Dzisiaj, razem ze słońcem wróciły mi chęci do pracy. Skosiłam trawę, zrobiłam kanciki rabatce z przodu. Opieliłam warzywka. Nazrywałam pokrzyw i zrobiłam ambrozję Posadziłam jeszcze różanecznik który od tygodnia stał na tarasie, wraz ze mną szukając miejsca.
A w wolnych chwilach skakałam z moimi dziećmi na trampolinie

Dzisiaj, razem ze słońcem wróciły mi chęci do pracy. Skosiłam trawę, zrobiłam kanciki rabatce z przodu. Opieliłam warzywka. Nazrywałam pokrzyw i zrobiłam ambrozję Posadziłam jeszcze różanecznik który od tygodnia stał na tarasie, wraz ze mną szukając miejsca.
A w wolnych chwilach skakałam z moimi dziećmi na trampolinie

Też tak mam, jak jest słońce to jest wena twórcza, jak nie to kaplica
Fajnie z tą trampoliną, przerabiałam temat ale kilka lat wstecz kilkanaście?

Jestem pod wrażeniem, ja po pracy miałam dzisiaj tylko siły zrobić oprysk na mszyce, które koncertowo zjadają, co się da Jaki różanecznik wybrałaś?

Teraz nam ogrody wypięknieją, bo ma już świecić dłuugo, zobaczymy.Pewnie do początku wakacji
Mirella, ja mam do dyspozycji jeszcze zjeżdzalnię. Korzystam, ajakże. Jako,ze jest do 90 kg (nie przekraczam i w biodrach odpowiednio szeroka to szalejemy na całego

Jak szaleć to szaleć a wiek nie ma znaczenia tak myślę, bo uważam że szczęśliwi są ci którzy mają w sobie wewnętrzną radość życia.Pozdrawiam.

Do dzisiaj pamiętam to uczucie,kiedy jako mała dziewczynka wiosną szłam do ogródka i szukałam wychodzących z ziemi roślinek, podekscytowana, jakbym odkrywała jakąś tajemnicę...Cieszyłam się nawet na widok chwastów, w końcu to też roślina. Nie umiałam ich odróżnić od Mamusinych kwiatków, potem oczywiście się nauczyłam. Nauczyłam sie też poszanowania dla natury, zapachu świerków i szumu falującego zboża...
Długo nie zdawałam sobie sprawy jak to kocham. Po 10 latach życia w bloku, znów mogę chodzić i odkrywać te wielkie tajemnice, teraz już w swoim "ogrodzie". Mam nadzieję, że moje dzieci nauczą się ode mnie tego, co ja zawdzięczam swoim Rodzicom.
Ogród to życie.Dosłownie. Cudownie jest to życie dawać.

Tym przydługim wstępem witam się z Wami i zapraszam do "mojego życia"
Nazywam się Ania. Mam już skończone 18 lat Jestem mamą dwóch super chłopców i żoną jednego cudownego mężczyzny.

Kilka lat temu kupiliśmy działkę(właściwie dwie) w środku wsi. Chwasty były tu tak duże, że nie było widać z nad nich człowieka. Kiedyś było to normalne, wiejskie gospodarstwo. zostało podzielone, zaniedbane i sprzedane.
Był tu też zaczątek domu, zbudowanego po zburzeniu starego, bez pozwolenia, bez konsekwencji... Aż chciałoby się jeszcze napisać "bez miłości".

My postanowiliśmy, że tu będzie nasz dom. Wszyscy pukali się w głowę a ja już wiedziałam gdzię będzie stał stół
Ogarnia mnie wzruszenie kiedy sobie to przypomnę...
Teraz siedzę przy tym stole i dzielę się z Wami swoją historią.