Hiacynt wschodni- Hyacinthus orientalis
Nazwa tej rośliny wywodzi się od imienia greckiego bohatera mitologicznego Hyakinthosa. Hiacynty dziko rosną w krajach Bliskiego Wschodu i Azji Mniejszej. Hiacynt wschodni (Hyacinthus orientalis) został do Europy przewieziony w połowie XVI w. najpierw do Wiednia, a później do Niemiec i Holandii. Już w XVIII w. Holandia słynęła z hodowli tych pięknych roślin i do dziś przoduje w produkcji ich cebul.
Hiacynty są bylinami, których intensywny wzrost i kwitnienie przypadają na miesiące wiosenne. Latem rośliny zapadają w stan spoczynku, część nadziemna zamiera a w glebie pozostaje cebula, dzięki której w następnym roku znów pojawią się liście i kwiaty. Liście hiacyntów są wąskie, zebrane po kilka w rozetę wokół grubego, mięsistego pędu zakończonego kwiatostanem. U roślin z dużych cebul kwiatostany są duże, zbudowane nawet z kilkudziesięciu kwiatów. Pojedynczy kwiat zbudowany z 6 płatków, ma kształt lejkowaty lub dzwonkowaty i jest osadzony na krótkiej szypułce. W pełni rozwinięte kwiaty hiacyntów mają wyjątkowo silny, piękny zapach, nie spotykany u innych roślin cebulowych. Cebule hiacyntów mogą osiągać obwód nawet około 20 cm. i mają kształt prawie kulisty. Są to cebule wieloletnie, w których co roku tworzy się kilka nowych łusek, a jednocześnie najbardziej zewnętrzne- najstarsze, stopniowo zamierają, zamieniając się w suche łuski okrywające (u odmian kwitnących biało i żółto łuski okrywające są srebrzyste, natomiast u odmian barwnych są amarantowe). U podstawy cebuli, z piętki, wyrastają silne korzenie, a także cebule przybyszowe, które można oddzielić i w ten sposób rozmnażać rośliny.
Rozmnażanie hiacyntów polega na oddzieleniu cebul przybyszowych, które tworzą się po 1-2 u podstawy cebuli matecznej. Po kilku latach uprawy osiągają one wielkość cebuli matecznej. Zdolność tworzenia cebul przybyszowych maja tylko bardzo duże, dojrzałe cebule uprawiane w dobrych warunkach (wiekszość odmian daje zbyt mało nowych cebul i dlatego w produkcji na dużą skalę stosuje się sztuczne metody rozmnażania. Przez zniszczenie stożka wzrostu znajdującego się na piętce można zmusić cebulę do tworzenia dużej ilości cebulek przybyszowych).
Hiacynty dobrze rosną w miejscach zacisznych, osłoniętych od silnych wiatrów, na glebach lekkich, próchnicznych i dostatecznie wilgotnych. Wymagania pokarmowe mają duże dlatego warto specjalnie przygotować glebę. Najlepiej w roku poprzedzającym sadzenie cebul przekopać głęboko ziemię, dodając dobrze rozłożony krowieniec, torf ogrodniczy a także dobrze rozłożony kompost. Nie można tego robić bezpośrednio przed sadzeniem cebul, gdyż są one szczególnie wrażliwe i bardzo źle rosną w glebie zawierającej słabo rozłożone resztki organiczne. Najlepszym terminem sadzenia cebul jest połowa września. Przed nastaniem zimy cebule zdążą się dobrze ukorzenić i są wtedy bardziej odporne na mróz. Sadzenie powinno być bardzo staranne na głębokość dostosowaną do wielkości cebul (cebule bardzo duże sadzi się na głębokości 12 cm. a na glebach bardzo lekkich nieco głębiej).
Kwiatostany są dekoracyjne przez kilkanaście dni. Gdy zaczną zamierać powinno się je usunąć. Można odłamać grono lub zerwać same kwiaty, pozostawiając cały pęd. Podobnie jak liście, pęd dostarcza cebuli związków pokarmowych niezbędnych do budowy nowych łusek w cebuli matecznej i do szybkiego wzrostu cebul przybyszowych. Usunięcie kwiatów nie tylko zapobiega rozwojowi szarej pleśni atakującej płatki, ale także uniemożliwia tworzenie nasion. W ten sposób związki pokarmowe, które roślina musiałaby przeznaczyć na budowę torebek nasiennych, mogą być zużyte przez cebule.
Po kwitnieniu rośliny zaczynają powoli zamierać. Liście stopniowo żółkną aż w końcu zasychają i kończy się wegetacja. Hiacynty są bylinami długowiecznymi tzn.że mogą osiągać wiek nawet 10-11 lat. Stare cebule w końcu albo całkowicie giną, albo dzielą się na kilka mniejszych.
)
