Kasia super zestawienie. Bardzo przydatne informacje. Kilka z tych traw przetestowałam i faktycznie dobrze im u mnie.
The Beatles wywaliłam bo za mocno się rozrastała.
Nie ma na liście prosa czyli może nie sprawdzić się u mnie.

Wilgotność: umiarkowanie wilgotne do wilgotnych, tolerancyjna na suszę, znosi rozmokłe gleby i okresowe zalewanie;
Pokrój: wyprostowany, w górnej części fontannowy;
Wysokość kępy liści: 0,6–0,9 m;
Wysokość z kwiatostanami: 1,2–3,0 m;
Charakterystyka liści: zielone do jasnopurdrowoniebieskich, przebarwiają się na żółto, czasami z pomarańczowymi lub czerwonawymi przebarwieniami, następnie bledną do ciepło brązowobeżowego, 10-60 x 0,3-1,5 cm, nagie lub delikatnie owłosione;
Charakterystyka kwiatostanów: purpurowe, czerwonawe lub srebrnawe, przebarwiają się na beżowo, 15-55 x 25 cm, otwarte, zwiewne, delikatne, wyprostowane do zwieszających się, przypominają chmurę, około 60 cm powyżej liści kłoski drobne, purpurowozielone, owalne, spłaszczone, 3-6 mm dł. łodygi niebieskawe lub purpurowo zabarwione, mocne, sztywne;
Termin kwitnienia: VII, VIII, IX;
Pielęgnacja: przyciąć wczesną wiosną;
Informacje dodatkowe: ma tendencję do pokładania się na żyznych glebach oraz w ocienieniu (ma wtedy luźniejszy pokrój), obumiera przy większym cieniu, przy większym zacienieniu kwiatostany ma bardziej ściśnione; odmiany zielonolistne zazwyczaj przebarwiają się w odcieniach czerwieni, niebieskolistne odmiany najczęściej żółkną na jesień;
Zalety szczególne: delikatne, chmurowate kwiatostany, interesująca jesienna kolorystyka.

Uprawiane od wieków proso zwyczajne (Panicum miliaceum), niewątpliwie także interesujące wizualnie, doczekało się w XX wieku konkurencji ze strony gatunków amerykańskich, zwłaszcza prosa rózgowatego (Panicum virgatum).
Nie mają one znaczenia paszowego, ich kłoski są drobniutkie, zawieszone na delikatnych gałązkach. Tworzą urokliwe, chmurowate kwiatostany, zazwyczaj w odcieniach czerwieni. Niekwestionowana uroda przyczyniła się do sporawego zainteresowania roślinami z tego rodzaju.
Na początek od mniej znanych, nie poddanych jeszcze ostrej selekcji.
Proso skryte (Panicum clandestinum) jest wyjątkiem, bo kwiatostany ma niepozorne, a ciężar atrakcyjności przeniósł się na liście. Piękny gatunek do kolorowych jesiennych zestawień – wcześnie przybiera bardzo ostre, czerwone barwy, odcinając się wyraziście od otoczenia.
Panicum amarum jest kompletnie nieznane w Polsce. Sino–niebieskawo–szarawe, dobrze rosnące na słabszych glebach i przy mniejszej ich wilgotności.
Na odkrycie czeka również Panicum bulbosum. Wcześniej wytwarza liście i wiechy niż proso rózgowate, co jest niebagatelnym walorem.
Proso rózgowate (Panicum virgatum) razem z palczatką Gerarda (Andropogon gerardii) i trawą indiańska (Sorghastrum nutans) tworzy beskresne łany na amerykańskich preriach. Roślina jest szalenie zmienna, głównie z racji występowania na ogromnym obszarze. Niesamowicie popularna, zwłaszcza w rodzimych krajach (USA, Kanada). Europa też jej się nie oparła.
Zaliczane do ciepłolubnych (tzw. warm-season grass), dość późno odbija po zimie, szczyt atrakcyjności uzewnętrznia latem i jesienią. W krajowych realiach należy wziąć tę cechę pod szczególną rozwagę, z rozsądkiem planując nasadzenia masowe z jego udziałem. Znosi dość dobrze różne warunki glebowe i wilgotnościowe, najlepiej jednak przyrasta na podłożu żyznym i wilgotnym. Toleruje niewielkie ocienienie, niemniej może w takich warunkach się pokładać. Narażone na to są zwłaszcza osobniki wysokie.
Wyselekcjonowano z gatunku ponad 30 odmian. Nie jest to może rekord, bo miskanty mają ich już około 400, ale szybko odrabia straty. Za wyszukiwanie nowych, ciekawych kultywarów ostro, w ostatnich latach, wzięli się europejczycy przełamując amerykańską hegemonię. Szansę na przebicie się mają np. 'Nican' czy 'Sphinx'.
Próbując podzielić tę sporą gromadkę istotne wydaje się wzięcie pod uwagę koloru ulistnienia, wysokości i pokroju. Inne cechy wydają się mniej ważne.
Rośliny kwitną mniej więcej w tym samym czasie, docelowa barwa wiech to różo–czerwień, więc nie ma sensu szukać tutaj zbytnich odmienności. Nie jest to, oczywiście, niemożliwe - są np. odmiany bardziej wyraziste ('Red Cloud').
Kolorystyka ulistnienia poszczególnych odmian obejmuje paletę różnych odcieni zieleni i niebieskości czy też szarości. Jesienią, a niekiedy już późnym latem, zaczynają zmieniać barwy.
Grupa odmian „niebieskawych”, obejmująca kilka kultywarów, np. 'Prairie Sky', 'Heavy Metal', 'Dallas Blues', 'Cloud Nine', żółknie na jesień. Onegdaj była to zasada ale "stworzono" już takie które przybierają na koniec sezonu fioletowe tony, np. 'Cardinal'.
Zielonolistne prosa, zmieniając kolor, przybierają różne odcienie, ale raczej, choć częściowo, czerwienieją. Wyjątki to np. 'North Wind', która żółknie czy 'Kupferhirse', która przechodzi w pomarańcz.
Tony purpury - cecha bardzo ceniona - stała się wyznacznikiem wielu odmian. Poszukiwania skupiły się na wyszukiwaniu tych przebarwiających się najintensywniej i najwcześniej. Wyselekcjonowano ich sporo, np. 'Squaw', 'Sphinx', 'Shenandoah', 'Kurt Bluemel', 'Heiliger Hain', 'Hänse Herms', 'Red Cloud', 'Rotbraun' i inne. Warto wziąć pod uwagę, że są tutaj odmiany bardzo wcześnie przebarwione, np. 'Rotstrahlbusch' i dość późno, np. 'Rehbraun'. Małe, nie przekraczające metra np. 'Campfire' i prawie 2 - metrowe, np. 'Warrior'.
Duża grupa kultywarów wyróżnia się kolumnowym pokrojem. Moga to być: 'Heavy Metal', 'Dallas Blues', 'Cloud Nine', 'Strictum', 'Northwind', 'Nican'. Różnice między nimi dotyczą głównie barwy liści i wysokości.
Prosa jednoroczne mają w ogrodnictwie znaczenie marginalne, niemniej warto wspomnieć o dwóch gatunkach. Proso zwyczajne (Panicum miliaceum), znane od wieków w Europie, ma cieżkie, zwykle przewieszające się wiechy. Ciekawiej prezentują kolorowe odmiany. Najpopularniejsza to 'Violaceum'. Nazwa sama mówi za siebie. Proso nitkowate (Panicum capillare), proweniencji amerykańskiej, jest ładniejsze. Delikatne, bardziej zwiewne, ulotne. Kultywar 'Fontaine' jest bardziej wyrazisty z racji purpurowej barwy kwiatostanu.

AKCJA
Był perukowiec


Nie ma perukowca


Jest judaszowiec

Aniu, wybacz co napisze. Zgrzyta mi. Az szkoda tego Judaszka w tym miejscu. On powinien gwiazdorzyc na rabacie a wyglada jak wcisniety na sile, stłamszony przez cala reszte roslin. Te tuje za masywne, te krzaki z przodu zaslaniaja, tez za masywne. O wiele lepiej bylo tam z tym pieknym perukowcem. Ja tak jak Judith lubie je. Ten Judaszowiec jest zbyt piekny by tak go chowac.