Narcyz- Narcissus



Nazwa tych roślin pochodzi od greckiego słowa narkao- usypiam, i jest bardzo trafna, gdyż kwiaty wielu gatunków mają intensywny, odrzucający zapach. Dziko rosnące narcyzy można spotkać głównie w południowej Europie a tylko nieliczne gatunki występują w północnej Afryce. W ogrodach perskich i greckich uprawiano je już kilkaset lat przed narodzeniem Chrystusa, ale prawdziwy rozkwit hodowli datuje się od połowy XVI w. kiedy sprowadzono je do Anglii.

Narcyzy są bylinami, których wegetacja trwa tylko 3-3,5 miesiąca. Wczesną wiosną , gdy tylko rozmarznie ziemia, ukazują się liście narcyzów, a wkrótce także kwiaty. Liście są długie, wąskie, szarozielone, u nasady otoczone błoniastą pochwą. Wyrastają po kilka z cebuli, a pomiędzy nimi pojawia się szypuła zakończona jednym kwiatem lub kwiatostanem złożonym z kilku a czasem nawet kilkunastu kwiatów. W pąku są one otoczone pochwą, która po kwitnieniu zasycha. Kwiat zbudowany jest z 6 listków okwiatu (płatków) i z dodatkowej rurki tzw. przykoronka, którego wielkość, kształt i barwa są cechą charakterystyczną odmian. Może on być bardzo okazały, nawet dłuższy od płatków albo niepozorny, w postaci małej kryzy otaczającej pręciki i słupek. Barwy kwiatów są mało urozmaicone (wiekszość odmian ma kwiaty żółte w różnych odcieniach, a tylko nieliczne są białe lub wyróżniają się intensywnie, pomarańczowo lub czerwono zabarwionym przykoronkiem). Jeszcze po kwitnieniu liście się wydłużają, a związki pokarmowe w nich zawarte zużywają rośliny na budowę cebul. Wszystkie procesy życiowe przebiegają wiosną bardzo intensywnie nawet do końca maja, ale potem stopniowo ustają. Liście zaczynają żółknąć i więdnąć, pokładając się na powierzchni gleby. Wegetacja kończy się zwykle dopiero na początku lipca. Można wtedy wykopać cebule i oddzielić od nich młode, które wydadzą kwiat po 2-3 latach uprawy.

Cebula narcyza jest zbudowana z kilku lub kilkunastu mięsistych łusek otoczonych suchymi, cienkimi łuskami barwy jasnobrązowej z wyraźną siateczką nerwów. Nowe cebule, które tworzą się wewnątrz matecznej, pomiędzy jej łuskami, rosną wolno i dopiero po 2 latach wydostają się na zewnątrz, nie zawsze jeszcze zdolne do samodzielnego wzrostu. Korzenie narcyzów są długie, silne. Z piętki dużej cebuli może ich wyrastać nawet kilkadziesiąt. Po wykopaniu nigdy nie usuwa się starych korzeni, gdyż łatwo można uszkodzić zaczątki nowych, które tworzą się bardzo wcześnie, już podczas letniego spoczynku. Cebule pozostawione na lato w glebie bardzo wcześnie się ukorzeniają, ale wzrost rośliny podejmują dopiero wiosną nastepnego roku i cały cykl rozwojowy się powtarza.

Rozmnaża się je przez oddzielenie cebul przybyszowych. Latem, podczas okresu spoczynku, od piętki cebuli matecznej odejmuje się cebulki, które można łatwo oddzielić. Pozostałe, okryte jeszcze częściowo wspólną łuską, będzie można oddzielić dopiero w następnym sezonie. Przyrosty cebul są cechą odmianową, ale zależą też od warunków uprawy (narcyzy o dużych kwiatach, trąbkowe i wielkoprzykoronkowe, dość łatwo tworzą co roku 2-3 nowe cebule, ale tylko z dużych cebul matecznych).

Najbardziej odpowiednim terminem sadzenia cebul jest koniec sierpnia i początek września. Narcyzy ukorzeniają się dłużej niż inne rośliny cebulowe i wymagają przy tym dość wysokiej temp. gleby. Opóźnienie sadzenia łączy się z niebezpieczeństwem dużych strat podczas zimy, gdyż niedostatecznie ukorzenione cebule łatwo przemarzają. Głębokość sadzenia dostosowuje się do wielkości cebul, ale zależy ona także od rodzaju gleby (na glebach bardzo lekkich, piaszczystych, narcyzy słabo rosną i zawsze powinny być sadzone głębiej niż na glebach bardziej zwięzłych. Warstwa gleby okrywająca cebule powinna mieć grubość 6-8 cm.. Narcyzy mogą rosnąć na tym samym miejscu przez kilka lat, dlatego zachowuje się co najmniej 10-15 centymetrowe odstępy między cebulami.

Różne kwiaty narcyzów. Mogą być jednobarwne, lub dwubarwne, pojedyncze lub pełne.

a jak jest różnica między narcyzem a żonkilem?

Narcyz żonkil, żonkil (Narcissus jonquilla L.) – gatunek roślin z rodziny amarylkowatych. Nazwa pochodzi od francuskiego słowa jonquille (żonkil, żółty narcyz), które to słowo wywodzi się z kolei od hiszpańskiego junquillo – zdrobnienia od junco (trzcina, sitowie). Na naturalnych stanowiskach rośnie dziko w Portugalii i Hiszpanii[2]. Od gatunku tego pochodzi wiele mieszańców, które ogrodnicy zaliczają do 7 grupy narcyzów (mieszańce jonquilla)

czyli jest to gatunek osobny Narcyza i od niego pochodzi masa mieszanców i odmian. W praktyce żonkile to te co mają długie trąbki a narcyzy te co mają takie krótkie trabeczki jak zwinięta serwetka

Wiem że kiedyś pisałem opracowanie szczegółowo wyjasniające te niuanse, juz nie pamiętam a nie mogę się dokopać ....jak znajdę to wkleję

aha, ok, no i wszystko jasne, mi się zawsze wydawało, że żonkile to żółte a narcyzy białe sądzięks, Emilo.

bo tak zazwyczaj jest ze narcyzy przewaga bieli a żonkile żółci bo narcyz biały, syn .n. wonny (Narcissus poeticus L.) jest biały z lekko żółtym przykoronkiem a narcyz żonkil, żonkil (Narcissus jonquilla L.) jest żółty więc mieszańce i odmiany wywodzące się od obu będą miały ich cechy plus coś nowego ale zazwyczaj przewaga cech matczynego gatunku

Czy można powiedzieć, że każdy żonkil jest narcyzem, ale nie każdy narcyz jest żonkilem ?
Jak to jest Emilu?

A tutaj poniżej jest sposób jak otrzymać długo kwitnącą narcyzową łąkę.
Narcyzy sadzone są na różnych głębokościach, najpierw zakwitają te płycej posadzone, potem głębiej.

świetny patent z tym sadzeniem

nie no ogólnie żonkil to ten Narcissus jonquilla i jego "potomstwo mieszańcowo-odmianowe" zazwyczaj właśnie jak gatunek wyjściowy mają trąbki, ale pamiętam że problem ten był bardziej złożony

Bardzo podoba mi się takie zestawienie, jak w naturze, chociaż zrobionę ręką ogrodnika:
ciemierniki i narcyzy