RODZINA: BALDASZKOWATE- UMBELLIFEREAE (APIACEAE) 
Koper włoski (fenkuł)- Foeniculum vulgare Mill.(= F. capillaceum Gilib.)

Roślina dwuletnia lub bylina dorastajaca do 2m wysokości. Należy do rodziny Apiaceae- Selerowatytch (dawnej Baldaszkowatych- Umbellifereae).
W pierwszym roku wytwarza olbrzymie rozety (ok. 60cm średnicy) 3-krotnie pierzastych, bardzo dekoracyjnych liści o włoskowatych i widlasto rozgałęzionych odcinkach. W drugim natomiast pęd kwiatostanowy.
Ma łodygę rozgałęzioną, obłą, kreskowatą i pokrytą sinawym nalotem.
Kwiaty drobne, jasnożółte, o 5-krotnej budowie, zebrane w baldachy.
Kwitnie od lipca do września. 2n=22.
Owocem jest podługowatego kształtu, zielonawo-szarawa, rozpadająca się na 2 rozłupki o wyraźnych jaśniejszych żeberkach rozłupnia.
Pochodzi z Europy południowej, rejonów Morza Śródziemnego i Azji Mniejszej. W Polsce jest często hodowany w ogrodach, niekiedy zdziczały. W całej Europie uprawiany jest w postaci różnych odmian w celach leczniczych i spożywczych.

Surowcem leczniczym są owoce kopru włoskiego (Fructus Foeniculi) uzyskiwane przez ścinanie dojrzałych baldachów, które się odpowiednio suszy w temperaturze do 35ºC, a następnie sortuje według wielkości. Przechowuje się je w szczelnych i suchych pojemnikach.
Zawierają one olejek eteryczny (2-6%), olej (12-18%), węglowodany (4-5%), związki białkowe (ok.20%), cukry (4-5%), tłuszcze, flawonoidy, pochodne kumaryny i sole mineralne. Młode części rośliny zawierają prowitaminę A oraz witaminę C.
Przez destylację uzyskuje się z niego olejek koprowy (Oleum Foeniculi), którego skład zależy od odmiany rośliny. Najważniejszymi składnikami olejku są: antenol, fenchon, pinen i limonen.
Zastosowanie surowca jest przede wszystkim spazmolityczne, pobudzające czynności żołądkowe, wyksztuśne, wiatropędne i mlekopędne. Owoce zmniejszają napięcie mięśni gładkich i przewodu pokarmowego oraz nieznacznie dróg moczowych; skutecznie działają wiatropędnie zwłaszcza u dzieci i osób starszych. Zwiększa wytwarzanie soku żołądkowego, wzmaga wydzielanie śluzu w gardle, krtani, tchawicy, przywraca ruch nabłonka chrzęstkowego, pobudza gruczoły mleczne- prawdopodobnie przez wpływ na przysadkę mózgową oraz dezynfekuje drogi oddechowe i przewód pokarmowy.

Koper ma również zastosowanie przyprawowe. Owoce wchodzą w skład przyprawy do piernika, słodkiego pieczywa, wódek, likierów i wyrobów cukierniczych. Cebule kopru spożywane są jako warzywo o słodkawym smaku (spowodowane jest to zawartością cukrów). Dodawane są do sałatek, ziemniaków, surówek (można go kupić w postaci cebul jak również pęczków np. na bazarach).
Uprawiany jest z siewu bezpośrednio na pole lub na rozsadniku pod koniec kwietnia w rozstawie 60x50cm.

RODZINA: BALDASZKOWATE- UMBELLIFEREAE (APIACEAE)
Biedrzeniec anyż- Pimpinella anisum L.

Należy do rodziny Apiaceae- Selerowatytch (dawnej Baldaszkowatych- Umbellifereae). Biedrzeniec anyż jest rośliną jednoroczną, dochodzącą do 50cm. wysokości, pochodząca z krajów orientalnych. W Polsce występuje jako roślina uprawowa.
Łodyga prosta, naga, w górnej części słabo rozgałęziona i delikatnie krótko owłosiona osiągająca wysokość 25-50cm.
Liście dolne okrągłonerkowate, wcinano-piłkowane, ogonkowe; wyższe- łodygowe są 3-5krotnie pierzaste; górne 2-3krotnie pierzastozłożone, o ząbkowanych, rombowato-jajowatych listkach; najwyższe- szczytowe są pierzastosieczne, trójlistkowe lub niepodzielone.
Kwiaty białe lub bladoróżowe o 5-krotnej koronie, zebrane są w niewielkich szczytowych baldachach o pięknym miodowym zapachu.
Kwitnie od czerwca do sierpnia. 2n=20.

Owocem jest sercowato-jajowata podwójna rozłupnia, trudno się rozdzielająca.
Pochodzi prawdopodobnie z Egiptu i Azji Mniejszej, gdzie był już od dawna uprawiany. W Polsce występuje w uprawie ogrodowej lub plantacyjnej. Przechodzi niekiedy na łąki, zarośla. Jest bardzo podobny do kolendry ale jest dużo mniejszy (niewielka roślinka ale o niesamowitym składzie chemicznym).
Surowcem leczniczym są owoce biedrzeńca anyżu- rozłupnie złożone z rozłupek (Fructus Anisi), które uzyskuje się przez zbiór, wysuszenie i w końcu wymłucenie dojrzałych owocostanów.
Owoc anyżu zawiera olejek eteryczny (ok.6%), którego głównym składnikiem jest anetol, który nadaje surowcowi specyficzny zapach, olej (ok.30%), substancje białkowe (16%), cukry, flawonoidy, kwasy organiczne, kumaryny, śluzy, cholina, składniki mineralne. Z surowca oddestylowuje się olejek eteryczny (Oleum Anisi), który stanowi osobny produkt używany w celach leczniczych i spożywczych. Działanie i zastosowanie jest przede wszystkim wyksztuśne, rozkurczające, wiatropędne, przeciwskurczowe, przeciwbakteryjne i pobudzające trawienie.

Stosuje się go jako środek ułatwiający i pobudzający trawienie, mlekopędny, wiatropędny, w lecznictwie homeopatycznym owoce lub ich przetwory alkoholowe stosowane są przy bólach mięśniowych. Krople łagodzą suchy kaszel a stosowany zewnętrznie olejek anyżowy działa odkażająco na skórę i toksycznie na niektóre pasożyty (świerzbowiec i wszy).
Biedrzeniec anyż ma również zastosowanie przyprawowe np. dodawany jest do ciasta, chleba, sałaty, zup, ryżu (nadaje mu specyficzny zapach), budyniów, potraw mlecznych, sosów, likierów, nalewek.
Uprawia się go z siewu nasion wprost na pole w rzędy co 20cm. Nasiona kiełkują długo bo około miesiąca.

RODZINA: KOZŁKOWATE- VALERIANACEAE 
Kozłek lekarski- Valeriana officinalis L.

Kozłek lekarski jest byliną z wiązkowym korzeniem i krótkim kłączem bez nadziemnych rozłogów, od którego odchodzą liczne cienkie lub nieco zgrubiałe korzonki. (kłącza i korzenie o charakterystycznym zapachu walerianowym).
Łodygę ma wzniesioną do wysokości 1,5m. (czasem do 2m.), głęboko bruzdowaną, tęgą, fioletowo nabiegłą, nierozgałęzioną, w dole owłosioną, w górze nagą.
Liście są naprzeciwległe, u dojrzałych roślin wszystkie nieparzysto pierzastodzielne, o 7-23 odcinkach jajowatych, jajowatolancetowatych lub lancetowatych, na brzegu piłkowane lub rzadziej całobrzegie; dolne ogonkowe, średnie o 5-9 odcinkach, górne siedzące; u młodych- najpierw powstają 3-4 niepodzielone liście, dopiero później pojawiają się pierzastodzielne.
Kwiatostan duży, baldachokształtny. Kwiaty są drobne, nieforemne, przedprętne; kielich niewyraźny, w czasie owocowania przechodzi w pierzasty puch na owocu. Korona 5-płatkowa, dzwonkowatolejkowata, 0,4-0,5cm. długości, biaława lub lilaróżowa. Pręciki 3, dłuższe od korony. Słupek dolny.

Owocem jest niełupka z pączkiem pierzastego puchu około 0,3cm. długości.
Kwitnie od czerwca do sierpnia.
W Polsce występuje często na całym obszarze kraju. Rośnie na wilgotnych, błotnistych i mokrych łąkach, wilgotnych mokrych zaroślach, wilgotnych brzegach lasów i nad brzegami wód.
Surowcem leczniczym są korzenie (Radix Valerianae). Zbiera się je w drugim roku wegetacji rośliny jesienią lub w maju. Po zbiorze czyści się je, myje i szybko suszy w temperaturze 40C. Po wysuszeniu nabierają silnego charakterystycznego zapachu.
Korzenie zawierają około 1,5% olejku eterycznego z kwasem walerianowym, do 0,1% alkaloidów, garbniki i sole mineralne. Mają one głównie działanie uspokajające i przeciwskórczowe. Stosuje się je przy zaburzeniach wegetatywnych, przyspieszonym biciu serca, bólach głowy, depresji nerwowej i bezsenności. Surowiec ten jest wykorzystywany do produkcji różnych preparatów stosowanych przy nerwicach serca, nadmiernej pobudliwości i stanach lękowych. Kłącze kozłka wraz z korzeniami używane jest w medycynie (Rhizoma Valerianae).

RODZINA: WERBENOWATE – VERBENACEAE
Werbena pospolita- Verbena officinalis L. 

Werbena pospolita jest wieloletnie rośliną zielną z silnym kłączem.
Łodygi ma rozgałęzione, wzniesione, wysokości do 40 cm, czterokanciaste.
Liście są naprzeciwległe, szorstkie, wcinano karbowane, szczytowy odcinek jest większy od pozostałych.
Kwiaty są drobne, bladoliliowe lub purpuro­we, o koronie prawie dwuwargowej, zebrane w wydłużony kwiatostan.
Owocem jest poczwórna rozłupnia, rozłupki są brunatne, lśniące.
Kwitnie od czerwca do sierpnia.
W Polsce werbena jest rozproszona na całym niżu i pogórzu, w niższych partiach gór. Rośnie na brzegach rzek, suchych zboczach, pastwiskach, miejscach kamienistych i ruderalnych.

Surowcem leczniczym jest ziele (Herba Verbenae). Zbiera się je na po­czątku kwitnienia i suszy w przewiewnym i cienistym miejscu.
Ziele werbeny zawiera glikozydy, werbenalinę i werbeninę, śluzy, olejek lotny, saponiny i sole mineralne.
Surowiec działa moczopędnie, wykrztuśnie, pobudza procesy przemia­ny materii. Stosowany jest w leczeniu bezsenności, migreny, chorób nerek i wątroby oraz w nieżycie żołądka. Zewnętrznie używany jest do płukania gardła i przy wypryskach skórnych.

Ale tempo!

nie wchłaniam

RODZINA: FIOŁKOWATE- VIOLACEAE
Fiołek wonny- Viola odorata L.

Fiołek wonny jest byliną o pełzających kłączach ze ścielącymi się rozłogami; dorasta do 10cm. wysokości.
Ma liście okrągławe, z sercowatymi wycięciami u nasady, o brzegach ząbkowanych. Cała roślina jest delikatnie owłosiona.
Kwiaty występują pojedynczo na długich szypułkach. Są one grzbieciste, zbudowane z 5 działek kielicha, 5 ciemnofioletowych płatków (dolny ma ostrogę), 1 słupka i 5 pręcików. Kwiaty mają przyjemny, aromatyczny zapach.
Owocem jest torebka.
Kwitnie od marca do kwietnia.
W Polsce występuje pospolicie na niżu; rośnie w zaroślach, lasach, parkach i ogrodach.

Surowcem leczniczym jest najczęściej ziele pozyskiwane w okresie kwitnienia (Herba Violae odoratae) lub, rzadziej, poszczególne części roślin, jak kwiaty, liście i kłącza (Flos, Folium, Rhizoma, Violae odoratae).
Cała roślina zawiera alkaloid wiolinę, wiolatozyd, olejki eteryczne, saponiny oraz śluz.
Surowiec stosowany jest przy nieżytach górnych dróg oddechowych. Zewnętrznie używa się go przy trudno gojących się ranach, wrzodach i wypryskach skórnych. Świeże kwiaty fiołka wonnego są surowcem do otrzymania olejku eterycznego w przemyśle farmaceutycznym.

RODZINA: FIOŁKOWATE- VIOLACEAE
Fiołek trójbarwny- Viola tricolor L.

Fiołek trójbarwny jest rośliną jednoroczną lub dwuletnią dochodzącą do 30cm. wysokości.
Ma łodygę gęsto rozgałęzioną, pokładającą się.
Dolne liście mają kształt sercowaty, górne są wydłużone lub lancetowate, na brzegach karbowane lub ząbkowane.
Kwiaty wyrastają w kątach liści na długich szypułkach. Górne płatki kwiatowe są barwy fioletowej, boczne i dolne żółte.
Kwitnie od kwietnia do października.
Występuje pospolicie na terenie całej Polski. Rośnie na polach, w lasach, zaroślach i przydrożach.

W celach leczniczych zbiera się młode kwitnące pędy, które suszy się w miejscach przewiewnych i zacienionych otrzymując ziele fiołka trójbarwnego (Herba Violae tricoloris).
Surowiec zawiera flawonoidy (m.in. rutynę i kwercetynę), saponiny, garbniki, śluz, małe ilości olejku eterycznego i sole mineralne.
Ziele ma właściwości wyksztuśne, moczopędne oraz napotne i przeciwgorączkowe. Stosowane jest przy schorzeniach pęcherza moczowego i nerek oraz w chorobach dróg oddechowych. Zewnętrznie stosuje się je przy różnorodnych dolegliwościach skórnych (np. egzema lub trądzik).

dziękuję za uwagę
wypełniło się proroctwo

Witam,

gratuluje zacięcia i pasji. Bardzo ciekawe artykuły oby więcej takich inicjatyw.












---------------------------------------------------
Polecane tabletki na trądzik szybko Ci pomogą.