Witaj Bożenko, nigdy nie jest tak źle, żeby nie mogło być jeszcze gorzej... Moja babcia tak mawiała i jak teraz sobie myślę to ciężko jej było, wojnę przeżyła, wywózkę do Niemiec i pięcioro dzieci wychowała sama, bo mąż zginął w powodzi, jeszcze przed wojną... Jak oglądam jej fotki, takie stare, czarno-białe, to zawsze była uśmiechnięta... Do dziś nie wiem, jak ona to robiła... Ten jej uśmiech też pamiętam, jeszcze jako dziecko... I tak myśląc o tym wszystkim, o tym minionym roku, o braku pracy(niemożności pójścia do niej), o smutku, jaki jest we mnie, pomyślałam sobie jedno, jedyne postanowienie noworoczne... Uśmiechaj się częściej... Jest już nowy rok, powodów do uśmiechu brak, ale będę to postanowienie realizować, może choć troszkę mi się uda... I tak sobie myślę, że będę się do Ciebie uśmiechać, choć wirtualnie... Uściski przesyłam i pozdrawiam serdecznie... I przepraszam, za te moje wynurzenia...

Bozenko,dziekuję za zyczenia noworoczne i przypomnienie cudownego spotkania u ciebie.Zycze ci samych radosnych dni i zdrówka,zebys mogła codziennie pogrzebac w swoim pięknym ogrodzie.

Ja też się uśmiecham mimo paskudnej pogody za oknem