Albicja jedwabista
(Albizia julibrissin)
Nazywana jest drzewem jedwabnym (kwiat wygląda jak puszek składający się z setek delikatnych jedwabnych nici).
Pierwsze spojrzenie i skojarzenie z mimozą, słuszne, bo Albizia należy do podrodziny mimozowych.
Jest niewielkim drzewem, w europejskich warunkach osiągą wielkość do ok. 5 metrów.
Pokrój zależnie od odmiany, najczęściej z parasolowata, rozłożysta koroną.
Charakterystyczne, delikatne, podwójnie pierzaste, podłużne liście, długości 1,5 cm i 2 mm szerokości, które zamykają się na noc i w czasie deszczu (w Japonii przez to jest zwana śpiącym drzewem).
Kwiaty nie mają płatków, składają się z samych pręcików ulożonych w gęste półokrągłe puszki. Pręciki mają około 3 centymetrów, są bardzo cieńkie, delikatne. Białe przy nasadzie i różowe/bladoróżowe przy końcach. Łaskoczą w nos przy wąchaniu
Mają niezwykle piękny zapach, upojny, słodki, egzotyczny. Dzięki niemu przyciągają licznie owady.
Albizia najlepiej się czuje na stanowiskach słonecznych, do półcienistych. Nie ma szczególnych wymagań co do gleby. Przyrasta szybko, nawet metr rocznie.
W Polsce rzadko spotykana. Może w naszych warunkach osiągnąć do 3 m.
Najbardziej odporną na niskie temperatury jest odmiana Rosea, wytrzymuje spadki
do – 25’C. Dotyczy to starszych, zdrewniałych już egzemplarzy (2-3 letnich).
Kilkunastoletnia roślina rosnąca w gruncie w Ogrodzie Botanicznym we Wrocławiu
Stanowisko słoneczne, osłonięte od wiatru
długie liście 40 cm długości i 20 cm szerokości
podzielone na pary
każda z nich ma po 20-30 par małych listków
odmiana Summer Chocoate
rosła u mnie dwa lata
