



Dokumenty adopcyjne podpisane, właścicielka schroniska prosi nas o upamiętniającą fotkę na celebryckiej ściance (serce się kraja, patrząc na te wszystkie porzucone psiaki, jednak schronisko to ma licznych wolontariuszy, którzy wyprowadzają je na spacery i jest bardzo zadbane). Ten dzień kończy się rekordową ilością adopcji- 8 psiaków znajduje nowy dom



Tajemnicze spojrzenie Mona Lisy- Sabcia na początku miała sporo lęków, jeszcze do tej pory nie zaleczyliśmy wszystkich traum, jakie przeżyła w swoim krótkim życiu, ale jest coraz lepiej, bardzo się zmieniła i otworzyła przez te 9 miesięcy, które spędziliśmy razem

Łobuz wiatr trochę przeszkadza, targa długaśnymi arkuszami ścianek tunelu, pomagam więc moim dzielnym dżentelmenom w zakładaniu ich na stelaż, podpierając je kijem od szczotki (dokumentacji fotograficznej brak, bo operator aparatu brał we wszystkim czynny udział- ekwilibrystyka pełną gębą ) hahaha



Gotowe- pieję z zachwytu głośniej niż Mick Jagger na swoich koncertach :

A co tam na froncie tunelowo-warzywnikowym? No cóż, dzieje się
Panowie ostro debatują i podziwiają swoją pracę

Wszystko poprzesadzane, sadzoneczki wygrzewają się pod lampami prywatnego solarium:

Następnie, wpierana przez wierną towarzyszkę Dusię, przesadzam pomidorki do prywatnych kwaterek:

20 marca siewki pomidorów są już gotowe do pierwszego pikowania, trzeba za chwilę się z tym zmierzyć . Z kolei fioletowe paprysie Snacking Purple pięknie wypuszczają kolejną rozetę listków:



Dwa dni później nie mogę dłużej powstrzymywać się od prac w ogrodzie, czuję się już dobrze na tyle, że mogę pobawić się w trawiastego fryzjera i podcinam niesforne czuprynki turzycom:

Na moich oczach powstaje tunel, jestem bardzo podekscytowana, poczynając od "fundamentów", czyli osadzonych na betonowych bloczkach drewnianych kantówek :



Następnie trzeba pobawić się w wycinanki i dopasować arkusz poliwęglanu do boczków z drzwiami- trzeba być uważnym, żeby nie pomylić stron arkusza, bo tylko jedna jest w pełni odporna na UV:

Wysokie skrzynie warzywne też już w pełni uzbrojone, a w małych urzędują pierwsi posłańcy wiosny:



Na początku marca zaliczam przymusowy, prawie trzytygodniowy detoks od ogródkowania za sprawą niegroźnego zabiegu chirurgicznego, snuję się więc tylko z aparatem i podglądam innych domowników przy pracy. Teść bardzo mi pomaga i przycina za mnie wszystkie wysokie trawy (trochę ich mam w ogrodzie) i perovskie. Szym z kolei sadzi truskawy frigo w dwóch odmianach: Honeoye i Gigant. Cieszę się przeokrutnie, że mam taką pomoc, ale chciałoby się samemu też móc już trochę pogrzebać w ziemi