Mama - słów opisu brakuje,
dziś już dla mnie wspomnieniem
lecz zawsze ją obok czuję,
jej wzrok troskliwy, ręce na mej głowie,
i ją, żegnającą w bramce
mam przed oczami ciągle.
Na nowe światy mnie żegnała,
dobrymi radami drogi mościła,
i zawsze mówiła, że jak mi będzie źle,
żebym wróciła.
Nie wracałam, widocznie źle nie było,
ale z jej życia wiele mi umknęło,
za daleko byłam, swe życie układałam,
za późno by jej powiedzieć,
że bardzo ją kochałam.
Dziś sama jestem mamą,
dzieci w świat wysłałam,
I wiem co wtedy czuła,
gdy dom opuszczałam!

Piękny wiersz Hanusiu jak ballada ja mam to szczęscie, że jestem blisko mamy i nadal przy niej czuję się jak mała dziewczynka dobrze jest mieć ją blisko....pozdrawiam i dobrej nocy buźiaki

Iwonko, już tak zagęściłam bylinowe rabaty,że chyba z warzyw rezygnować przyjdzie. A nie chciałabym.
No bo jak, bez koperku, ogórków, botwinki? Można żyć i bez tego, ale przyzwyczajenie jest drugą naturą. Młodym łatwiej. Wysypują korę,kamyczki, sadzą w to rośliny.sieją obok trawnik i jest piękny ogród. J a tak nie umiem. Przyzwyczajam się do roślin, i wiosną, jak którejś nie widzę, jest mi smutno.

Anitko,najgorzej jest z tym miejscem ''gdzieś z boku''. Przeważnie powstaje tam taki galimatias, nie do ruszenia bez wideł, siekiery, albo sekatora.
U mnie ''gdzieś z boku'' powstaje czasami też w szklarni. Sieję nasionka, pozyskane przy okazji, a potem zastanawiam się co to za siewki? Zawsze jakiś kąt jest zawalony niespodziankami.
W tym roku wysiałam całą torebkę różności ,i czekam kiedy chociaż do pikowania się nadadzą. Jeżeli nie dam rady, to będę miała byliny ''szklarniowe NN''.
Bodziszki i szałwia