To masz tak zaplanowane najbliższe weekendy jak my.
Teraz Alinka, za tydzień wolne (ale może coś się wykluje), 10 sierpnia łomżing u Any, 17 jedziemy na wesele pod Łowicz, 24 Kubusiowo, 1 września jest Zieleń to Życie, 7 spotkanie działkowców, a 13 wyjeżdżamy na urlop, wracamy ok. 25. I już październik. No i niektóre niedziele zostają wolne, bo te spotkania to bez nocowania już.

Historia niesamowita i skomplikowana, z elementami horroru i groteski. Jesteśmy najszybciej zdeklarowaną znaną mi parą. I na razie działa, to chyba też jak totek. W sumie tyle już tych nieprawdopodobnych wygranych w życiu miałam: chodzę i żyję normalnie po złamaniu kręgosłupa, z Jarkiem jednak pasujemy do siebie, Laura cudem przeżyła i jeszcze większym cudem jest zupełnie zdrowa. Z góry mogę przewidzieć minę każdego napotkanego lekarza i westchnienie: wielkie szczęście Państwo mieli. Zwłaszcza, że Jarek za pierwszym razem takiego szczęścia nie miał.

Magnolio - sama prawda. Bardzo dziękuję za ekspresowe porady Zrobisz dzisiaj pranie?

Gabi - to się najeździcie na te spotkania! Rzeczywiście szczęście mieliście... takie przeżycia
końcem września może ten Kopernik?

pozdrawiam!

Magnolio, to miłe, że tak to widzisz.
Ostatnio mam straszny kryzys na punkcie mijającego czasu. Dzień za dniem pędzi, a praca stanowczo za dużo z dnia zabiera. Czuję się rozerwana między tym co powinnam, chciałabym i muszę. Ja muszę mieć czas dla siebie na leżenie plackiem, nie odpoczywam na spotkaniach i coś robiąc. Muszę mieć czas na reset przy książce, przed telewizorem, z zamkniętymi oczami na trawie. Nie mogę być zajęta od rana do wieczora. A chciałabym też coś fajnego ugotować, zrobić pranie, zająć się ogródkiem. Wszystkiego się nie da. Jak robię, to jestem zła, że nie mogę leniuchować, a jak leniuchuję, to z wyrzutami sumienia, że coś do roboty pilnego czeka. I tracę cierpliwość i wybucham czasem.
I się męczę jak ten osiołek przy żłobie.