Tańczymy nadal

Taniec wokół glediczji

W okolicy altany żółto od liści brzóz.

Rabata przy altanie. Perukowiec jeszcze przed wybuchem Na razie stonowane bordo.

W zeszłym roku przybył mi trzeci klon czerwony. Na tym koniec ognistych barw W klonach, bo jeszcze derenie cudnie w czerwień przechodzą.

W tym roku klon stracił przed przebarwieniami wiele liści. Jedna gałąź całkiem uschła. W przekroju była zdrowa. Zobaczymy co będzie dalej. Żal byłoby mi go bardzo, jest taki fajny

Tutaj zazwyczaj jest mało światła a słońce dociera jedynie rankiem i latem po południu. Idealne miejsce na dosadzenie na skarpie roślin cienia zamiast kamieni. Może kiedyś
Czerwony klon zaprasza na tył ogrodu

Wąwozem północnym idziemy na tyły

Jeszcze kilka kadrów z frontu.

Lubię tę niebieskawą poświatę, która wkrada się na dolną część ronda, przy stoliku. Czyżby to zasługa znielubionych świerków Trzeba im to przyznać, przez cały sezon dają temu miejscu genialne świetłocienie, kameralność i intymność.

Judaszowiec od kuzyna przetrwał lato, trzymam kciuki za zimę!
Dereń zaczyna się przebarwiać. Już wiem, że będzie gwiazdorzył
Trawy przepięknie wyglądają i w słońcu i we mgle. Hortensje coraz bardziej brązowe. Nadal czarują.

Okrążamy rondo. W tle 20 letnia jodła i klon. Jest ogromny, ale niesamowicie lekko wygląda. Ma bardzo delikatne liście. Oba egzemplarze skutecznie zasłaniają wysoki dom sąsiadów.

Tulipanowiec z Pissardi ładnie się komponuje, wyraźny kontrast, ale nie razi.

Dalej w kierunku ronda jest nieco spokojniej.

Cieszy mnie ulotność tej ognistej ferii barw. Jest pięknie, ale tak w sam raz. Szczęśliwie nie staje się to codziennością.

Nieco mglisty to był dzień, ale mocne kolory nadal dominują, zwłaszcza na froncie ogrodu.
Czerwień klona jest wręcz nieprzyzwoita

Jesienny spacer wokół domu. Dokumentacja z 25 października.

Rabata za płotkiem.
Latem wyglądała bardziej okazale