Ja też mieszkałam kiedyś w bloku, zdecydowanie wolę dom z kawałkiem działki na wiosce

daredevil napisał(a)

Szkoda... może przenieś kawałek w bardziej osłonięte miejsce, zobaczysz?

Mam dwa rodzaje astrów, jeden kwitnie, drugi się zbiera, ale rok temu kwitł

Porozsadzałam w różne zakątki. Będą testy

Ale mnie nie chodzi o ilość obowiązków, bo je lubię bardzo , mam na myśli, że z miejsca które miało być oazą ciszy i spokoju robi się osiedle domków jednorodzinnych. Dom na domu, sąsiedzi z podejściem, że szlachcic na zagrodzie..... Moje wyobrażenie o spokojnej i cichej przyszłości diabli wzięli, ech.

Ala człowiek nie drzewo, możesz się stamtąd wynieść. Ja się przeprowadzalam już ładnych parę razy i żyję. Nie wyobrażam sobie tkwić w miejscu które mi nie pasuje, z czasem będzie tylko gorzej, a nie można machać ręką na wszystko. Zfrustrowanym też nie można być... po co? Życie jest jedno!

PS dom z kredytem (we frankach) sprzedawałam, do zrobienia!

Żeby zapewnić sobie spokój nie wystarczy kupić działaczkę na odludziu, trzeba od razu z hektar. Też się budowałam na końcu świata ale zdawałam sobie sprawę że bardzo szybko się to zmieni. Dzięki takiemu podejściu kolejni sąsiedzi za płotem mi nie przeszkadzają. Widoków szkoda i tyle. Jedyne czego się boję to to że wybudują mi ogromną halę jak w sąsiedniej wiosce. Tuż przy osiedlu szeregowców powstały dwie czy trzy już, ogromne hale. Albo że jakieś inne przemysłowe paskudztwo powstanie na polu za drogą.

Ja chciałam działkę z asfaltem i przy ludziach (takiej w środku pola czy pod lasem się bałam). Ale ludzi nie mogło być nie wiadomo ile I to nie było złe podejście bo wokół nie ma miejsca na niewiadomo ile domów, plan zagospodarowania zaraz wchodzi i pola zostaną polami na następne 10-15 lat, przynajmniej. W międzyczasie zobaczymy.

Warunki się zmieniają, i albo akceptujemy co mamy albo zmieniamy otoczenie. Zmiany mogą być trudne ale rzadko kiedy są niemożliwe. A na końcu okazuje się że nawet wyszły nam na zdrowie

Juzia napisał(a)

A ile muszą dorastać, bo mam je już któryś sezon?
One rosną. Jest ich więcej, ale nie kwitną.
Pewnie za sucho...

Bardzo dziwny przypadek
Mnie natomiast zdziwiło ze astry takie ekspansywne i zjadły pół rabatki

Masz dobre podejście, Karola, ale nie każdemu przychodzi to tak łatwo. Niektóre ludzie są bardzo sentymentalne (ja) i tym jest trudniej
Poza tym, nie wiem, czy cena, jaką się dostanie wynagrodzi włożoną pracę, starania, pomysły itd? Trzeba zważyć, co ważniejsze, szkoda po prostu, że ludzie nie szanują ciszy i spokoju, większość przecież za tym ucieka z miasta, a potem jakby zapominają?

Czasem trzeba też łyknąć przegraną, czy stratę, jeśli innego wyjścia nie ma... stanowczo zbyt długo byłam nieszczęśliwa czy skulona czekałam aż problemy same się rozwiążą... otóż nie rozwiążą się. Załatwiasz, sprzedajesz taniej niż powinnaś, idziesz dalej. Mówi się trudno i wybiera mniejsze zło. I coraz szybciej mi przychodzi decydowanie że nie to mi nie pasuje i nie na to się nie zgadzam.

W większości przypadków wszystko jest czarno na białym tylko my się grzebiemy z decyzją na siłę usprawiedliwiając sytuację/beznadziejnego człowieka/taki okres/taki klimat/taki wiek itp itd.

Trzy lata zajęło mi zrozumienie że mąż który ma zablokowany mój numer żebym nie daj boże nie dzwoniła do niego kiedy jest w pracy to nie jest nic normalnego. Że kredyt to kredyt. A mając kredyt i dziecko można się rozwieść i być - o mój boże - szczęśliwszą - nie tylko cię to nie zabije, ale nagle wstajesz rano i się uśmiechasz bo ci lżej.

więc kończąc ten przydługi wywód - polecam rozwody i przeprowadzki buahahaha

Karola najważniejsze jest to że nie użalasz się nad swoim losem a gnasz do przodu i jesteś szczęśliwa.
Miłego weekendowego ogrodniczkowania