Gardenarium napisał(a)

Iza, to znaczy, że Anula odwiedziła Cię?

A ja dziś wspomniałam sobie swoją Kropkę, która przyjechała pociągiem z Kielc do Warszawy, zabrał ją jakiś pan, zlitował się, oddał do lecznicy, a stamtąd trafiła do nas

Dzisiaj jadąc na drugą stronę Wisły miałam niesamowite emocje. Otóż ktoś chyba wyrzucił małego pieska na Marynarskiej. Biegł jak oszalały po wiaduktach przed wolno jadącymi samochodami od Żwirki i Wigury, aż prawie do Alei Jerozolimskich, trzy osoby próbowały go złapać, mały, brązowy piesek, wzięłabym go do domu, uratowała, ale on nie chciał się zatrzymać, byłam w trwodze, albowiem samochody go mijały...on miotał się, motocykliści go też łapali. Ja mu zajechałam drogę w poprzek, wyleciałam z samochodu, a on mi umknął

Nie wiedział, że mógłby mieć dobre życie. Jakaś pani miała koc, rzuciła na niego i złapała do samochodu,,,pojechał dalej już bezpieczny...taki miałam dzień- pełen emocji niesamowitych i biegania po szosie pełnej pędzących samochodów.

niesamowite emocje! cud, ze nie zginął; ludzie są i podli i wspaniali, jedni wyrzucają, a drudzy ratują; też mam 2 uratowane i wiem jakie są kochane;

Danusiu, dom w kuli, czarodziejskie zdjęcie

Danusiu, pozdrawiam.

Strasznie do dziś przeżywam ta historię z pieskiem i wspominam. Samochody zwalniały, dobrze że TIR-a nie było żadnego, oni nie patrzą
Moja kotka tez kiedyś walzła na topolę i miauczała ja to samo zrobiłam, miauczałam do niej i zlazła

Jak wyobraziłam sobie jak stoisz pod tym drzewem i miauczysz ta prawie spadłam z krzesła ze śmiechu.

Nie martw się - jak jakaś Pani go wzięła w kocyk to na pewno jest już w dobrych rękach i pewnie ma nową ukochaną Panią. A takie uratowane zwierzęta chyba czują, że żyją dzięki nowym właścicielom bo próbują się odwdzięczyć w dwójnasób.

Jeszcze jest trochę ludzi wrażliwych na nieszczęście zwierząt. Więc nie martw się już tylko wgrywaj te zdjęcia bo wszyscy czekamy na serial.

Danusiu dziekuję za pomoc. Piesek na pewno już zadbany więc faktycznie sie nie martw. Pozdrawiam serdecznie.

Witam;

Dlugo dochodziłam do siebie po zwiedzaniu ogrodu na gapę )

już realizacje gardenarium poznałam, obejrzałam zalegle seriale ogrodów z lustrem, na piaskach itp obecnie śledzę zimozielony ....nawet podjełam próby sadzenia u siebie "na te samo modłe"

mimo mikroskopijnych roślin nawet okolicznych zwidzaczy na gapę juz mój trawnik powitał fajne to jest dziekuję za lekcję

Fajnie, że jesteście, serial już będzie, witam Hanię Leidę po długim niebyciu Super jest
Lecę do zimozielonego, bo już wróciłamhehe

Z okazji Waszej 29 rocznicy ślubu życzę Wam abyście:
... kochali sie tak mocno jak do tej pory, a może i mocniej
... kłótniowali troszkę bo bez tego miłości nie ma (WItek pamiętaj nie rób zdjęcia jak brama w tle )
...mieli mnóstwo cierpliwości dla ogrodowiskowych dzieci
...i by Wasze wspólne i nie wspólne marzenia się spełniały

Buziolas ogromniasty ode mnie, Pawła i Kubusia

Danusiu życzę Wam wielu takich rocznicowych kolacji przy świecach

Jak moja Kocica wlazła na drzewo i nie mogła zejść to ja stałam i krzyczałam do niej złaź durnoto kocia jakeś tam wlazła..... no i zlazła.
Piesę znaleźliśmy w trasie pod Częstochową.
To ciekawa historia, zawsze opowiadamy ją znajomym, to Wam też opowiem.
Mąz to mówi tak: pędzimy sobie trasą 152 na liczniku(a mieliśmy wtedy starutkiego citroena ax) i tu następuje już konsternacja, bo znajomi mówią, że to niemożliwe i się śmieją, że Mariusz ściemnia (a to szczera prawda jest).
No i jedziemy i patrzymy- sarna na drodze. Nie to nie sarna (widział kto czarną sarnę). To pies. No ale cóż jedziemy dalej i zaczynam miauczeć- no ale nie możemy tak zostawić tego psa i to moje całe ble ble ble, że tak nie można i łzy w oczach i mina zbitego psa. No dobrze, mąż po paru kilometrach zrobił w końcu zawijkę i jedziemy i wyglądamy. Jeszcze jedna zawijka i już trochę zrezygnowani, bo psa nigdzie nie ma, a ciemno się robi. Aż tu nagle gdzieś w oddali na tle bieluchnej kapliczki stoi czarna kropka- ładne dziesiąt metrów od trasy. No to dawaj w dróżkę i jedziemy. Wysiadamy z auta, a sucza leci do nas jak oszalała. No to my jej kabanosa w dziub i do auta. Ona w podzięce zwymiotowała nam do auta, następnego dnia rano przed pracą na spacerku wytarzała się w zdechłym szczurze, a po powrocie do domu zastałam podarte nowiuśkie firanki. Przetestowała nas wtedy nieźle, ale została. I jest. Nigdy więcej nie wyrządziła w domu żadnej szkody, a jest już z nami 8 lat ta nasza staruszka.
Koniec