Tak naprawdę, to jedną różę mam. Ma dokładnie 33 lata (słownie: trzydzieści trzy lata), jest różą wielkokwiatową i zwie się Madame Meilland. Rośnie przy płocie drugiego sąsiada, i rzeczywiście sąsiadki się cieszą Kupiłam ją jeszcze przed ślubem, rosła kulka lat u mnie ale ponieważ nie umiałam się różami opiekować, pewnego dnia wylądowąła (wraz z kilkoma innymi) przy śmietniku. Babcia Danusia mało mnie nie zabiła wzrokiem, jednakże dość spokojnie powiedziała "kto to słysząl, żeby takie ładne róże wyrzucać" i je przygarnęła. Do dzisiaj pozostała ta jedna.
Myślę, że moja blokada różana ma swoje żródło w tamtych moich nieudanych początkach. Zakonotowałam sobie w głowie, że nie umiem opiekować się różami i jeśli je będę miała, to uśmiercę

Po trawce już można chodzić. Wówczas jeszcze się regenerowała. Podoba mi się to, co Francuzi piszą na tabliczkach, żeby ludzie nie chodzili po trawce wymagającej regeneracji (bo we Francji to chyba tylko na tym wielkim trawniku w ogrodach Wersalu chodzić nie można - we wszystkich innych miejscach trawniki są oblegane). Napis brzmi: "Trawnik odpoczywa". Piękne, prawda?