Domi - ja grałam lata świetlne temu. Teraz już nie gram. A narząd nieużywany zanika... więc umiejętność zanikła. Sentyment za to jest. Zawsze potrafię usłyszeć, czy w grupie instrumentów gra wiolonczela. Ma niepowtarzalny dźwięk.
a ja za to jestem zdania, że z umiejętnościami, to jak z jazdą na rowerze tego się nie zapomina, może biegłość od razu nie byłaby idealna, ale z czasem grałabyś jak "lata świetlne temu" ja przy każdej okazji, szczególnie w okresie kolędowym staram się grać, żeby czasem nie zapomnieć, jak to się robi pozdrowienia
Wiesz... po 9 latach nauki w szkole muzycznej nie musiałam zdawać egzaminu, tylko grałam koncert. Ja i fortepien, ja i kwartet smyczkowy. Godzina ciągłego grania. Żmudne były przygotowania i łzy cisnęły mi się do oczu, bo koleżanki plotkowały pod starym dębem na górce nieopodal domu, a ja męczyłam się powtarzając materiał. Mama siedziała przy mnie i mobilizowała, bo wiedziała, że z akompaniamentem zabrzmię pięknie. I nie myliła się. Było pięknie. A ja pękałam z dumy. Do dziś pamiętam pierwsze chwyty z tego koncertu. Kto wie.. może rzeczywiście jeszcze bym coś zagrała... Może jeszcze będzie okazja... Póki co mobilizuję swoją Córkę do ćwiczenia gry na flażolecie O szkole muzycznej nie wspominam. Moi Rodzice też decyzję zostawili mnie. Sprytnie. Bo potem słyszałam "sama chciałaś... to była Twoja decyzja". No i nie miałam możliwości wycofania się. Ale było warto. Wrażliwość muzyczna przydaje się... bo uwrażliwia życiowo... Ot... wspomnienia...
Już wcześniej pisałam odpowiedź na wpis Marty, ale wszystko mi wcięło nagle.. napiszę więc po prostu, że miło czytać takie wspomnienia z dzieciństwa, tym bardziej, że jak już Ania zauważyła, całkiem podobnie w kwestii gry na instrumentach miałyśmy
nieraz trochę żałuję, że nie chodziłam do szkoły muzycznej, bo to jednak trochę co innego niż nauka w "ognisku muzycznym", ale ważne, że teraz z własnej woli i z miłą chęcią umiemy pograć dla siebie i dla rodzinki może kiedyś będzie okazja namówić Cię Marto, żebyś przypomniała sobie parę dźwięków na wiolonczeli...pozdrawiam serdecznie
ja nie wiem, jak Ty grasz na nerwach, chyba, że tak pozytywnie
napiszę więc po prostu, że miło czytać takie wspomnienia z dzieciństwa, tym bardziej, że jak już Ania zauważyła, całkiem podobnie w kwestii gry na instrumentach miałyśmy
