olga_szopa napisał(a)

A najdziwniejsze jest to,że ja prawie wszystkie te rośliny znam.Co prawda "z widzenia",ale teraz to już mi będzie łatwiej się z nimi zapoznać po imieniu .I jeszcze jedno.Emilu mam nadzieję ,że się nie obrazisz jak porównam Cię do bohatera mojej ukochanej, kultowej dla mnie książki mianowicie "Nad Niemnem",w której uwielbiam (przerażające dla innych) opisy przyrody.Ty jesteś jak ten Jan Bohatyrowicz,który cierpliwie opowiadał Justynie o życiu roślin .Czasie kiedy się na świecie pokazują i kiedy z tego świata schodzą.A my to oczywiście te Justyny.Dzięki.

he, he, szczególnie ja


Wyczekuję kolejnych odcinków sagi Emila pewnie jak nikt inny

PS. dostałam imię po Justynie Orzelskiej z "Nad Niemnem" nie ściemniam...

tyna napisał(a)

Wyczekuję kolejnych odcinków sagi Emila pewnie jak nikt inny

jeśli wierzyć moim kalkulacjom to opisane zostały 32 rośliny, czyli do 125 jeszcze troooooooooszkę czasu

Justyna mam nadzieję,że Emil nam wybaczy te dygresje nie na temat,ale moja córka ma na imię Eliza (po Orzeszkowej),a w Bohatyrowiczach też byłam

No to jeszcze ja się wtrącę. Ja,wielbicielka książki "Nad Niemnem" ze wszystkimi opisami przyrody i filmu z niezapomnianym Januszem Zakrzeńskim.

O rajuśku to jest nas trzy, super .O filmie to już nawet nie wspomnę.Znam go na wyrywki i z podziałem na role i oglądam przy każdym większym prasowaniu )) .

A ja maturę pisałam z "Nad Niemnem" to jest nas cztery.

RODZINA: WRZOSOWATE- ERICACEAE
Wrzos zwyczajny- Calluna vulgaris L.

Wrzos zwyczajny jest krzewinką lub krzewem zimozielonym, wysokim na 30-80cm., o gałązkach u dołu rozesłanych po ziemi.
Ma drobne liście kształtu igiełkowatego, ułożone naprzeciwlegle, gęsto.
Kwiaty są barwy różowoliliowej, 4-krotne, zebrane w jednostronnych wielokwiatowych gronach szczytowych.
Owocem jest torebka zawierająca bardzo liczne drobne nasiona.
Kwitnie od sierpnia do października.
W Polsce występuje na całym obszarze. Rośnie w borach sosnowych, na polanach i zrębach leśnych, tworząc często duże skupienia, tzw. Wrzosowiska.

W celach leczniczych zbiera się ziele wrzosu zwyczajnego (Herba Callunae), ścinając w okresie jesiennym górne części rozkwitających gałązek wrzosu, a następnie suszy się w miejscach przewiewnych i zacienionych. Niekiedy pozyskuje się same kwiaty (Flos Callunae, syn. Flos Ericae), które suszy się w cienkich warstwach na powietrzu lub w suszarniach w temperaturze około 40C.

Surowiec zawiera do 7% garbników, flawonoidy kwercytynę i mirycetynę, glikozyd fenolowy arbutynę, olejki eteryczne, kwasy organiczne oraz sole mineralne z dużą zawartości krzemionki.Ziele i kwiaty wrzosu zwyczajnego mają właściwości przeciwzapalne, moczopędne i uspokajające. Stosuje się je przy schorzeniach dróg moczowych, chorobach nerek i przewodu pokarmowego.

RODZINA: GORYCZKOWATE- GENTIANACEAE
Centuria pospolita- Centaurium umbellatum Gilib.

Centuria pospolita jest roczną lub dwuletnią rośliną zielną.
Łodygi ma prosto wzniesione, czasami rozgałęzione, wysokości do 50 cm.
Dolne liście, jajowato-łopatkowate, zebrane są w różyczkę, górne, jajowate lub lancetowate, ułożone naprzeciwległe.
Kwiaty są różowo-czerwone, 5-krotne, zebrane po kilka w pęczkach na szczycie.
Owocem jest torebka.
Kwitnie od czerwca do września.
W Polsce występuje pospolicie na całym obszarze. Rośnie na łąkach. pastwiskach, suchych zboczach i w widnych zaroślach. Do celów leczniczych jest uprawiana.

Surowcem leczniczym jest ziele (Herba Centaurii) zbierane w okresie zakwitania roślin, a następnie suszone w przewiewnych i zacienionych miejscach.
Ziele zawiera gorzkie glikozydy, pikrynę (około 0,3%) i erytrocentaurynę, alkaloid gencjaninę, olejek eteryczny i flawonoidy. Ponadto kwasy, związki żywicowe i cukry.
Centuria pospolita stosowana jest jako lek gorzki, pobudzający łaknie­nie i perystaltykę jelit. Ma również działanie pobudzające wydzielanie żółci i zdolność obkurczania pęcherzyka żółciowego. Podaje się ją w bezkwaśności i przewlekłych nieżytach żołądka, po zabiegach operacyjnych w stanach wyczerpania organizmu oraz przy osłabieniu czynności trawiennych.

RODZINA: BODZISZKOWATE- GERANIACEAE
Bodziszek cuchnący- Geranium robertianum L.

Bodziszek cuchnący jest roślina jednoroczną lub dwuletnią, wysoką na 10-50cm.
Łodygę ma wyprostowaną, rozgałęzioną i łamliwą. Cała roślina, często czerwono zabarwiona, pokryta jest gęsto gruczołowatymi włoskami. Pachnie nieprzyjemnie, szczególnie po roztarciu.
Liście są długoogonkowe, naprzeciwległe, złożone z 3-5 listków; listek środkowy ma długi ogonek, boczne są siedzące. Wszystkie listki są pierzasto wcinane lub podwójnie pierzasto wcinane.
Kwiaty promieniste, 5-krotne, osadzone najczęściej po dwa na długich szypułkach. Działki kielicha są odstająco gruczołowato owłosione. Płatki są różowe lub purpurowe, na szczycie zaokrąglone.
Owocem jest rozłupnia z charakterystycznym długim dzióbkiem, który po dojrzeniu rozpada się na 5 rozłupek zakończonych długą skręcającą się ością.
Kwitnie od maja do września.
W Polsce występuje pospolicie na całym obszarze, Szczególnie w lasach, zaroślach, rumowiskach, obok płotów i murów.

W celach leczniczych, głównie w lecznictwie ludowym, stosuje się ziele bodziszka (Herba Geranii robertianum), które zbiera się w okresie kwitnienia i suszy w miejscu zacienionym i przewiewnym. W czasie zbioru należy zachować ostrożność, gdyż sok może powodować bąble na rękach.
Ziele bodziszka zawiera garbniki, flawonoidy, olejki eteryczne i gorycz geraninę.
Surowiec ma właściwości ściągające i moczopędne. Zewnętrznie używany jest przy leczeniu schorzeń skóry.

RODZINA: DZIURAWCOWATE- HYPERICACEAE (GUTTIFEREAE)
Dziurawiec zwyczajny- Hypericum perforatum L.

Dziurawiec zwyczajny jest bylina 20-50cm. wysoką, o krótkim i rozgałęzionym korzeniu.
Łodygi ma wzniesione, silnie rozgałęzione, na których są siedzące, ułożone naprzeciwlegle liście.
Mają one wydłużony, eliptyczny lub podłużnie jajowaty kształt.Pokryte są licznymi przeświecającymi kropkami, które stanowią zbiorniczki olejków eterycznych.
Kwiaty złocistożółte, do 3cm. średnicy, zebrane są w gęste szczytowe kwiatostany. Są one 5-krotne, działki kielicha mają przeświecające kropki, a płatki na powierzchni pokryte są drobnymi czarnymi kropkami.
Owocem jest torebka o brunatnej barwie.
Kwitnie od czerwca do sierpnia.
W Polsce występuje pospolicie na niżu i w niższych partiach górskich. Rośnie na suchych miejscach, na łąkach, polanach, w zaroślach, w wilgotnych lasach i na suchych wzgórzach.

Do celów leczniczych zbiera się ziele dziurawca (Herba Hyperici) na początku kwitnienia roślin. Ścina się wtedy dobrze ulistnione górne części łodyg, długości 30cm., a następnie suszy je w miejscach zacienionych i przewiewnych lub w suszarniach w temperaturze około 30C. Dolne części łodyg są zdrewniałe i nie nadają się na surowiec leczniczy. Prawidłowo wysuszone ziele powinno mieć zielone liście i żółte kwiaty. Surowiec przechowuje się w szczelnych opakowaniach bez dostępu światła.
W zielu dziurawca występują flawonoidy, garbniki, glikozydy, olejki eteryczne, węglowodany i sole mineralne.

Ziele to ma działanie przeciwzapalne, żółciopędne oraz uspokajające. Stosowane jest również przy schorzeniach żołądka, pęcherzyka żółciowego i wątroby. Ze względu na zawartość hypercyny dziurawiec może powodować zapalenie skóry pod wpływem promieni ultrafioletowych, szczególnie podczas przebywania na słońcu.