Uprawiam te rośliny od dawna. Odkąd dowiedziałam się o ich istnieniu i że można je używać do kompozycji w donicach.

Pochodzi z Nowej Zelandii. Liście ma skupione na szczycie pnia w kształcie pióropusza w kolorze zielonym, bordowym, paskowanym.

Często ją spotykam w gruncie w Anglii, tamtejszy klimat jej służy, jednak w mroźniejsze zimy podmarza. U nas przeżyła minus 7, często stoi u mnie na zewnątrz aż do Bożego Narodzenia. Tak jest i w tym roku.

Może rosnąć sama w donicy lub podsadzona różnymi kwitnącymi roślinami balkonowymi i bluszczem lub zielistkami. Wiosną bratki, potem petunie, a jesienią kolorowe bluszcze. Możliwości kompozycji jest wiele, bo pasują wszystkie rośliny w zasadzie.

Zimę kordylina powinna spędzić w mieszkaniu niezbyt ciepło jeśli jest taka możliwość. Wystawiamy na zewnątrz w kwietniu, jak zrobi się ciepło. Zaschnięte liście na dole, można z łatwością oberwać. Po latach wytworzy się wysoki pień. Nawozimy Florovitem w płynie. Co dwa lata dobrze jest wymienić donicę na większą. To odporna roślina, nie choruje. Liście wytrzymują niskie temp do kilku stopni poniżej zera.

Te egzemplarze poniżej zostały sfotografowane w Anglii. Obok rośnie aukuba.

A te są u mnie, jak jeszcze ogród był w budowie

Latem

Zimą - gdzieś w grudniu sprzątam je do chłodnego garażu.

Wiosenna kompozycja kordyliny z bratkami



Letnia z petuniami





Jesienna bez niczego lub z bluszczem

Kolejna wiosna, oberwałam jej liście od dołu, widać ślady



Lato

Jesień





Zima i znów przenoszenie do garażu

Kordyliny w Hidcote Manor

Na ogrodowisku poznałem kordylinę i od razu wiedziałem, że będę ją u siebie miał



U siebie jej nie podsadziłem jak Danusia - ale chyba to zrobię