Danusiu traci swój urok...ale dzięki Tobie może go znów odzyskać
ja w to wierzę

Nie dam rady już tam tak jeździć. Nie jest źle, ale sam wiesz ile pracy trzeba włożyć, a ja mam też swój ogród, dlatego odpuszczam, co dam rade zrobię, ale nie zamorduję się.

Czytałam te posty z rozrzewnieniem, jak ciekawą ilustrowaną książkę. Jakie to wspólne dla nas wszystkich, zaczynaliśmy przygodę z ogrodem jako dzieci pod okiem mam i babć i ta fascynacja pozostała nam do dzisiaj. Pamiętam jak mama wiosną pracowała w ogródku a my ( ja, siostra i brat ) koniecznie chcieliśmy też mieć swój ogródek i sami sobie wytyczaliśmy działeczki ,tam sadziliśmy swoje roślinki, które dawała nam mama jako zbyteczne w dużym ogrodzie i wszyscy musieliśmy mieć takie same, bo inaczej była walka Z tych dziecięcych ogródków przetrwała złota kula, jakim sposobem nie wiem, ale kilka lat temu wypatrzyłam ją w trawie tam, gdzie były nasze działeczki i przeniosłam do ogrodu, mam ją do dziś, nawet nowe sadzonki dałam siostrze, ot takie wspomnienia...

Ja też pamiętam złote kule, cała wielka kępa była, chowałam się w nich

bardzo miłe wspomnienia)

Piękny ogród z duszą

Niedługo tam pojadę, bo pewnie kwitną łany przylaszczek, sadziłam je chyba z 25 lat temu
Krokusów też troszkę może się ostało.

A gdzie posadziłaś te przylaszczki? To musi być piękny widok!

Pod drzewami od frontu i z boku ogrodu.

jakie pięknoty)