No właśnie, Zbyszku, to kamerowanie,
najskuteczniej odstrasza Hanię.
Bo nie chciałabym na stare lata,
znaleźć się przed obliczem "landrata".
No i przed rodziną jaki by był wstyd!
A jak to mówią aresztów bywalcy -
Odpuszczę nawet gdy świerzbią palce!
Mimo, że podziwiam tę piękną trawkę-
Nie warta skórka za wyprawkę.

Oj tam Haniu - na poczcie w okienku
pewnie siedzi przemiła panienka,
co ma w uprawie dużo wprawy
i zna zasady rozwoju tej trawy.

Posiedzisz za nią przy blacie
aby kolejka nie była długa.
A ona pobiegnie z nożyczkami
- nic nie kosztuje taka usługa.

Nawet nie myślę o takiej zamianie,
choć kiedyś w okienku siedziałam,
popytam nieco, o tej odmianie,
wszak metki tam nie widziałam.

Albo skąd sadzonki były uzyskane,
lub kto im urządzał rabatki?
Kto pyta nie błądzi, powiadały babki.
I za to nie sadzają za kratki.

Pozdrawiam i dziękuję za wierszowanie. Odwdzięczam się.

Z dawien dawna w polskiej chacie
w świętym kącie snop stawiano!
Z pełnym kłosem, nie młócony
był widoczny z każdej strony.

Gdy gaździna stroju chciała
podłaźniczkę podwieszała!
Z łakociami dla dzieciaków,
ze świata pełnego smaków.

Na sianie leżał opłatek
znak wiary i chleba dostatek.
I pierwsze życzenia od gazdy:
by chleb ten codziennie miał każdy!

Pierogi robię w wigilię od rana
aby były świeżo gotowane.
Pomalutku skupuję frykasy,
śliwki suszone i inne rarytasy.

Podłaźniczkę też doskonale pamiętam
jak wisiała nad stołem przy suficie.
Gospodarz mocował ją na rolce
aby ułatwić strojenie i życie.