Oczy jak u angory

Teraz wiem co czuli moi rodzice jak zabraliśmy manatki i dzieci i cztery osoby naraz się wyniosło do stolicy w jeden dzień

Danuś,takie życie!Przyzwyczaisz się......Uściski! Idź pogłaskaj Grzesia!

Danusiu nic nie poradzimy. Taka kolej rzeczy jest. U nas jak się dziecko wyprowadzało i odjeżdżała ciężarówka z meblami - płakaliśmy z Krysią jak bobry. Po kilku latach - usłyszeliśmy nieśmiałe pytanie : czy można by było adoptować strych na mieszkanie ? Poddasze zrobione a dziecko jest w siódmym niebie. Podobno uczyć się pływać najlepiej jest na głębokiej wodzie.

Czyli sugerujesz, że głęboka woda może mu nie posmakować i wróci?

Może tak być,byle się nie zachłysnął! Będzie dobrze......

gardenarium napisał(a)

Czyli sugerujesz, że głęboka woda może mu nie posmakować i wróci?

U nas z jednym dzieckiem tak wyszło . W niedzielę nawet wydało uroczysty obiad - parapetówa (Bari też świętował z czerwoną kokardką ).

Jak miło mieć dzieci przy sobie

Miło jest mieć dzieci przy sobie,ale nie możemy bez końca roztaczać nad nimi parasola.Za własne czyny powinny ponosić odpowiedzialność.I po swojemu układać życie.My już stoimy z boku,a nie w centrum dowodzenia.Oni o tym powinni wiedzieć.

Przypomniało mi się że w dzień wyprowadzki z domu poszłam na łąkę i ryczałam jak bóbr. Pomimo tego, że moje ostatnie wakacje miałam wypełnione ciężką pracą i często miałam serdecznie dość tego miejsca.
Danusiu, tak mi ciebie żal.