Troszke mnie nie bylo ale gdy tylko wracam zagladam, zawsze...
Gdy ogladam zdjecia ogrodow, kwiatow, rabat...opis tego co widze jest taki prosty, tak latwo napisac mi co mnie zachwyca...

U Ciebie Bogdziu jest zupelnie inaczej....patrze, ogladam, czytam...i gdy chce cos napisac zwyczajnie brak mi slow...nic nie wydaje sie wlasciwe...
Twoje opowiadanie o Bukach... moze wyda sie to smieszne, az lzy staly w oczach gdy zobaczylam zdjecia, gdy zaczelam czytac....
w tych drzewach jest cos magicznego, sa takie dostojne, takie monumentalne a zarazem takie piekne...

...w Polsce czesto spacerowalam w bukowym parku, pieknym parku niedaleko mojego domu...tam chodzilam na pierwsze randki z mezem, na pierwsze spacery z synkiem, tam uczyl sie raczkowac w bukowych lisciach...i kiedy potrzebowalam czasu i miejsca aby przemyslec i przezyc trudne chwile...
inni juz dostrzegli piekna bajke, piekne zdjecia.... a ja dostrzeglam w tym wszystkim chyba jeszcze cos wiecej...
dziekuje...
jestes wyjatkowym czlowiekiem Bogdziu, wyjatkowy czlowiekiem w wyjatkowym miejscu...ty i otoczenie pasujecie do siebie idealnie...
pozdrawiam bardzo serdecznie i jeszcze raz dziekuje.

Betysiu teraz to ja mam łzy w oczach . Nie myślałam że ktoś może miec tak osobiste wspomnienia związane z bukami i choc Ci może teraz smutno to myslę że jednak dobrze jest gdy takie wspomnienia wracają a juz szczególnie gdy się mieszka poza krajem. Dzieki za miłe słowa .

Bogdziu za te wspomnienia, nielatwe, czasami bolesne bo podbijaja juz i tak do granic wytrzymalosci moja tesknote DZIEKUJE, wlasnie za to... poczulam sie jakbym byla wlasnie tam, w moim parku, niemal jak w domu...choc przez chwile, znowu...

Nadrabiam Bogdziu zaległości......jakoś dziwacznie od tylu ..i co widzę kontrast niesamowity-płonący las i siwe jesienne buki. Masz wszystko co możesz mieć naraz w te jesienne dni.......to takie pokrzepiające.......i do tego wspaniałą poezję "własnej roboty" Podziwiam Ciebie i Twój ogród.

a ja z najwieksza potrzeba i radoscia przytulam sie do Ciebie...
cudownego weekendu z wnukami i rodzina zycze !!!!

Zdjęcia mojego kwitnącego grudnika (głównie dla Basi).

Bożenko, wiem
trudno mi pojąć (pisałam u Betysi) co ona czuje, co TY czujesz.... to musi boleć i być b.trudne
nie chcę nawet myśleć co będzie jak mój synio dorośnie i wyjedzie..... daleko... (pognam chyba za nim )

a tchu mi zabrakło z tego podziwu nad tym pięknem !!! kolorami ! bo ja jak widzę jak cudny jest świat, czy to góry, morze, las.... to mam łzy szczęścia w oczach , bo wszystko co nas otacza jest pięknem . Tylko my gnając nie dostrzegamy często tego....

mnie ojciec nauczył patrzeć na świat takimi oczami. Dlatego lubię każdą porę roku (nawet jak pada, jest mokro i zimno), lubię jej zmienność. Uwielbiam wiatr nad morzem ! i jak tam jadę mam ochotę chłonąć całą sobą tą przestrzeń (tylko poza sezonem) . Oj zatęskniłam za "moim" morzem....



Zdjęcia mojego kwitnącego grudnika (głównie dla Basi).

Co za obfitość kwiecia! Trudno mi było wybrać jedno zdjęcie i wszystkie powtórzyłam, bo każdego pominiętego byłoby żal.
Nie wiem, kiedy doczekam się podobnego okazu. A sentymentem darzę tego grudnika, bo w moim domu rodzinnym ogromny był!
Bogdziu, dzięki za fotki!
A grudnik niech Ci kwitnie długo i żadnego pączka nie zgubi