Potrzebującym może być każdy z nas.....zależy o jaką,,strawę" chodzi......

Witam o poranku!
Słoneczko za oknem,jest szansa na miły dzień! I tego Wam życzę!

Witajcie. Kolejny dzień przepiękny. 15 w cieniu . Oby tak dalej . Miłego dnia.

Zbyszku, prawda to? Może 1,5 w cieniu?
U mnie teraz +6 , słoneczko piękne

Kochani pocieszcie mnie jakoś, bo płaczę.
Jak sobie poradzić z taką sprawą, synuś się wyprowadził do Warszawy, nie chce już z nami mieszkać. Niby powinnam się cieszyć, bo szybciej sobie "coś" znajdzie, ale znowu się martwię, jak to matka.

Co robiliście w takiej sytuacji doświadzeni rodzice?

Akceptowaliśmy!Nie możesz cały czas mu sróżować.Chce zakosztować samodzielności,niech próbuje!
Jeżeli będziesz sprzeciwiać się i negować wszystkie jego poczynania, odbije się całkiem od rodziny.Dyskretnie podrzucaj mu jakieś rozwiązania,użyj drugiego chłopaka do tego, ,bo od was najmniej rad będzie chciał.No i życz mu powodzenia i nie rozstawajcie się w gniewie.

gardenarium napisał(a)

Zbyszku, prawda to? Może 1,5 w cieniu?
U mnie teraz +6 , słoneczko piękne

Danusiu najprawdziwsza prawda.

Danusiu, podzielam Twoje obawy i rozterki, bo mam podobną sytuację. Już tak jest, że dzieci prędzej czy póżniej wyfruwają z gniazda. Najważniejsze Danusiu, to zaakceptuj jego wybór. Nie odjechał daleko od rodzinnego domu. Ja mam inną sytuację, już 7 rok syn jest w Anglii i twiedzi / jak narazie /, że tam zostanie.Zostało nas dwoje już nie młodych ludzi i musimy się z tym pogodzić.Cieszy nas codzienna rozmowa na Skype i to, że go widzę przez kamerkę. Widocznie jest mu dobrze.Danusiu, z upływem czasu pogodzisz się z tą sytuacją i bądz dobrej myśli, bo jak mówią " nie ma tego złego, żeby na dobre nie wyszło".Popłacz sobie do poduszki - to przynosi ulgę, a z czasem zobaczysz dobre strony Jego decyzji.Niech się przekona jak to jest na swoim i doceni opiekuńcze skrzydła Mamy. Pozdrawiam Cię Danusiu serdecznie, trzymaj się i nie dopuszczaj do siebie czarnych myśli.

gardenarium napisał(a)

Kochani pocieszcie mnie jakoś, bo płaczę.
Jak sobie poradzić z taką sprawą, synuś się wyprowadził do Warszawy, nie chce już z nami mieszkać. Niby powinnam się cieszyć, bo szybciej sobie "coś" znajdzie, ale znowu się martwię, jak to matka.

Co robiliście w takiej sytuacji doświadzeni rodzice?

..nie jestem doświadczoną matką ale.... pamietam jak ja wyprowadziłam sie z domu... Moja mama przesiadywała w moim pustym pokoju i pochlipywała. Było mi przykro.... To nie tylko rodzice przyżywają rozłąkę. Dzieci też. Najpierw zachłystujemy się "wolnością" a potem z utęsknieniem wracamy do domu rodzinnego.
Ma to wszystko swoje plusy i minusy. Ja uwielbiam jeździć do mamy na sobotnie obiady, pogaduchy itd... wbrew pozorom takie rozstania bardzo zbliżają

Głowa do góry Danuś!

Danusiu, płacz ile wlezie. Życzę żeby mniej bolało.