'Erecta' chyba jednak nie tutaj.

Za delikatne są na tyły. Ale myślę.

Bo mi się tak do końca Erecta nie podoba, bo się brzydko starzeje. Ale ja mam w sumie małe doświadczenie z tymi berberysami, to może mnie nie słuchaj.

Buziaczki Ewuś, przyszłam z podziękowaniami od mojej śliwki Zainspirowałaś mnie i głupio mi się zrobiło, że tak o nią nie dbam, a miała tak dużo owoców w tym roku... no i obkopałam, oczyściłam z trawy zasypałam wiadrem kompostu...obornika nie mam niestety. Ucieszyło się drzewko. Dzięki Ewa

Pszczelarnia napisał(a)

'Erecta' chyba jednak nie tutaj.

Za delikatne są na tyły. Ale myślę.

a na co stawiasz póki co?

Witam - wpadam dla pogody ducha - Ty zawsze taka uśmiechnięta jesteś. Widziałam - chyba u Danusi zdjęcia Twoje z wojaży po angielskich ogrodach. Byłaś w cudnym kapelusiku - takim granatowym. Piękne zdjęcia.
Makaron domowy moja babcia robiła. Miała wielką stolnicę i podsuszała ciasto rozwałkowane, Potem je kroiła na grube pasy, przesypywała mąką, kładła lika jeden na drugim i ciach, cieah, ciach kroiła. A ja z perspektywy tej stolnicy oczami chłonęłaam jak Ona to robi... Lubię te wspomnienia. Albo gdy paruchy robila - takie z dżemem w środku. A dziadek z zegarkiem w ręku sprawdzał czy już się uparowały czy jeszcze troszkę. Ale babcia nie ma sił na takie rarytasy teraz. I dziadka już brak.
Wyczytałam u Ciebie, że na kompost można sypać popiól z drewna. Tego nie wiedziałam. Mamy kominek i drewnem palimy - więc będę dodawać poiół do kompostu. Fajne rozwiązanie. Lubię jak się nic nie marnuje. Krakowska dusza ze mnie
Ewo powiedz czy teraz przekopać warzywnik czy wiosną dopiero?

Uwielbiam do Ciebie Ewa zaglądać.... Ten makaron przypomniał mi moje dzieciństwo i wyłozony cały dom czystymi pachnącymi prześcieradłami..... na nich ten magiczny makaron! To były wspomnienia!

Dziewczyny (i chłopaki) dzięki za tak miłe słowa. Robi się, robi się z potrzeby ciała i ducha.

Jak kiedyś mieszkałam za granicą - znajomi z semestru urządzali takie wspólne gotowanie. Jedno spotkanie poświecone było gotowaniu (i jedzeniu) prawdziwego spageti (czyt. zrobione od podstaw). Była specjalna maszynka do krojenia makaronu. Jak zobaczyłam jak kolega - pasjonat kuchni fusion i innych z trudem/radością odczytywał przepis w książce kucharskiej włoskiej i robił ten makaron, to nie mogłam powstrzymać śmiechu. Zrobienie makaronu było wydarzeniem kulinarnym.

Fajnie Ewo u Ciebie, natura i ekologia. Porządek masz co nie miara-tylko brać przykład.
Pozachwycałam się też makaronem domowej roboty.

Pszczelarnia napisał(a)

Dziewczyny (i chłopaki) dzięki za tak miłe słowa. Robi się, robi się z potrzeby ciała i ducha.

Jak kiedyś mieszkałam za granicą - znajomi z semestru urządzali takie wspólne gotowanie. Jedno spotkanie poświecone było gotowaniu (i jedzeniu) prawdziwego spageti (czyt. zrobione od podstaw). Była specjalna maszynka do krojenia makaronu. Jak zobaczyłam jak kolega - pasjonat kuchni fusion i innych z trudem/radością odczytywał przepis w książce kucharskiej włoskiej i robił ten makaron, to nie mogłam powstrzymać śmiechu. Zrobienie makaronu było wydarzeniem kulinarnym.

Myślę Pszczółko, że wyratowałaś kolegę i zrobiłaś im ten makaron?

Nie, Aniu.