Zostawiamy jednak jeszcze coś na krzaczkach:

Wyciągam z wysokich skrzyń pierwsze, słodziuchne marchewy i czekam cierpliwie na dojrzewające w letnim słonku malinówki::



Przeprowadzam także inspekcję lewkonii oraz dzwonków irlandzkich:

Pędzisz z ogrodem jak pendolino. Super!!!!!

Ponownie bawię się w bukiecikowanie, tym razem robię jeden do kuchni i jeden do biura, bo akurat wypada tydzień stacjonarny w pracy ( w tle widać zrobioną przez siostrę Karolcię decoupage'ową skrzyneczkę w maki):



Szok i niedowierzanie, zamawiany kilka miesięcy wcześniej cięty kamień polny w końcu do nas dociera! Zaczynamy więc zabawę w układanie, która pochłonie finalnie kilka miesięcy pracy po godzinach

Ja się szczypie, żeby swój pokazac. Chyba pozostanę tajniakiem .

Startowaliśmy w połowie lipca, finalnie zejdzie nam aż do początku września. Zadanie okazało się trudniejsze, niż sądziliśmy.

Utrudnienie numer 1: Wylewka w altanie jednak nie jest idealnie pozioma.
Numer dwa: Kamienie nie są równej grubości.
Numer trzy: Bez namoczenia nie widać kolorów poszczególnych kamieni.
Numer cztery: Altana ma kształt sześciokąta i 6 olszynowych filarów, które też trzeba jakoś obrobić.
Numer pięć: Człowiek cierpi na nadmierny perfekcjonizm, chce aby fugi były mniej więcej równej, jak najmniejszej szerokości.
Numer sześć: Trzeba równomiernie rozłożyć duże i małe kamienie, nie skupiać obok siebie plastrów wyciętych z tego samego kamienia.
Numer siedem: Jest pieruńsko gorąco



Ja układam i dopasowuję plastry, mocząc je uprzednio pędzlem z wodą, żeby widać było kolory (ze względu na upał muszę tę czynność co chwilę powtarzać), Szym z kolei przykleja je do podłoża:

Ulu, nie szczyp się, tylko pokazuj! Nie daj się prosić <Darecka robi oczy jak kot ze Szreka>

Prawie miesiąc później jesteśmy już na takim etapie, morale jeszcze silne, ale powoli słabnie. Przy okazji tych codziennych robótek w kamieniołomach odkrywam moc postu przerywanego, co pozwala mi w końcu zgubić trochę nadprogramowego bagażu w okolicach bandziołka



08.09.2022:
Ostatni plaster ląduje na swoim miejscu, to dla nas wielki dzień triumfu, myślałam przy finalnym metrze kwadratowym, że już nie uda mi się dopasować żadnego kamienia, popoprawiałam układ chyba z 10 razy, aż w końcu byliśmy zadowoleni z wizualnego efektu:



Jeszcze tylko fugowanie:



Czyszczenie z cementu:

I bum! Impregnowanie, żeby wydobyć z kamienia jego piękno. Pierwszy zakupiony środek w ogóle nie spełnił naszych oczekiwań, za drugim podejściem wyszło już super (czasem nie warto oszczędzać, bo chytry traci dwa razy ). Po zimie posadzka straciła ten nadmierny połysk i teraz wygląda o wiele naturalniej, bardzo nam się w tym obecnym stanie podoba (fotki w następnym odcinku ):

A propos oszczędzania, węża w kieszeni co prawda nie mamy, bo wolimy trzymać go w bardziej widocznym miejscu