Dobrze że człowiek ma dla kogo żyć, wstawać rano, i szykować śniadanko, nawet jeśli to są tylko koty. Nie wypinaj się na życie, ono potrafi być piękne tylko trzeba mu czasem troszkę pomóc.

Ewcia jak zobaczyłam te psiunie u Ciebie to na wspominki mnie wzięło. Zobacz u mnie dzieciaki Nuki

Jak zobaczyłam te cudowności u Ciebie to się po prostu rozpłynęłam nie ma piękniejszego widoku od takich maluchów, nie ważne czy jedzących, śpiących, rozrabiających...
Pozdrawiam

Wiem,że to nieogrodowy temat Ewuś. Wywal jak przeczytasz. Piszę, bo bardzo boli mnie postępowanie ludzi wobec zwierząt. Ja zawsze miałam psy. Setery: gordona i irlandkę. Eruś odszedł w wieku 16 lat, Stefcia 14. Teraz córa (samodzielne "gospodarstwo") adoptowała szalonego gacka (ma taaaakie uszy) schroniskowego Flipa. W tzw. międzyczasie, 5 lat temu na porannym spacerze znalazłam porzucone na śmietniku cztery kudłate kulki. Znaleźliśmy im super domki. A teraz sąsiedzi (mieszkam w mieście) z mojej kamienicy wyjechali w celach zarobkowych i bezmyślnie porzucili starego kota. Przygarnęłam biedaka. Jest bardzo nieufny, ale przychodzi żeby zjeść i na noc. Reaguje na mój gwizd (przyzwyczajenie psie), co bawi wszystkich dookoła. Caluję i nieodmiennie Cię odwiedzam. Wygmyraj kudłacze.