ofkors ze do Ciebie

Przyszłam zobaczyć na czym stanęło urządzanie różanki a natknęłam się na ciekawą dyskusję. Życie pisze różne scenariusze, nie zawsze jest to scenariusz wymarzony, który nam odpowiada, często trzeba się do tego co nam życie niesie nagiąć i przystosować. Stawać przed trudnymi decyzjami i wyborami. Wybór między pracą i domem - dla mnie osobiście to był trudny wybór. Od młodości pracowałam bardzo intensywnie, to był mój żywioł, spędzałam w pracy dużo czasu, ale lubiłam to. Kiedy zostałam mamą zmienił mi się system wartości, z ciężkim sercem wracałam do pracy, Ignaś miał wtedy siedem miesięcy. Dużo straciłam z jego dzieciństwa co już jest nie do odrobienia i tego bardzo żałuję. Czułam się potwornie rozdwojona i w żadnej roli nie do końca spełniona.

A dzisiaj? Dzisiaj po ponad dwudziestu latach pracy w korporacji czuję się potwornie zmęczona i z wielką chęcią zostałabym tzw. kurą domową. I bardzo szanuję kobiety, które dokonują takiego wyboru.

Nie brałam udziału w takowych dyskusjach, dlatego podglądałam po cichu, nie mogę się zbytnio wypowiedzieć na ten temat jestem również na zakręcie, ale już do pewnych rzeczy dojrzałam, wiem że Ty Aniu ze swoim mocnym, wyrazistym charakterkiem pokonasz wszystko i podejmiesz odpowiednią decyzję, buziaki

osz ty! ale mi ćwieka zabiłaś (mocnym i wyrazistym charakterkiem)i na ambiche wjechałaś. raczej że dam radę! dzięki

Od młodości pracowałam bardzo intensywnie, to był mój żywioł, spędzałam w pracy dużo czasu, ale lubiłam to. Kiedy zostałam mamą zmienił mi się system wartości, z ciężkim sercem wracałam do pracy, Ignaś miał wtedy siedem miesięcy. Dużo straciłam z jego dzieciństwa co już jest nie do odrobienia i tego bardzo żałuję. Czułam się potwornie rozdwojona i w żadnej roli nie do końca spełniona.

A dzisiaj? Dzisiaj po ponad dwudziestu latach pracy w korporacji czuję się potwornie zmęczona i z wielką chęcią zostałabym tzw. kurą domową. I bardzo szanuję kobiety, które dokonują takiego wyboru.

Ania, chodzi o to, że często słyszę "za tyle to mi się nie opłaca do pracy iść". Tyle, że czasem coś zrobić WARTO mimo, że robienie tego się w powszechnym mniemaniu nie opłaca. W moim otoczeniu już kolejny raz obserwuję sytuację, w której kobieta jest z dziećmi w domu, w pewnym momencie zostaje sama (z różnych względów) i nagle jest płacz i rwanie włosów z głowy z czego ona ma teraz żyć i kto ją do pracy przyjmie skoro ileś tam lat wyrwane z zawodowego życiorysu. Obserwuję jeszcze jedną rodzinę, w której mąż zarabia dużo, a żona dostaje jakieś psie pieniądze na zakupy dla 4-osobowej rodziny. Facet sympatyczny i w życiu nie powiedziałabym, że uprawia przemoc na tle finansowym. Jego żona to fajna, zaradna dziewczyna uwięziona z 2 dzieci w domu, w którym jest praktycznie służącą. Niedawno zaczęła walczyć, znalazła jakąś dorywczą pracę i próbuje zmienić równowagę sił w rodzinie. Sam fakt, że nie musi małżonka prosić o forsę na lakier do paznokci już jest dla niej krokiem naprzód. Uważam, że kobiety decydujące się na poświęcenie się TYLKO rodzinie stąpają po bardzo, ale to bardzo kruchym lodzie.

Filemon, ona nie wiązała się ze skąpcem, tylko z fajnym kolesiem. Sytuacja tak po prostu stopniowo i latami ewoluowała... Nie twierdzę, że tak jest w 100% przypadków, ale "władza" jednak korumpuje i psuje ludzi. Ja byłam w totalnym szoku kiedy się dowiedziałam jak u nich sytuacja wygląda i bardzo ją namawiałam żeby zaczęła robić coś poza obsługiwaniem rodziny.