Grama ! Ale się zacaiłaś. Przepięknie. A te schody - mają wszystkie schody świata pod sobą. Czekam na dalsze zdjęcia. A co do konkursu - przecież wszyscy się bawimy i myślę że każdy z nas tutaj znajdzie wzory do naśladowania i do podniesienia u siebie poprzeczki w górę . Zresztą ja nie mam grubych gałęzi do obcinania to mogę z sekatora zrezygnować hahaha. Pozdrawiam wszystkich.
Zbyszek.

Dziękuję za wszystkie miłe słowa. Myślę o tej niebieskiej zagadce i nie wiem o co chodzi. Może o wodę rozlewiska za skarpą,może o połać zaoranej ziemi w oddali,no bo chyba kwitnące irysy tacy znawcy tematu rozpoznali.
Schodki są dziełem męża. Powstały z wyoranych z ziemi granitowych bloków pozostałych poprzednim właścicielom po wybudowaniu podmurówki domu.Ale miało być o lesie,więc przechodzę do tematu.
Każdy kto nie miał na swoim terenie ani jednego drzewa,pod którym można się schronić w upalny dzień zrozumie nas doskonale-marzyło nam się miejsce zielone,cieniste,chłodne i pachnące. Działka duża,więc odezwała się miłość do lasów odziedziczona w genach po Tacie leśniku i już wybieraliśmy miejsce.Długi pas ziemi między polem sąsiada a naszym ogrodem właściwym,tym ze ze skarpą i trawnikiem, miał stać się naszym lasem mieszanym. Odczekaliśmy aż poprzedni właściciel zbierze posiane jeszcze wiosną w tym miejscu zboże i zaraz po żniwach zaczęliśmy sadzić maleńkie sosenki,modrzewie,brzozy,świerczki i buczki. Wyglądało to biedniutko,ale było. Krótko było. Wiosną właściwie już nie było,bo nasze sadzoneczki okazały się przysmakiem dzikiej zwierzyny i... po lesie. Ale nie poddaliśmy się,kupiliśmy większe rośliny w pojemnikach,takie których wierzchołków nie dosięgną sarny i czekaliśmy,bo jak wiadomo,las rośnie wolno. Gaiczek jednak postanowił odwdzięczyć się za starania i rósł w tempie zadziwiającym. Mamy już wymarzoną masę zieleni,cień,chłód,zapach i ptaki szalejące w naszym lesie. Ornitologią nigdy się nie interesowałam,ale teraz podpatruję wszystko co lata i sprawdzam w atlasie prof. Sokołowskiego,co to takiego u mnie gości. Byłby Pan dumny Panie Profesorze ze swojej dawnej studentki... Wiem już jak wygląda żołna,pliszka siwa i żółta, widziałam najmniejszego polskiego dzięcioła i kraskę,słyszałam wilgę zwiastującą deszcz...A w lesie doszło jeszcze małe wrzosowisko, a pod koronami drzew zaczynam sadzić różaneczniki. Są fiołki i konwalie,jest miejsce gdzie można zaszyć się z książką i marzyć. Już gubią się w nim małe dzieci,a ktoś nazwał go "parkiem",co i jego i mnie bardzo dowartościowało.



Kombajn kosi zboże na miejscu przyszłego lasu.



Jeszcze trwa remont,a już rosną pierwsze drzewka. To te,które zostały zjedzone. A ja marzę o tym,by za tarasem mieć las.





Ujęcie z tego samego miejsca po czterech latach-ze skraju lasu.



Pod brzozą i modrzewiem- moje ukochane miejsce.

Dla nieznudzonych jeszcze zdjęcia mojego lasu. A w następnym odcinku opowiem o tym,co zrobiłam z pzedogródkiem,czyli jak szaleć,to szaleć.


Moje małe wrzosowisko-w trakcie urządzania.



Kamionkowe poidełko dla ptaków.



Maślaki żółte wyrosły pod modrzewiami w trzecim roku. Przykład symbiozy,bo oba gatunki bardzo się kochają i jak widać żyć bez siebie nie mogą.

chodzi nam o ten niebieskawo-srebrzysty pasek z poniższego zdjęcia (ja stawiam na efekt ładnej pogody i kłoszące się zboże).Jeśli dobrze kojarzę to na poniższym zdjęciu za polami mieszka sąsiad a rozlewisko jest za skalniakiem po lewej stronie więc to nie woda
Własne grzyby dobra rzecz, a las to już w ogóle burżuazja dla mnie bomba

O tym samym niebieskim polu myślę. Ciekawe co to jest.

Zaczęło mi się marzyć o lesie, jak zobaczyłam pieniek i przy nim krzesełka. Czy las już szumi? Pachnie na pewno

Danusiu,las szumi pięknie,teraz pachnie jesiennie,a ja wyjaśniam niebieską zagadkę. O,jak mi przykro Ogrodnicy Romantycy! Ani to lawendowe morze,ani zboże kłoszące,ani dzięcielina co pała! Nic z tego,to zwykła zaorana i uprawiona ziemia. Może coś zebrali,może zasiali,ale z pewnością nic tam nie rośnie.Tak to okazuje się,że nawet naga ziemia bywa atrakcyjna piękna.

Przedogródek ma być wizytówką,zaproszeniem,a nasz raczej odstraszał,niż zapraszał. Zupełnie nie miałam koncepcji,zresztą skalniak,z którym najszybciej coś trzeba było zrobić i trawnik,żeby nie topić się w błocie miały priorytet. Ale nadszedł czas i na tę część ogrodu. Rozmyślałam długo...i nic. Poprzedni właściciele mieli tu ryż,mydło i powidło,a jedyną rośliną która była do zaakceptowania,to piękna peonia. Wykopałam,przesadziłam. Oprócz zielska rósł tam stary,zaniedbany bardzo jałowiec i to on pomógł mi w podjęciu decyzji.Podkrzesałam ostro,wygładziłam i ukazał się pięknie wygięty,rozgałęziony od samego dołu pień. Jak w japońskich ogrodach,pomyślałam i jak pomyślałam,tak zrobiłam. Na przekór"okolicznościom przyrody",a co mi tam. O ogrodach japońskich dużo wiedziałam choć jeszcze kilka lat temu nie były tak popularne.No,przede wszystkim wiedziałam,że są potwornie drogie. Usprawiedliwiłam się,że to będzie tylko mój japoński żart i zabrałam się do roboty.Zaczęłam od dziury w ziemi,która miała imitować element wodny. Mąż i inni widzowie uśmiechali się z politowaniem,a ja już sadziłam wszystko z "japońskim" w nazwie. No,nie wszystko i nie od razu oczywiście,trochę to jednak trwało.Kilka roślin miałam,kilka dokupiłam i po pewnym czasie coś się zaczęło rysować,coś wykluwać. Doszły jeszcze głazy układane zgodnie z zaleceniami tylko w nieparzystych grupach,na jałowcu zawisł bambusowy dzwonek powietrzny i mój japoński żart dojrzewał. Jako wypełnienie pustych przestrzeni ustawiłam donice z moim pierwszym drzewkiem bonsai i iglakami. Kiedyś przypadkowo kupiłam za bezcen stukawkę. Pani w sklepie nawet nie wiedziała do czego to służy i co to w ogóle jest. Zalegało,drastycznie obniżyła cenę. Nie dziwię się,bo był to sklep ogrodniczy...przy cmentarzu. Może za rok stukawka zacznie stukać? I w ten sposób stałam się posiadaczką kawałka mojej własnej Japonii na wielkopolskiej wsi. A swoją drogą,jest w tym przedogródku jakiś klimacik,jest tu inaczej,ciszej,spokojniej.



Zaczęło się od dziury w ziemi.



Dziś dziura w ziemi wygląda tak i pełni rolę poidła dla ptaków. W wodzie pływa konar,na którym siadają.



Widok od strony wejścia.



Bliższe ujęcie.

Jeszcze kilka ujęć "japońskich".Niestety,nie widać jałowca ani runianki.





Uploaded with ImageShack.us

Czy konar w wodzie służy żabom do wyłażenia z wody?

Bardzo mi się podoba Twoja aranżacja .A hortensje powalają.