Nie martwcie się jednak, nie będziemy leniuchować do końca całego sezonu, bo oto na przykład udaje się zagruntować wylewkę w stodole i trochę tam posprzątać:




Wykopuję też siewki brunnery dla mojej mamy, ładnie się rozsiewają po ogrodzie

W końcu coś widać przed płotem:



Dosadzam werbeny:



Klonik nabrał wyrazu po deszczyku (dobro deficytowe):



Podobnie jak reszta ogrodu:

Rodki szaleją różową landrynkowatością:

Nadejszła wiekopomna chwila, kurier dostarcza płótno namiotowe:



Wycinamy więc poszczególne elementy i spinamy je szpilkami (żebyście widziały te projekcje astralne, które odchodziły w mojej głowie, żeby perfekcyjnie oszacować potrzebny materiał i dopasować gotowy wigwam do krzywych balików- do dzisiaj nie wiem, jak tego dokonaliśmy ):



Płótno wędruje do zszycia przez mistrza ceremonii titula:



Namiot się szyje, trzeba zadbać o przestrzeń wokół:

Gotowe, teraz tylko czekamy na poszycie:



Pierwsze przymiarki:

Mamy to! Widok ze środka i klimacik wewnątrz nie do opisania- byliśmy z siebie pieruńsko dumni Teraz nie straszne nam piekące słońce, ani deszcz (płótno namiotowe woskowane, nie przecieka):



I na tym zakończmy pierwszą połowę 2022 roku, reszta może już jutro, życzę dobrej nocki wszystkim nieśpiącym jeszcze sowom

Ale jak to tak w połowie odcinka urwać? To się nie godzi.
Trudno, bedziem czekać na ciąg dalszy...
Zazdroszczę Wam przestrzeni roboczej w warzywniku/sadzie i w stodole. Tyle miejsca do przechowywania i przeprowadzania różnych prac nawet w deszczową pogodę, to musi być duża wygoda.
Poza tym Wasz ogród jest bardzo funkcjonalny w kwestii odpoczynku. Jest spora altana, jest hamak, jest miejsce do kąpieli. No luksus po prostu.

MagdaLenko, brakło mocy przerobowych na resztę odcinka (nawet kawa nie pomogła), bo zdjęć jeszcze drugie tyle zostało, a zrobiła się 2 w nocy Rzeczywiście, na brak miejsca np. w stodole nie narzekamy, ale kosztowało nas to sporo pracy, bo na początku była tak zagracona, że prawie nie dało się do niej wejść Teraz zamienia się powoli w warsztat stolarski, jeszcze chwila i pewnie zostanę z tamtąd wyrugowana z moim ogrodowym mandżurem Jeśli chodzi o miejsca wypoczynkowe, to nasza filozofia jest taka, że nie samą robotą człek żyje, można czasem pozwolić sobie na zwykły relaks w ogrodzie, coby się tym tyractwem nie zajechać

Ale mi się ta przestrzeń stodoły podoba Moja mała drewutnia już dawno została zagarnięta przez mężatego. Żeby dostać się do ogrodowych przydasi muszę przeskakiwać przez przeróżne ustrojstwa stolarskie, piły spalinowe czy osprzęt wspinaczkowy...
Filozofia równoważącą pracę i odpoczynek w ogrodzie mi również jest bliska. Chociaż droga do takiego myślenia była zawiła i wyboista

Hej Zuziu! Stodoła już tak przestronną nie jest, pojawiło się trochę sprzętów do obróbki drewna i majsterkowania od tamtego czasu, dodatkowo jeden narożnik okupuje opał na zimę, ale nie narzekam, bo dzieje się w niej dużo fajnej aktywności Z tym ogrodowym odpoczynkiem to prawda, trzeba sobie uświadamiać, że czasem relaks i leniuszkowanie są wskazane, bo chciałoby się jak dzik na fuzję lecieć z pracami ogródkowymi, ale jednak trzeba umieć zachować zdrowy balans