Tobie? Coś Ty! jesienią jak masz na nie ochotę to odwiedzaj insekta. Musiałam Ci o nich mówić albo pisać. Albo nie, bo nei była poewna czy będa czerwone, czy różowe i kiedy kwiatną. Aż sie bałam efektu z nich
proszę
Klon ginnala (łc. Acer tataricum subsp. ginnala)
Klon tatarski ginnala to najczęściej wysoki krzew, rzadziej – niewysokie drzewo, należące niegdyś do rodziny klonowatych (Aceraceae), od 1998 roku klasyfikowane jest jako rodzina mydleńcowatych (Sapindaceae). Na naturalnych stanowiskach można go spotkać w słonecznych dolinach rzek, na lekkich, piaszczystych i żwirowatych glebach w północno-wschodnich Chinach, Korei, Japonii i na rosyjskim Dalekim Wschodzie.
Klon tatarski dorasta do 7m wysokości, jest szerokim, nisko ugałęzionym drzewem lub krzewem o nieregularnej koronie, złożonej z luźno ułożonych, cienkich gałęzi i nagich, purpurowobrązowych pędów. Liście ogonkowe, ułożone na pędach naprzeciwlegle. Jajowate, długości 8cm, zaokrąglone lub płytko sercowate u nasady, z 3 klapami (środkowa klapa znacznie dłuższa od klap bocznych). Na brzegach nieregularnie, grubo piłkowane, nagie, ciemnozielone, błyszczące, jesienią pięknie przebarwiają się na szkarłatnoczerwono, a na zimę opadają.
Klony to rośliny jednopienne. Kwiaty klonu tatarskiego ginnala są pachnące, zebrane w krótkie, wyprostowane wiechy, najczęściej poligamiczne (na tym samym drzewie występują zarówno kwiaty obupłciowe oraz tylko pręcikowe), o pięcio, rzadziej czterokrotnym okwiecie, o barwie żółtawej. Klon tatarski kwitnie na przełomie maja i czerwca, po rozwoju liści. Po zapyleniu kwiatów i zapłodnieniu, zawiązują się bardzo charakterystyczne owoce, złożone z 2 drobnych, zrośniętych skrzydlaków, opatrzonych zachodzącymi na siebie lub stykającymi się, słabo rozchylonymi skrzydełkami. Początkowo zielone, przed dojrzeniem owoce przybierają niezwykle dekoracyjny, czerwonawy odcień. Dojrzewają na przełomie września i października, kiedy to staja się brązowawe i suche. Po dojrzeniu długo pozostają na pędach, niekiedy aż do wiosny.
Klony źle znoszą wczesnowiosenne przycinanie. Rany po cięciu gałęzi, powstałe w końcu zimy lub na przedwiośniu wydzielają silnie sok, co powoduje osłabienie drzewa. Aby temu zapobiec, przycinanie (tylko, jeśli jest konieczne) należy wykonywać latem, po całkowitym rozwinięciu się liści, najlepiej od czerwca do sierpnia lub jesienią.
Klon tatarski ginnala najlepiej rośnie na słonecznych stanowiskach. Źle znosi zacienienie. Niewymagający w stosunku do podloża. Rośliny są odporne na suszę, zanieczyszczenia powietrza i mrozy. Strefa mrozoodporności – 4.
Klon tatarski ginnala to doskonała roślina ozdobna, polecana do ogrodów, parków i zieleni osiedlowej, szczególnie wartościowa w dużych założeniach naturalistycznych i zadrzewieniach w otwartym krajobrazie. W miastach doskonały do większych zespołów zieleni np. parków czy zieleńców, jako soliter lub drzewo alejowe. Odpowiedni do sadzenia przy ulicach i drogach. Może być stosowany również na formowane żywopłoty i naturalistyczne szpalery.
Klon tatarski ginnala może być rozmnażany generatywnie, poprzez wysiew nasion, zebranych jesienią. Nasiona wysiewamy wiosną, na przełomie marca i kwietnia wprost do gruntu lub w inspekcie, po około 3 miesięcznej stratyfikacji. Klony łatwo rozmnażają się z nasion, w szkółkach rosną dość szybko i łatwo znoszą przesadzanie.
Maksymalna wysokość: 10 m
Jest podgatunkiem klonu tatarskiego i różni się od niego węższymi i mniejszymi liśćmi. Są one trójklapowe ze środkową klapą wydłużoną.
Liście są sztywne i ciemnozielone o niezwykłym przebarwieniu jesiennym, koloru jaskrawoczerwonego.
Kwiaty jak u klonów są niepozorne, drobne i zielonkawe. Kwitną po rozwinięciu liści.
W zastosowaniu uważa się iż klon ginnala jest odporny na mrozy. Można sadzić go w grupach lub pojedynczo. Także jako formy żywopłotowe.
· Pora kwitnienia: kwitnie wiosną
· Barwa kwiatów: białe (beżowe, kremowe)
· Barwa liści/igieł: zielone
· Stanowisko: słoneczne, półcieniste
· Wilgotność: gleby suche, gleby średnio wilgotne
· pH gleby: gleby kwaśne, gleby obojętne
· Rodzaj gleby: lekkie, piaszczyste, żyzne
· Mrozoodporność: w pełni mrozoodporna
· Osiągana wysokość: pow. 5m
· Zastosowanie: żywopłoty, soliter, ogrody japońskie
· Podstawowe walory: ozdobne liście/igły, ozdobne owoce, atrakcyjny pokrój, zapach
Opis: Niewysokie drzewa, dorastające do ok. 5-10 m., tworzące rozłożystą (ok. 4 m.), luźna koronę i cienkie gałęzie, mogą też rosnąć w formie krzewu. Roślina tworzy odrosty korzeniowe. Liście jajowatego kształtu (długość i szerokość ok. 7 cm.), 3 klapowe, zielone i błyszczące, osadzone na gałązkach za pomocą zielonych ogonków. Jesienią przebarwiają się na jaskrawoczerwony kolor, a następnie są zrzucane na zimę. Kremowe, drobne kwiaty, zebrane w stojące grona, pojawiają się wiosną (V) i wydzielają słodki zapach. Nasiona mają postać małych orzeszków z szerokim, czerwonym skrzydełkiem i zebrane są w zwisające owocostany, pojawiają się w październiku. Drzewo jest mrozoodporne. Może mieć zastosowanie jako wysokie żywopłoty.
Rozmnażanie: Z siewu nasion.
Wymagania: Stanowisko półcieniste lub słoneczne, gleba sucha lub lekko wilgotna, żyzna, przepuszczalna, o odczynie kwaśnym do obojętnego.
Choroby i szkodniki: Drzewo raczej odporne na choroby, ale czasem może wystąpić zgorzel pędów (ch. grzybowa). Szkodnikami atakującymi roślinę są: opuchlaki truskawkowe, naliściaki drzewoszki
robiłam sama z mamą chyab ale skleroze mam już straszną ale na pewno to z jakiegoś iglaka bo jeszcze ma pozostałości igiełek, po sitach BN wywaliłam go na kompst. ale przed wielaknoca go znalazłam i anwet wyglądał fajnei jak mu igły spadły więc go prysnęłam resztką białego sprayu i tak się ostał uatowany z kompstu
bo ono z daleka takie jest. Ale z bliska bajkowe.
jednak same kępy są piękne z daleka i jesienią tez przebarwione mocno.
mam fotkę z ogrodu botanicznego w Belgii
