Taka refleksja na dzisiejszy zielonoświątkowy dzień. Mam ciocię Zosię, ma prawie 80 lat. Przy okazji składania życzeń podpytałam jak wyglądało to święto w jej dzieciństwie. To był bardzo radosny czas. Bielono domy, palono ogniska, dzieci biegały po mokradłach za tatarakiem którym przystrajano wejścia do domów i wnętrza. Za każdym świętym obrazkiem była wkładana gałązka brzozowa. Jednym słowem wielka radość, że przyroda budzi się do życia. W naszym regionie już tej tradycji nie ma a czy w Waszych regionach pozostało coś z tych pogańskich, magicznych obrzędów?

Renato,
piękny ogród. Jak przeglądam Twój wątek, to zastanawiam się, czy się rozpłakać, że u mnie taka nędza, czy nabrać otuchy, że jednak można?
Cudnie!