Historia naszego miejsca na ziemi,naszego domu i grodu rozpoczęła się sześć lat temu od podjęcia decyzji-opuszczamy miasto i stajmy się "country".Długo nie trwało i pojawiła się okazja w postaci domu do kapitanego remontu i 7000m2 ugoru porośniętego gęsto krzewami czarnego bzu i śnieguliczki.Podobno liczni chętni,którzy oglądali to miejsce przed nami uciekali stąd w popłochu.My też zrobiliśmy to samo i to dwukrotnie,ale coś nas ciągnęło w to miejsce. To tak blisko miasta,a taka tu cisza,no i ta piękna wierzbowa droga,którą mało kto może wracać do swego domu... Romantyzm zwyciężył!
Jesienią 2004 znienawidziłam śnieguliczk i czarny bez,coraz bardziej przerażały mnie ruiny po znajdującym się tu kiedyś gospodarstwie rolnym,ale w przeciwieństwie do bliskich i życzliwych mi osób,nigdy nie wątpiłam,że decyzja była słuszna.
W wyremontowanym domu zamieszkaliśmy już w styczniu. Stałam w oknie, patrzałam na zaśnieżone pola i łąki ciągnące się po horyzont i marzyłam o tym,jak piękny będzie kiedyś mój ogród.
Nadeszła wiosna i odsłoniła obraz nędzy i rozpaczy. Nikt już nie chciał cegły z rozbiórki,koszty wywozu gruzu okazały się niebotyczne,a nasze finanse pochłonął remont. Wtedy na teren przyszłego ogrodu wjechała ogromna spycharka,całe gruzowisko zepchnęła w jedno miejsce i przysypała ziemią. Staliśmy się posiadaczami gigantycznego gołego skalniaka,którego nigdy w ogrodzie nie planowałam. Tak to ogród zaplanował się sam!
Co było dalej? Powoli,to dopiero początek.

Czekam na ciąg dalszy. Historia zupełnie jak moja tylko kierunek emigracji odwrotny
pozdrawiam

Gruzu przybywało,skalniak "pączkował"i sukcesywnie otaczany był kamieniami. Nabierał określonego wyglądu-na górze ogromny głaz,po lewej schodki. Wiosna 2005,pierwsza ogrodowa wiosna.


By grama5 at 2010-10-2

Sąsiedzi za miedzą już po sianokosach,rozlewisko wyschło,a my dalej szukamy koncepcji.

Nadeszło lato. Skalniak goły,choć zaczynam sadzić pierwsze rośliny. Kiedy to pokryje się wymarzoną masą zieleni? Tylko chwasty rosną jak najęte.Upał,pot i krótkie chwile zwątpienia. A to dopiero początek! Na zrytej części między domem a skalniakiem ma być trawnik. No zobaczymy...



Uploaded with ImageShack.us

Podziwiam zapał i go bardzo doceniem.Wygląda na coś bardzo ciekawego .Jaką rolę tu odegra ten duży pozostawiony kamień ? Oto jest pytanie.

Trawnik marzył nam się duży,miękki i szmaragdowy. Miejsce było przygotowane profesjonalnie,najlepsze nasion traw czekały.Przed spodziewanym deszczem zdążyliśmy zasiać i zwałować. Czekaliśmy na deszcz...I nagle...jest,pada,coraz mocniej pada! Deszcz zamienił się w taką ulewę,jakiej ponoć nie pamiętali najstarsi mieszkańcy wsi. Z rozpaczą obserwowaliśmy,jak strumienie wody unoszą nasze nasiona na łąkę sąsiadów.
Jeszcze raz to samo,tym razem bez zaklinania nieba o deszcz. Ziemia była wystarczająco mokra.Czekaliśmy na seledynową mgiełkę igiełek zapowiadającą przyszłą murawę i doczekaliśmy się. Jest- duży,miękki i szmaragdowy. Do chodzenia,biegania,gry w piłkę i do wszystkiego na co kto ma ochotę
A co do skalnika i ogromnego kamienia. Kamień miał go po prostu zdobić. Niestety,teraz muszę go co roku odsłaniać wycinając zarastające go rośliny. Inaczej w ogóle nie byłoby go widać. Jest ulubionym miejscem gdzie siadają dzieci.Skalniak i trawnik-proszę obaczyć co udało nam się zrobić.









Zdjęcia pochodzą sprzed dwóch lat,a więc na taki efekt czekaliśmy "tylko" trzy lata.

Szczęka opadła! skalniak wyszedł elegancki. Bardzo podoba mi się to, że ogród naturalnie komponuje się z otaczającym krajobrazem i niezauważalnie wręcz w niego przenika co widać na przedostatnim zdjęciu (samo zdjęcie mistrzowskie). Od razu przypomniały mi się tzw. "Aha" czy też "Ha-ha"

Ciekawi mnie jak u Pani wygląda granica działki? nie ma Pani problemów z dziką zwierzyną lub z taka mniej dziką ?

Tak,to prawda,ogród chcieliśmy tak wkomponować w cudne otoczenie,żeby nie było granic,więc postanowiliśmy go nie grodzić. Po prostu. Szczególnie zależało nam na panoramie i tam naturalną granicą jest miedza.Z prawej strony i częściowo przodu oddzieliliśmy nasz teren od pól i od drogi żywopłotem z ligustra. Nie ma płotów i nie ma bramy. Przez symboliczną bramkę-pergolkę prosto z drogi wejść może każdy,a nikt nie proszony nie wchodzi. Tak to jest na naszej wsi i niech tak zostanie!


Tak więc,wracając do historii,jesienią 2005 rozpoczęło się sadzenie 150 m ligustrowych patyków,które po posadzeniu zostały krótko przycięte i w niczym nie przypominały tego,czym są teraz. Praca mozolna,ciężka,ale jakie efekty!
Pisałam na początku o drodze wierzbowej,która nas zauroczyła i przywiodła to miejsce. Proszę spojrzeć jak ta droga wygląda zimą i czy można się było jej oprzeć?
Jesienią tego samego roku rozpoczęliśmy również sadzenie lasu,co opiszę w następnym odcinku historii. O dzikiej zwierzynie i o tym,co z tym lasem zrobiła,też będzie.



Czyż można tak widok zepsuć jakimkolwiek płotem?



Tędy,prosto z wierzbowej drogi, wchodzi się do ogrodu.



Tak wygląda w tym roku żywopłot od strony drogi.



Uploaded with ImageShack.us

Ogród meandruje i łączy się z krajobrazem. Nie można tego zepsuć płotem. Chyba, że kreski z ciętych żywopłotów, jakby ekranów pofalowanych. Widziałam je teraz w jednym z ogrodów holenderskich. Co tam kwitnie w oddali na niebiesko niczym morze lawendy na wiosennym zdjęciu?

Przyznam, że nie spodziewałam się tak spektakularnego efektu po zamieszczeniu początkowych zdjęć. A teraz mistrzostwo świata. A te schody!
Wspaniałe!
Nie mogę się doczekać kolejnych relacji.

to w oddali niebieskie też zwróciło moją uwagę myślałem i myślałem i w końcu wydumałem taką wersję że to po prostu zboże w fazie kłoszenia się i przy tak dobrej słonecznej pogodzie przez pewien okres często tak się mieni srebrzyście albo błękitem??...choć i tak za niebieskie jak na zboże