Postanowiłam spróbować. Nie jestem do końca przekonana, że mam co pokazać, ogródeczek (bo mały jak chusteczka do nosa) SIE tworzy, ale jak w tytule - bez reguł i klasycznych zasad, bo póki co, odzyskuję go -kawałek po kawałku - z niebytu. Nie wiem, jaki będzie po zakończeniu tego procesu. Nie wykluczam , że wtedy zacznę go robić od nowa...



Na początku, baaardzo dawno, było tu wysypisko śmieci. Potem miał być parking - więc wysypisko śmieci specyficznych "utwardzających" podłoże (beton, gruz, pustaki). Potem, całkiem niedawno, składowisko różnego rodzaju złomu i "przydasiów". A teraz ma być chociaż namiastka ogrodu. Sami widzicie, letko nie jest...

Pomysł zrodził się w 2016, po kilkuletnich próbach uprawiania czegokolwiek na balkonie. Któregoś dni spojrzałam na to gruzowisko i dotarło do mnie, że tam jest ZIEMIA! I można chociaż spróbować ją wykorzystać. Hmmm… Po pierwszym wbiciu łopaty już taka radosna nie byłam - łopaty nie dało się wbić . Ale nadzieje już były, obudziły się, łebki podniosły... Wtedy znalazłam sposób - rabaty podwyższone. A, na tym etapie w grę wchodził tylko ogród warzywny.
Rabaty - skrzynie były o tyle fajne jeszcze - oprócz tego, że nie trzeba kopać - że mój kręgosłup w pewnym momencie życia zaczął odmawiać współpracy, więc dokładanie mu kolejnych zadań mogło się skończyć pełnym strajkiem. Aspekt techniczny ogarnęłam, materiały nabyłam, wspólnie z eM-em zbudowaliśmy ustrojstwo. I się zaczęło...

Założenie od początku było takie, że żadnej chemii. Za dużo tego wszystkiego dookoła. Chciałam naturalnie i przyjaźnie. Pojechałam na warsztaty do Kasi Bellingham na Kaszuby. Strasznie mi się tam podobało, po powrocie jeszcze tydzień miałam oczy na słupkach. Pewnie, jakiekolwiek kopiowanie nie wchodziło w grę (7 ha ziemi i lasu!), Kasia i Andrew ogrodnicy zawodowcy. Ale zasady, założenia, pomysły - to można użyć w codziennym ogrodniczkowaniu. Stanął kompostownik. Przyjechała beczka na deszczówkę. A w listopadzie 2016 postawiliśmy drugą skrzynię.

W 2017 obie skrzynie były już zasiedlone, i strrrrrasznie zapragnęłam własnych pomidorów. Kupiliśmy tunel foliowy. Pomidory z własnego siewu, ale do donic. No i to była masakra - ziemia z worków czyt. torf, podlewanie 3 x dziennie, a woda przelatuje jak przez sito. Oprócz pomidorów były też bakłażany (nie wierzyłam, że się udadzą, a jednak!) w donicach i cukinie w donicach, ale one na zewnątrz. Przybyło też roślin ozdobnych, w donicach, a jakże - bo wymyśliłam, że jak nie w ziemi, to chociaż doniczkowy ogród będę miała. Tiaaa… To była kameralna apokalipsa. Co prawda lato 2017 było dość deszczowe, ale i tak miałam dość. Dość do tego stopnia, że jednak postanowiłam zaryzykować i zrobić rabatę.

Ależ ciekawa historia. Mnie intryguje, gdzie Ci się ten płachetek ziemi objawił ?

Hania, mój PIERWSZY gościu !!! Witam Cię serdecznie!

Również się witam Zaintrygował mnie tytuł wątku, a opowieść o powstawaniu ogródka bardzo jest ciekawa.

Pobytu w ogrodzie Kasi strasznie zazdroszczę. Profesjonalnie podeszłaś do zakładania ogrodu. Ładna ta bylinówka na zdjęciu.

Anda napisał(a)

Również się witam Zaintrygował mnie tytuł wątku, a opowieść o powstawaniu ogródka bardzo jest ciekawa.

Dzień dobry, Ewo! Jakże się cieszę, ze do mnie zajrzałaś. No bez reguł, bo ja to taki kot, co łazi własnymi ścieżkami ...

Haniu, gdzie się uchowała chusteczka do nosa? - a pod nosem właśnie. To część rodzinnej ziemi - zakupionej przez Rodziców - która następnie została podzielona na część pod firmę oraz dom z ogrodem. Spłachetek to część ogrodu, który znalazł się poza ogrodzeniem, był wykorzystywany właśnie przez firmę, potem mój Tato spalał tam wszystko, co się spalać dało , niestety... Ja wyjechałam z domu na kilkanaście lat - robiłam "karierę" w Wielkim Mieście, w zasadzie w planach nie było powrotu... Hahaha, plany swoje, życie swoje. Jak wróciłam jednak, to próby ułożenia sobie życia na nowo zabrały kolejne lata. I dopiero 4 lata temu zobaczyłam, co mam. Co mogę mieć.