Te artykuły pomogą rozszyfrować co pomaga na jakie schorzenia. Będzie wiadomo, co zbierać na łąkach.

gardenarium napisał(a)

Te artykuły pomogą rozszyfrować co pomaga na jakie schorzenia. Będzie wiadomo, co zbierać na łąkach.

To ja wybieram się po nawłoć dla pierworodnego

w moi rodzinnym domu bardzo często leczono się ziołami i ja teraz przekazuje tę wiedzę moim córkom.znam przypadki że organizm lepiej reagował na ziołowe leczenie niż farmakologiczne .to moja córa.mając bardzo ciężko przebiegająca alergię nie reagowała na żadne leki a pomogły jej zioła z zakonu bonifratrów.mają świetne preparaty i mieszanki które oczyszczają organizm z alergenów i uodporniają .wspomnę że o alergii u niej dawno (10lat temu) zapomnieliśmy

wczoraj zacząłem juz pisać o kolejnej parze ziół i mi internet padł...dzisiaj więc wrzucam 4

RODZINA: ZŁOŻONE- ASTERACEAE (COMPOSITAE)
Arnika górska- Arnica montana L.

Należy do rodziny Astrowatych- Asteraceae. Jest gruczołowato owłosioną byliną, której trwałym organem jest krótkie i grube kłącze.
Łodyga wzniesiona, wyprostowana, słabo rozgałęziona, z 1-3 par odległych od siebie lancetowatych liści, wyrasta do około 60 cm.
Liście charakterystycznie mocno, gruczołowato owłosione, lancetowate lub odwrotnie jajowate, zebrane w różyczkę.
Kwiaty (zebrane w 3 duże, płaskie koszyczki średnicy 6-8 cm., z których jeden znajduje się na szczycie łodygi, a dwa mniejsze w katach górnych liści; okrywa koszyczków jest gęsto, kędzierzawo owłosiona) bardzo dekoracyjne i atrakcyjne, złocistożółtej barwy o przepięknym miodowym zapachu. Kwiaty brzeżne 12-20 sztuk są języczkowate i złotożółte, kwiaty środkowe (do 100 sztuk) rurkowate i żółte.
Owocem jest niełupka z pękiem puchu na szczycie.
Kwitnie 07-08 (aczkolwiek w zależności od temperatury wiosennej nawet w czerwcu).

Pochodzi z Europy Zachodniej. Występuje w Środkowej Europie (Francja, Pireneje, Bałkany, Skandynawia, Polska) a także w Azji i Ameryce Północnej. W Polsce jej stanowiska naturalne znajdują się w Sudetach, Karpatach oraz na niżu (Suwalszczyzna, Mazury, Puszcza Białowieska i Pomorze) i objęta jest całkowitą ochroną. Surowiec wykorzystywany np. w celach fitoterapeutycznych pochodzi wyłącznie z upraw.
Surowcem leczniczym są kwiatostany (koszyczki)(Anthodium Arnicae), kłącze z korzeniami (Rhizoma et Radix Arnicae), rzadziej liście (Folium Arnicae).
Kwiaty zbiera się w pełni rozkwitu, bez okryw koszyczków i dna kwiatowego, i suszy w temperaturze do 35 stopni.
W skład surowca wchodzą związki poliacetylenowe, trójterpeny, kwasy polifenolowe (kwas kawowy, chlorogenowy, galusowy), gorycz arnicyna, flawonoidy, saponiny, aminy, karotenoidy, fitosterole, olejek eteryczny ok. 0,1% , flawony, sekwiterpeny i sole mineralne. Kłącze zawiera ok.1,6% olejku eterycznego, garbniki, inulinę, skrobię, śluzy i żywicę.
Mimo bardzo szerokiego zastosowania najważniejsze jest to, że preparaty z Arniki przyspieszają wchłanianie wylewów podskórnych, wybroczyn, obrzęków pourazowych. Stosowane są w leczeniu, krwiaków czyraków, owrzodzeń żylakowych podudzi, oparzeniach 1 i 2 stopnia i oparzeniach 3 stopnia (nie należy stosować ich na otwarte rany, rozległe otarcia naskórka gdyż może spowodować to stany zapalne i silne podrażnienie skóry).

Działa bardzo szybko (noc-rano). Okłady stosowane są na stłuczenia kolan przez dzieci (można w tym celu zaopatrzyć się w dostępną w aptece maść z Arniki).
Ponadto preparaty z Arniki wywierają dodatnie działanie na układ krążenia. Zwiększają liczbę skurczów serca, podnoszą ciśnienie krwi i usprawniają jej przepływ, a także ilość wydalanego moczu oraz wzmagają czynności wydzielnicze ustroju.
Stosowane są w zaburzeniach krążenia krwi, stanach zakrzepowych naczyń krwionośnych, stanach zapalnych dróg moczowych oraz chorobach wrzodowych żołądka. Zewnętrznie stosowana jako środek odkażający oraz przy stłuczeniach i obrzękach (powoduje przyspieszone gojenie ran).
Bardzo dekoracyjna roślina pozostająca przez wiele lat na jednym stanowisku

RODZINA: ZŁOŻONE- ASTERACEAE (COMPOSITAE)
Drapacz lekarski- Cnicus benedictus L.

Drapacz lekarski jest przypominającą oset rośliną jednoroczną z wrzecionowatym korzeniem, osiągającą rozmiary od 40cm do 60cm. wysokości.
Łodygę ma wyprostowaną (do 60cm. wysokości), silnie rozgałęzioną, pięciokrotną, podłużnie bruzdowaną, dołem szczeciniasto owłosioną, górą lepko ogruczoloną (pokryta lepkimi odstającymi włoskami).
Liście są naprzemianległe. Blaszki liściowe są nieregularne, duże, podłużnie lancetowate, zatokowatowrębne, o brzegu kolczasto ząbkowanym. Dolne (przyziemne) do 20 cm. są krótkoogonkowe; górne (łodygowe) mniejsze, siedzące o nasadach obejmujących łodygę; wszystkie lepko owłosione.
Kwiaty o żółtej koronie, wyłącznie rurkowate, zebrane są w koszyczkach do 4cm. średnicy, otoczonych dużymi kolczastymi listkami okrywy. Koszyczki stoją pojedynczo na szczytach rozgałęzień łodygi.
Owocem jest niełupka z puchem.
Kwitnie od czerwca do lipca.

Pochodzi z Basenu Morza Śródziemnego i Azji Mniejszej. Uprawiany jest w wielu krajach gdzie często dziczeje z upraw. W Polsce dawniej często uprawiany, dzisiaj rzadko na plantacjach; zdziczały występuje na Górnym i Dolnym Śląsku.
Surowcem leczniczym jest ziele (Herba Cnici benedicti). Zbiera się je tuż przed kwitnieniem. Po odrzuceniu zdrewniałych fragmentów łodyg surowiec suszy się w zacienionym i przewiewnym miejscu lub w suszarniach w temperaturze do 40C.
Ziele ostropestu zawiera 7 związków pochodnych germakranu zwanych kardolinami (wśród nich występuje kwicyna o gorzkim smaku), flawonoidy, olejek eteryczny, śluz, garbniki, sole mineralne, związki o działaniu antybiotycznym.
Ma działanie wiatropędne, ściągające, pobudza czynność wątroby, poprawia trawienie i wzmaga łaknienie, działa słabo przeciwbakteryjnie. Stosuje się go w nieżytach żołądka, zaburzeniach trawienia, rekonwalescencji po przebytych chorobach i wadliwej przemianie materii. W większych dawkach działa drażniąco na nerki, powoduje też nudności i wymioty.

Ta roślina nawet jako ozdobna znakamicie by się sprawdziła.

RODZINA: ZŁOŻONE- ASTERACEAE (COMPOSITAE)
Bylica Boże drzewko- Artemisia abrotanum L.

Bylica borze drzewko jest byliną lub półkrzewem o silnym zapachu, dorastającą do wysokości 1,5m.
Łodygi ma prosto wzniesione, silnie rozgałęzione; starsze rozgałęzienia nagie, brunatne.
Liście są sinozielone, od strony dolnej szaro owłosione. Dolne liście są podwójnie pierzaste z odcinkami równowąskimi (2-krotnie pierzastosieczne); górne i najwyższe pojedynczo pierzaste, trójdzielne, równowąskie.
Kwiaty są żółte, wszystkie rurkowate, zebrane w zwisłe, bardzo drobne 0,1-0,3cm. szerokości, prawie kuliste; koszyczki w ulistnionych kwiatostanach prawie na szczytach łodygi; okrywa z zewnętrznymi liśćmi podługowatolancetowanymi i ostrymi, wewnętrznymi odwrotnie jajowatymi i tępymi.
Owocem są wydłużone niełupki. Cała roślina ma silny, specyficzny zapach.
Kwitnie od sierpnia do września. 2n=18.

Roślina ta występuje w Europie południowej i Azji Mniejszej. Pochodzi z płd.-zach. obszaru śródziemnomorskiego. W Polsce rośnie jako zdziczała na przychaciach a także jest uprawiana.
Surowcem leczniczym jest ziele (Herba Abrotani). Zbiera się je na początku kwitnienia, ścinając wierzchołki pędów podczas suchej i słonecznej pogody. Suszy się w miejscach przewiewnych i zacienionych lub w suszarniach w temperaturze do 35C. Po wysuszeniu przechowuje się w ciemności.
Ziele, szczyt gałązek Bożego drzewka (Herba, Summitas Abrotani) zawiera do 2,2% olejku eterycznego (tujon, izotujon, cyneol), alkaloid abrotynę, flawonoidy, rutynę, związki kumarynowe (umbeliferon, skopoletyna) kwasy organiczne (kwas kawowy i chlorogenowy), gorycze i sole mineralne. ; jako antisepticum, tonicum, cholagogum, digestivum, spasmolyticum; większe dawki działają trująco.

Ma właściwości moczopędne, napotne, pobudza wytwarzanie żółci i zwiększa wydzielanie soku żołądkowego. Stosowane jest w leczeniu zaburzeń trawienia, schorzeń wątroby, stanów skurczowych dróg żółciowych oraz przeciw owsikom i glistom u dzieci.

RODZINA: ZŁOŻONE- ASTERACEAE (COMPOSITAE)
Bylica piołun- Artemisia absinthium L.

Bylica piołun jest byliną o mocnym aromatycznym zapachu i niezmiernie gorzkim smaku, dorastającą do wysokości 1m. Wysokości. Należy do rodziny Astrowatych- Asteraceae.
Łodyga prosta, wzniesiona, w dolnej części drewniejąca, w górze gałęzista, jedwabisto i szaro filcowato owłosiona.
Liście są naprzemianległe, o zmiennym kształcie, najczęściej 1-3 pierzastosieczne, odcinki są podługowatolancetowate, tępe; wszystkie z wierzchu szarozielone, spodem białawe, jedwabisto filcowate, u nasady ogonków bez uszek; liście dolne 2-3-krotnie pierzastosieczne; górne- pierzastosieczne; liście szczytowe niepodzielone.
Kwiaty są wyłącznie rurkowate, jasnożółte; brzeżne- słupkowe, cienkorurkowate, w 1 szeregu; wewnętrzne- obupłciowe; puchu kielichowego brak.

Zebrane są w drobne 0,3-0,4cm. szerokości, prawie kuliste, zwisające koszyczki zgrupowane na szczycie łodygi w wiechowate kwiatostany; dno koszyczka owłosione; człony okrywy od zewnątrz filcowate; zewnętrzne- równowąsko podłużne; wewnętrzne jajowate, tępe, szeroko błoniasto obrzeżone.
Owocem jest niełupka. Cała roślina pokryta jest srebrzystymi włoskami i pachnie silnie aromatycznie. Często mylona jest z pozostałymi gatunkami.
Kwitnie od lipca do września. 2n=18.
Bylica piołun występuje w prawie całej Europie. W Polsce jest pospolita na prawie całym obszarze kraju. Rośnie na leśnych polanach, zrębach, nieużytkach i przydrożach. Często zajmuje także ogrody, rumowiska, przychacia; często jako chwast.

Surowcem leczniczym jest ziele (Herba Absinthi). Zbiera się je w pierwszym okresie wegetacji, w czasie kwitnienia, ścinając górne, nie za grube fragmenty pędów. Suszy natomiast rozpostarte na ramkach lub w suszarniach w temperaturze do 35C.
Ziele piołunu zawiera do 1,3% olejku eterycznego (tujon, cyneol, artabsyna- lakton seskwiterpenowy, proazulen, kwas izowalerianowy), gorycze (np. absyntynę), anabsyntynę, seskwiterpeny, flawonoidy (artemityna), kwas jabłkowy i bursztynowy, garbniki, sole mineralne i związki kumarynowe (izofraksydyna, skopolina, kalikantozyd), w korzeniach- kwas 3,4,5- trimetoksybensoesowy; jako amarum, digestivum, spasmolyticum, stomachicum, antisepticum, tonicum, emmenagogum; większe dawki są trujące.
Surowiec ma działanie pobudzające wydzielanie soków żołądkowych, zwiększa ilość wydzielanego moczu, działa trująco na niektóre pasożyty jelitowe. Podaje się go przy braku apetytu, niedokwaśności, przewlekłych nieżytach żołądka i jelit, zaparciach atonicznych. Surowiec wchodzi w skład wielu mieszanek ziołowych. W niektórych krajach ziele stosowane jest jako przyprawa.

A ja mam jedno, jedyne uczulenie, na bylicę właśnie, pewnie nie ma znaczenia którą.....poczytam...cieszę się Emilu, że tak skrupulatnie opisujesz rośliny

RODZINA: ZŁOŻONE- ASTERACEAE (COMPOSITAE)
Bylica estragon (Estragon)- Artemisia dracunculus L.

Bylica estragon jest byliną z silnym zdrewniałym kłączem i podziemnymi rozłogami.
Łodygi, wzniesione do wysokości 1m., są silnie rozgałęzione.
Liście są naprzemianległe, równowąskie lub lancetowate, na końcach zaostrzone.
Kwiaty są białawe, w drobnych, zwisających koszyczkach, otoczonych żółtymi łuskami okrywy, zebranych w długa wiechę na szczycie pędu.
Owocem jest jajowata niełupka.
Kwitnie w lipcu i wrześniu.
Bylica estragon rośnie w Azji Środkowej, obejmuje swym zasięgiem także Europę Wschodnią i Południową. Istnieje wiele form uprawnych estragonu, różniących się pokrojem, zapachem i składem chemicznym. W Europie jest uprawiana.
W Polsce występuje niekiedy jako zdziczała z upraw.

Surowcem leczniczym jest ziele (Herba Dracunculi). Zbiera się je tuż przed kwitnieniem oraz suszy w przewiewnych i zacienionych miejscach lub w suszarniach w temperaturze 35C.
Ziele zawiera olejek lotny z estragolem, gorycze, garbniki, karoteny i dużo składników mineralnych, w tym jod.
Surowiec ma działanie moczopędne, pobudza apetyt i przyspiesza trawienie. Oprócz działania leczniczego estragon jest ważnym surowcem w przemyśle kosmetycznym (służy m.in. do wyrobu perfum) oraz cenioną przyprawą kuchenną, szczególnie w kuchni francuskiej. W Polsce bylica estragon w celach leczniczych jest rzadko stosowana.
Bylica estragon zwana „smoczym zielem” wytwarza mocne rozłogi podobne do głów smoka, które są bardzo ekspansywne.