kiedyś ktoś powiedział mi, że wszystko ma swój czas ... puściłam mimo uszu i nie specjalnie się wsłuchałam w sens ... ale z czasem (jak siem zestarzałam ) stwierdziłam, że coś w tym jakby jest ...

zatem ...

był czas wyczekiwania krokusów ...
był czas kwitnących tulipanów ...
był czas sadzenia i podziwiania ...
był czas gdy ogród szalał i przyszedł czas gdy zasnął ...

zasnęłaby i ogrodniczka (że niby ja ) ... aleeeeee gdy kończy się listopad a zaczyna grudzień ... niczym budzik wyrywają z nostalgii świąteczne dylematy ...

jakie menu ? ... jaka choinka ? ... jakie dekoracje ? ... w jakiej tonacji ... ??? ... powstaje tez potrzeba stworzenia jakiegoś planu ...
plan niezaprzeczalnie czeba ! mieć ... bez "mania" planu ani rusz ... taki kalendarz adwentowy w służbie domowego porządku jest bardzo pożądany ...

(nawet jeżeli ma zaistnieć po to bym konsekwentnie każdego dnia uświadamiała sobie czego to ja dziś zgodnie z przewidywaniem NIE ZROBIŁAM ... ) ...

ponieważ kwestie porządkowe są mało interesujące ... i temat glancu w domu wyczerpały kolejne serie wiadomego perfekcyjnego programu ... pucowanie pomijam

przechodzę zatem radośnie do zieleni w wydaniu świątecznego grudnia ...

do rzeczy zabrałyśmy się z Kasią od początku ... jak należy ... od wyprawy do lasu celem zgromadzenia materiału do działalności artystycznej ...
znalazły się gałązki ... znalazł się mech ... nawet znalazły się szyszki choć coś mi mówi, że szyszki zbiera się chyba latem ... bo w pierwszych dniach grudnia to one lubią być mokre i podmarznięte ... zapamięta się na przyszły rok (albo i nie )))))))))) ) ... pilnowały nas ogary sztuk dwa ...

zgromadzony materiał eko został mocno wsparty produktami przydasiowego przemysłu ... nabytego radośnie i bezmyślnie w przypływie szaleństwa przez dwie artystki jakby ... zapalone i zupełnie nie mające pojęcia co do tematu przewodniego przedsięwzięcia ...

nie mając konkretnego wyobrażenia co szczegółów postanowiłyśmy zyskać na czasie w kwestii ostatecznych decyzji i zrobić bazę ...
w tym celu zamieniłyśmy mały salonik w leśną pracownię ... brak wyobrażenia wyparłyśmy pieczołowitą segregacją i sumienną edukacją tak on-line jak organoleptycznie i zupełnie nieświadome na co się porywamy przystąpiłyśmy do działania ...










w tym miejscu pragnę ostrzec uroczo wyglądające na zdjęciach z lat poprzednich wrocławianki ... i Danę z warszawską grupą również ... iż przy najbliższym spotkaniu uduszę ! ... albowiem to ich lubieżnie szczęśliwe pyszczki nas do owej manufaktury na zielono zachęciły ... ...
my myślałysmy !, że to łatwiutkie ...

owszem to fajne ... przyjemne ... ale bynajmniej nie łatwe ... złośliwe gałązki za honor uznały układać się inaczej niż byśmy sobie tego życzyły ... słomiany podkład raczył z każdej możliwej strony wystawiać łysinę ... sekator za to wprost przeciwnie !!! ... ten miał poczebę znikać ...

znikałyśmy i my od czasu do czasu w kuchni ...

wiadomo nie samym pokarmem dla duszy i oczu człowiek żyje ... i tak równolegle powstawały pierniczki (to młodzież ) ... mój makaron i Kasi pizza ...

o ile kulinarnie działałyśmy stąpając po pewnym gruncie o tyle artystyczne przedsięwzięcie rodziło pytania ... i ciekawe rozwiązania figur w trakcie

gabki florystyczne okazały się materiałem łatwiejszym ... oczywiście gdy rzeczonej gąbce pozwoli się powoli naciągnąć wody ... wówczas nie kruszy się i twardnieje ... szkoda, że w zeszłym roku tego nie wiedziałam ...

końcowe efekty ... dziś tylko wianki Kasi bo moje w wersji soute czekają na stole
...

ostatecznie wersja eko mocno wdarła się na prowadzenie bliźniacze niemal stroiki na główny stół i wykusz okienny ... plus wianek ...