Witaj Green Ciekawe jak masz na imię ?
Uśmiałam się jak norka czytając Twoje wpisy
Nie martw się, każdy miał takie początki i każdy najpierw metodą prób i błędów dziergał sam, kupując i wyrzucając rośliny, które nie jak nie chciały u nas zamieszkać, wsadzając kwasolubne w ziemię zdecydowanie zasadową, ja tak miałam nie uwzględniając kaprysów naszego klimatu i sądząc, że prusznik musi przezimować w naszym klimacie, skoro tak bardzo mi się podoba, itd, itd
Twoja trawa wcale nie jest taka zła Jest tam przecież ponad 50 % trawy!
Ostatnio przerabiając ogród, już chyba po raz 30ty, robiliśmy mały trawniczek i uwierz mi miałam w nim jeszcze więcej chwastów niż ty, z tym, że ich różnorodność była dużo większa...

Po prostu, nasiona chyba były zanieczyszczone ( tak sobie to tłumaczę ) ale też sialiśmy trawę w momencie kiedy siały się wszystkie chwasty u sąsiadów, no i pewnie niezbyt dokładnie oczyściliśmy glebę przed sianiem.

Tak więc uszy do góry, słuchaj co radzi Danusia, przeczytaj dekalog i naucz się na pamięć i ruszaj do pracy Masz jeszcze trochę czasu na przemyślenia

Pozdrawiam, na pewno będę śledzić Twoje zmagania i trzymać kciuki

Wkleje Wam hortensje z działki mojej Cioci Ani, dostałem od niej kawałek w prezencie zeszlego roku:

A Tu, żeby odczarować nostalgie spowodowaną pogodą, niech zapachnie nareszcie wiosną!!!!!

Mój zielony, magiczny świat

U góry jest twój kod podpisu. Zrób cytuj tego posta i zobaczysz ten kod, skopiuj go i wklej w podpisie w swoim profilu. POmiń słowa guote z nawiasami.

I ja się witam i też mi się zdaje, ze kolejna wesoła osóbka nam się trafiła!!

Witaj
Ale ze mnie gapa! zrobiłam wpis na prv. A przeciez już byłam u Ciebie!
Ale to tylko dlatego ,że ogrodowisko rozrastaj sie w tempie błyskawicy !
pozdrawiam serdecznie

Ja też wpadłam sie przywitac. Wesoły z Ciebie chłopak, dobrze bedzie czytac Twoje posty.Ziemi nie masz dużo to w jeden rok sie z nia rozprawisz , tylko ten plan wykonaj a potem już z górki. Pozdrawiam serdecznie.

Czołem Ogordomaniacy
Witam Was w moją ukochaną pogodę świeżego przedwiośnia z przedzierającym się przez chmury słonkiem!
Dziś korzystając z tego, iż zacząłem ferie po długiej i zdanej sesji zabrałem się za ogródkowanie. Zachęcony wizją wczorajszego seansu „Chłopów”, gdzie to Maciej wyszedł w pole i zaczął siać wyszedłem na moje poletko. Wreszcie śnieg można wpisać w kosztorys strat (NARESZCIE!!! Warto wiedzieć, iż należę do osób, które tolerują śnieg tylko i wyłącznie w Wigilię oraz dwa dni Świąt i to tylko po to, aby zgadzał się świąteczny obrazek skrzącego się śniegu stanowiącego tło migocącej choince). Ciepły wiatr, który jak śpiewała Halina Kunicka zna mnie bezbłędnie i to bez względu na to, czy wita mnie en face czy en trois quarts podpowiedział mi pewien niecny plan! Zbiegłem zatem szybko do piwnicy i z chłodu tzw. zimnej piwnicy wyjąłem cebule szafirków i narcyzów, które zostały mi po jesiennym sadzeniu. Nie zastanawiając się wiele - bo, co również warto podkreślić, z reguły poddaje się emocjom, suchą analizę faktów zostawiając sobie na później – Stwierdziłem, że posadzę je teraz, żeby zakwitły w domowych warunkach! W mojej ogrodowej serwantce znalazłem odpowiednie doniczki i zacząłem sadzić. Ziemia przyniesiona z podwórza zdążyła odpocząć i roztoczyła po całym domu cudowny zapach, coś pomiędzy jak określił to poeta „pierwszym kochaniem” a dziecięcą wręcz ufnością i radością. Za donice dla szafirków posłużyła mi waza po Babci. Kolor ziemi i jej faktura przywiodły mi na myśl rodzinne obiady z czarniną w roli głównej i naszła mnie jednocześnie myśl, że zarówno z składników zupy, jak i z cebulek kwiatów wychodzi coś, co pozwala człowiekowi choć na chwile znaleźć ukojenie… Jednak mój wysoce filozoficzny a mimo wszystko optymistyczny nastrój zburzyła wspominana już waza. Myślałem, że uda mi się w niej zrobić kompozycje mieszaną, ale z ledwością upchałem cebulki samych szafirków. Tak więc w ruch poszły szklane osłonki po storczykach (nieodżałowanej pamięci storczykach, które dokonały swojego żywota po przypadkowym wylaniu na nie wrzątku…), w których zamieszkały cebulki narcyzów! Jakie było moje zdumienie, jak okazało się, że i te storczykówki (prawie jak likierówki! Hmmm… Gdzie to podziała się ratafia, malutki kieliszeczek do popołudniowej herbatki - to jest to!) nie pomieściły wszystkiego! Zacząłem intensywnie myśleć, a nad moją głową pojawiła się żarówka jak u Pomysłowego Dobromira, jednocześnie pragnę podkreślić, że Dobromir na oko dysponował mniej więcej marną 60W a ja osylowałem w okolicach 200W! Skoro żarówka duża, to i pomysł, jaki się dzięki niej zaświecił jest niczego sobie! Jestem fanem hiacyntów pędzonych w szklanych „wazonikach”, przypomniałem sobie, że w piwnicy mam niewykorzystane wazoniki! I to ile? 6!!! Właśnie tyle ile cebulek narcyzów mi zostało! Dumny z siebie, zagryzając ową satysfakcje chlebkiem własnej produkcji poczułem się jak Audrey Hepburn w roli Holly G., gdy patrząc na witrynę u Tiffany’ego zagryzała francuskiego rogalika: może ogólnie jest to nieosiągalne, ale jak piękne są marzenia! Więc dokładnie tak! Może i guzik z tego wyjdzie poza zielonymi liśćmi, ale czegóż więcej potrzeba człowiekowi do szczęścia po wybitnie niezielonej zimie, jak najmniejsze źdźbło świeżo zielonej trawy czy listka?

Tu mały wiosenny akcencik

Green napisał(a)

Wkleje Wam hortensje z działki mojej Cioci Ani, dostałem od niej kawałek w prezencie zeszlego roku:

Jeessssss a czym ty ją tam karmisz ????? Piękna

Zetko, hortka na zdjęciu to okaz mojej Cioci Ani, od której dostałem sadzonkę. Moja jest ok 1/4 tego, co jest na zdjeciu Z tego co wiem, to Ciocia jej nie dokarmia. Rośnie jak chwast, cała rodzina i przyjaciele zostali obdarowani sadzonkami tej hortensji Najzabawniejsze jest to,że jest nawet problem ze zlikwidowaniem jej. Ten ogromny okaz, który pokazałaś, to nie jedyny w ogrodzie Cioci, rośnie jeszcze w paru innych miejscach. Raz chciała jedną z nich wykopać i dać komuś w prezencie a na jej miejsce posadzić coś innego... Nie dało rady, w ziemi zostały niemrawe korzonki, z których na wiosnę odbiła na nowo!!!