A potem się uciszyło. uspokoiło i tylko samce a to na kominie, a to na antenie urządzały koncerty. Miło było posłuchac, ale patrzec gorzej. Nasz czerwony dach był mocno nakrapiany ptasimi odchodami. Na tarasie cała kostka i huśtawka też były pełne tych ozdobników. Ludzie zaczęli nam współczuc i dawac różne rady jak pozbyc się uciazliwych lokatorów. Oczywiscie obiecywałiśmy sobie ze na przyszły rok uszcelnimy dach, powiesimy fruwające folie , które miały skutecznie odstraszyc ptaki.Na razie jednak ptaki miały nasze pozwolenie na wychowanie tego lęgu i mimo wszystko z przyjemnością obserwowaliśmy jak szpak, dośc duży przeciez ptak kładzie się wchodząc pod ucietą dachówkę niosąc w dziobie cały pęczek robaków zebranych z wielka powagą na trawniku.

Minęło kilka dni. Wychodzę do ogrodu a tam wsród drzew wielki raban i wrzawa. To młode pobierały nauki fruwania i zdobywania pokarmu. Krzyku przy tym było wiele.

Młode radziły sobie coraz lepiej i w końcu i ten hałas ucichł.Jedna tylko para ciągle miała gniazdo na dachu. Huśtawka wróciła na taras i zaczęłam w koncu spokojnie na niej przesiadywac. Pewnego dnia usłyszałam jak na sąsiedniej działce szczeka mały piesek. Ponieważ sąsiadów nie było zaczęłam go wypatrywac, ale zobaczyłam tylko szpaka który zerwał sie z drzewa i odleciał.Usiadłam wiec na huśtawce, a po jakims czasie ptak powrócił.





I wtedy wszystko się wydało.To on tak szczekał, później mlaskał, kukał, piał jak kogut i gdakał jak kura gdy zniesie jajko, gwizdał i udawał stukanie młotka. Nie potrafię określic ani nazwac ile jeszcze głosów wydawał ale był po prostu wspaniały. Serce waliło mi jak młot. Nigdy bym nie pomyślała ze ten czarny ptaszek moze naśladowac tyle głosów. Te koncerty trwały kilka dni, ale byly najpiekniejsze jakie mogłam sobie wymarzyc. Postanowiłam że nie bedziemy uszczelniac dachu, za nic mam ptasie odchody i tylko marzyłam żeby powrócił wiosną następnego roku.

Piękne opowiadanie Bożenko szpaki są bardzo cwanymi ptaszkami nie mam sympatii do nich, bo w dzieciństwie mieliśmy czereśniowy sad i każde wakacje zaczynały się od pilnowania czereśni przed szpakami, które bardzo dawały się we znaki i w końcu żadne odstraszacze nie działały, a najgorsze były pochmurne i deszczowe dni, wtedy ich inwazja się nasilała ale to minęło
Fajnie, że Ty potrafisz wydobyć ich zalety i tak interesująco opisujesz

Aniu, wiem ,ze wiele osób ich nie lubi. Spodziewałam sie takich głosów np od Ani Monteverde. Ja opisałam przygodę która mnie zaskoczyła jak najbardziej pozytywnie. Dla mnie to się liczy i widzę że mnie rozumiesz z czego bardzo się cieszę.

Bogdzia napisał(a)

Bożenko już do tej stronki dotarłam i jestem pod wielkim wrażeniem jakie piękności pokazałaś, masz pięknie poprostu cudnie jest co podziwiać. jestem w szoku.


Idę dalej zwiedzać i śledzić poczynania mieszkańców tego ogrodu.

Bogdzia, jak zwykle, piękne opowiadanie ilustrowane rewelacyjnymi fotkami ptaków...
ale tak się zastanawiam nad Twoimi słowami dotyczącymi pokrewieństwa między szpakami i altannikami...no tak, jedne i drugie należą do wróblowatych i śpiewajacych - no jest chyba kilkadziesiąt rodzin zaliczanych do tych ostatnich...pokrój w sumie dość podobny... ale jednak szpaki nie budują takich 'altanek', chociaż te Twoje przynosiły trochę roslin z niebieskimi kwiatami, choć oczywiscie nie tylko...
w każdym razie Twoje obserwacje i ich uchwycenie/zarejestrowanie oraz tworzenie hipotez - świetne razem !

Aniu- Annawu bardzo mi miło że jesteś w moim wątku i że Ci sie podoba. Dzięki za miłe słowa.