Trzeba posadzić nową brzózkę, a obok dąbka. Cieszę się, że jesteś zdrowa, bo różnie to mogło być! Utulam!

Te zdjęcia uświadamiają mi, jacy jesteśmy okropnie bezradni wobec potęgi natury. Takie olbrzymie drzewa połamane niczym zapałeczki. Wielkie szczęście, że Wam nic się nie stało. W takich okolicznościach, to prawdziwa loteria jest.
Pozdrawiam Elisko.

Od tamtej burzy codziennie przezywam to samo, byle wiatr, a już serce wariuje ze strachu...Każdej nocy śnią mi się łamiące drzewa i fruwające wokół przedmioty...Jakiś koszmar...Próbuję myśli zająć czymś innym, ale te przeżycia są jeszcze na tyle świeże, że nie można wymazać z pamięci tej ogromnej trwogi i przerażającego strachu...A dąbka Haneczko posadzę napewno, gdyż na początku sezonu znalazłam maleńką sadzonkę w rabatce i w trosce, żeby inne rośliny go nie zagłuszyły przez sezon, to posadziłam go do doniczki i ma się dobrze...Jesienią pójdzie z powrotem do gruntu, tylko muszę mu znaleźć honorową miejscówkę...Idę do łóżka, bo na domiar złego mam anginę...przemarzłam w czasie feralnego armagedonu...

Zdrowiej szybko, a na stresy najlepszy jest sen. I niech się Tobie coś miłego przyśni!

Eliso, dopiero Twój wpis spowodował, że do Ciebie zajrzałam. Smutne są te wieści. Nawet nie wiem, co napisać, żeby Cię pocieszyć. Współczuję Ci bardzo. Na pewno z czasem Twój strach będzie coraz mniejszy, ale teraz wcale nie dziwię Ci się, że nasz koszmary po takich przeżyciach.

Oby nigdy więcej coś takiego się nie zdarzyło.
A spotkamy się może w następnym sezonie

Też mam taką nadzieję...

Powoli wracam do lepszej części życia i napawam się ogrodowymi widoczkami...

Elia slicznie u Ciebie

mam nadzieje, ze juz lepiej sie masz