Boszezsze ale kiciuś kiciusiowy ))))

AniMa napisał(a)

Asiu a te wymagania to z fundacji czy takie normalne dla każdego kota????

fundacja stawała takie wymagania

ale sliczny tylko glaskac

nawigatorka napisał(a)

Wiesz kotów nie lubię źle muszę przyznać że uroczek z niego

Moja przyjsciolka przygarnela kota z fundacji.bezdomny ale po wszelkich badaniach,szczepieniach itp i mówiła że to tak trudne,tak rygorystyczne są wymagania że Masakra.np nie można zostawiać kota samego idąc do pracy na 8h i trzeba poddać się wzji lokalnej mieszkania....

. Bo świat stanął na głowie. Ale taka fundacja nie może oddać kota w niesprawdzone ręce.

W sklepie rozmawiają 2 młode dziewczyny (głos zza regału młody dobiega) i mam wrażenie, że kupują coś dla swoich dzieci. Interesująco i przekonaniem opowiadają o gustach - jak mniemam dzieciaków. Zaglądam, regał jest z zabawkami dla zwierząt.

Oczywiście rozumiem że "klienta" trzeba sprawdzić. Ale jakoś wizja lokalna obcych ludzi w moim domu sprawdzająca czy mam dobre warunki dla kota mnie powala...no bo oczywiście trzecie piętro odpada jakby coś

Po takich wizjach lokalnych 90% ludzi musialo by oddac zwierzeta

Basilikum napisał(a)

Po takich wizjach lokalnych 90% ludzi musialo by oddac zwierzeta

Niektórym przydałyby się takie wizje lokalne i mega wysokie mandaty za np. trzymanie psa na łańcuchu przez całe życie.

Aniu, kociak śliczny! I mimo, że ja koty kocham inaczej to aż eMowi pokazałam jaki kochaniutki maluszek

Niedawno na naszym corocznym zjezdzie hodowcow owiec miala wyklad pani z panitwowej inspekcji weterynaryjnej (czy jak to po polsku sie nazywa) i opowiadala o codziennym zyciu lekarza weterynarii inspektora. Obrazki, ktore nam pokazale nie byly mile niestety a wszystkie pochodzily z naszego powiatu. Az wlos na glowie stawal.

Niektóre fundacje przesadzają, np. wybraliśmy psa, który w schronisku mieszkał już długo, chcieliśmy wziąć, mieli tak skonstruowaną umowę, że nie mogliśmy jej podpisać, no i my bez psa, pies bez domu.
A w drugiej, normalnie, mąż pojechał, pies pomerdał, mieli najpierw na spacer, a za kilka dni do domu, okazało się, że po spacerze od razu do domu. I tak już dwa lata Korek z nami mieszka, radośnie nam pomponem na końcu ogona dziekując, że przyjęliśmy go do stada. Z fundacji kilka razy dzwonili, jak się ma. Dawno już nie.

Kocięto urocze!

Śliczna kruszyna!