Jak pięknie u Ciebie Magdo. Pokaż odsłonę jesienną, jestem jej ciekawa. Pozdrawiam serdecznie

Katkak napisał(a)

Miejsce niesamowite. Chyba nie umiem tego nazwać słowami. Jestem zaczarowana. To jedno z takich miejsc, na które się patrzy i czuje się, że strasznie chce się tam być. Ono po prostu ma duszę, charakter i niezależność. Uffff, muszę ochłonąć. Nie myślałaś nigdy o tym by pisać książki? Każdy twój wpis po prostu chłonę i chciałoby się więcej Pozdrawiam

A ja sobie podczytuję wpis Katki o Twoim ogrodzie: "ma duszę, charakter i niezależność". O pisaniu książek nie wspomnę, żeby nie być natrętną.

Od czego zacząć...
Wszystkim, którzy pomimo, że mnie nie ma tu zaglądają, pięknie dziękuję...
Po pracowitym lecie, przed zapowiadaną srogą zimą... witam się z Wami serdecznie
Oto nadeszła ta pora roku, która wymaga obrazu, bo słowami tego co się dzieje wokół nijak opowiedzieć...
Ostatnio pojawił się u nas człowiek, który spacerując po naszym ogrodzie ze swoją maleńką córeczką powiedział mi, że stworzyliśmy sobie w tym miejscu labirynt bez wyjścia. W labiryncie błądzisz, chyba że światło cię z niego wyprowadzi w przestrzeń, która także samo może okazać się labiryntem...
Błąkam się po ogrodzie i nie mam ochoty nigdzie z niego wychodzić... Zapraszam do mojego jesiennego bałaganu
Zza okna jeszcze niewiele widać


Po wyjściu z domu bałagan nawłociowo - zawilcowy...


...i bałagan nieopodal kościoła

Wokół domu zażółciało...



...i zaczerwieniło

Hosty po przymrozkach - poezja...


"Żywopłot" przy naszym "parkingu" - o tej porze wydaje się być najbardziej interesujący...


Wszędzie liście, czasem w ciszy słychać jak spadają... Odwlekam grabienie, bo lubię sobie w nich "poszeleścić"...

Jeszcze coś kwitnie...

Kalinowa ścieżka doprowadza...


...kamiennego stolika...


...opodal fragment "lasu" w ogrodzie...

A tu inny stolik...


...i zapatrzony pies...


...idę za jego wzrokiem

Jeszcze dom od zachodniej strony...


...jałówka sąsiadów w naszym bałaganie...


...i młodziutkie aronie przed kościołem


Może wystarczy...

Nie ,Magdo! Nie wystarczy! To trzeba zobaczyć i wczuć się. Ja się wczułam patrząc na fotki, ale przyznaję, że wolałabym osobiście wdepnąć w ten zaczarowany labirynt! Może kiedyś,realnie, a jak się nie uda, to chociaż motylkiem, przysiądę na tej nawłoci?
Pozdrawiam serdecznie.