Niech Twoje oczka Haniu
za bardzo nie rozpaczają.
Wiosna ma przeróżne plany
które się spełniają.

Roślinki nie są z cukru, ni waty
odporność od poprzedników pochodzi.
Repertuar wiosenny jest bogaty
i wnet ciepełkiem wynagrodzi.

Zbysiu, nie płaczę, ale
mało jestem w ogrodzie,
W tym roku prawie wcale.
stąd smutek w narodzie.

Uwielbiam pszczół obloty,
zapach fiołków słodki,
a tu bez przerwy chłody
i nijak pozbyć się kapotki.

Haniu, muszę lojalnie uprzedzić Ciebie i wszystkich piszących wierszyki, że pozwalam je sobie głośno czytać w pracy. Rozdzielając tym samym radość wśród współpracowników

Rymotwórstwo moje nie wysokiego lotu, ale że czytane...chacham się trzymając się płotu! Pozdrawiam amatorów rymów spod miedzy.

hanka_andrus napisał(a)

Basiu, Zoju, Ewo dziękuję za odwiedziny.

Dwa tygodnie mnie w ogrodzie nie było, no a teraz czekam na żonkile i tulipany. Tulipany w doniczkach, bo te na polu, to sarny udziamdziały.Wcale nie żartuję.

O kurcze....dobrze, że moje już z pod płota poszły dalej.
Hanuś to migdałowiec już w takich pączkach???

Nie, to moja fotka z ub. roku, ze spaceru w parku. Ja migdałka nie mam w ogrodzie.
Muszę iść zobaczyć w jakim jest stanie tej wiosny.

Haniu, u Ciebie jak zwykle rozrywkowo, też chichotałam czytając wierszyki
Takiej wiosny też nie lubię, taka niezdecydowana, istna huśtawka.

Ach te sarenki , takie ładne ale szkodniki. Pozdrówka Haniu.

Pod wierszykiem aż się chce napisać AMEN..niech się spełni wszytko

I te prawnuki... tak poważnie zabrzmiało ..

Moja mama (też ma prawnuki i obrabia działkę, chociaż zdrowie ma już mocno nadszarpnięte) zmuszona przeze mnie na wodny aerobik.. pomimo ze boi się wody i pływać nie umie, nabrała zdrowia i sprawności po zimie.. a mnie się humor poprawił, bo jej się polepszyło.. nawet za prawnukami z laseczką żwawo biegała

Tak mi się skojarzyło .. z Tobą i prawnukami i miłością do działeczki pracowniczej.
Taki sentyment mam.. i miłość mam do tych kobitek z działeczkami i prawnukami

Anuś, dziękuję za tę kroplę sentymentu. Co nam babciom zostaje - tylko z wnuków się cieszyć, a jak jeszcze i prawnuki dochodzą, to sama radość, że dożyłyśmy.

A działeczki na RODosie, to cała nasza rehabilitacja. Nie potrzebne żadne aerobiki, i inne fizjoterapie. W dodatku na powietrzu i w korzystnym anturażu.

Słodkich snów.