Nie wybiegam w przyszłość do momentu gdy Jej zabraknie, staram się o tym nie myśleć i wykorzystywać ten czas gdy jeszcze Ją mam. Bo już i tak niewiele nam go zostało. Niestety w grę nie wchodzi nawet sanatorium ani żaden ośrodek bo to by był wyrok dla Niej. Już te półtora km to był dramat, a gdzieś dalej ... nie wyobrażam sobie. Ze szpitala wypisała się na żądanie po paru dniach. Podróże wszelakie( do lekarza) bardzo źle znosi. No widzisz znowu myślę o Niej nie o sobie. Nie umiem inaczej.

Droga Sylwio, podpisuję się pod słowami wszystkich piszących tu przede mną Koleżanek.


Mocno przytulam Cię do serca...

Suszarka bardzo pasuje do Twojego stylu!

A powinnaś akurat w tym przypadku wybiegać. Wcześniej pisałaś, że masz skłonność do zamartwiania się o przyszłość.
Przepraszam, ale moja zdolność do akceptowania poświęcenia się dla innych wyczerpała swoje limity. Nie wiem, skąd bierze się to przekonanie, że tylko Ja mogę się opiekować najbliższymi. Taka forma opieki sprawdzała się w wielopokoleniowych rodzinach, gdzie kobieta mogła liczyć na wsparcie mieszkających w tej samej wiosce krewnych. Było rodzeństwo, kuzyni, rodzice.
Samotna opieka nad niesamodzielnym członkiem rodziny niesie za sobą ogromne koszty. Ryzykujesz własnym zdrowiem i życiem w imię czego? Masz takie samo prawo do dobrego życia jak wszyscy ludzie. To, że powierzy się opiekę nad członkiem rodziny profesjonalnym ośrodkom nie jest niczym zdrożnym. Nie jest z pewnością wyrazem bezduszności, braku serca ani miłości.
Nie rozumiem zupełnie jak można się skazywać na wielomiesięczne lub kilkuletnie okresy działań wykraczających poza nasze siły psychiczne i fizyczne. To przecież tak, jakbyś skazywała się na dobrowolne odbieranie sobie cząstki życia.

!0 lat temu u mojej mamy zdiagnozowano Alzheimera. Pierwszym odruchem było natychmiastowe przywiezienie mamy do nas i chęć zaopiekowania się nią. Po tygodniu przyszła refleksja i otrzeźwienie. Zdałam sobie sprawę, że nie jestem w stanie sprawować nad mamą 24 godzinnej opieki. Najnormalniej w świecie bym szybko zwariowała. Mama od 10 lat jest w domu seniora. Ma tam zapewnioną opiekę, lekarza, zajęcia terapeutyczne, koncerty, wycieczki i ludzi wokół. Mnie pozostał komfort kochania jej. Na taką opiekę mogą się zrzucić wszyscy członkowie rodziny, jeśli emerytura seniora jest za niska.
W nas niestety wciąż pokutuje przekonanie, że pobyt członka rodziny w domu opieki świadczy o wyrodnym charakterze i braku serca. Po tych 10 latach doświadczeń takie myślenie jest dla mnie bzdurą. Z całą stanowczością mogę stwierdzić, że nigdy nie zapewniłabym mamie takiej opieki jaką ma w ośrodku i takiego komfortu wzajemnych kontaktów, jakie mamy teraz.

dzień dobry Sylwio, dzień dobry Wojtku.

Nadrobiłem trochę zaległości na O., na Twoim wątku.
Wiele mądrych rad od koleżanek otrzymałaś Sylwinko.

Podzielam troskę o Ciebie.
Zgadzam się z radami o "odpuszczeniu" z pracami. Całkiem się nie da. Remontujecie dom ( podziwiam, podziwiam) - trzeba skończyć. Opieka nad starszymi osobami - trudna, ale jak napisała Muszelka możesz przestać zajmować się starszym pokoleniem ( życzę długiego życia w zdrowiu, szczęściu i pomyślności), włącz innych do opieki. Pomyśl o sobie, o swoim małżonku oboje potrzebujecie wytchnienia. Od wszystkiego. Kochasz ogród i w sezonie wegetacyjnym trudno go zostawić ( choć nie niemożliwe). Przerwijcie z Wojtkiem zamknięty krąg i wyjedźcie na wczasy. Wiem, wiem, najtrudniej wyłączyć się psychicznie

Już się nie wymądrzam.
W 20024 roku życzę Wam wiele radości, satysfakcji z osiąganych celów no i tego wytchnienia.

Dom opieki nie wchodzi w grę bo babcia musiałaby wyrazić zgodę, a nie wyrazi no bo przecież przepisała nam dom po sobie i działkę więc teraz oczekuje opieki.

Sama chciałabym się na starość czuć bezpiecznie i zaopiekowana więc rozumiem babcię. A przykład idzie z góry jaki dam swoim synom tak będę potem miała.

Tak właśnie myślałam, że tu jest pies pogrzebany. Kiepska sytuacja. Pozostali członkowie rodziny pewnie z tego powodu czują się zwolnieni ze współodpowiedzialności.



Życie rozmaicie się dzieciom układa. Odległość od rodziców, obowiązki zawodowe oraz potencjonalne ich własne problemy życiowe mogą mieć decydujący wpływ na możliwość pomocy. I jest to niezależne od wychowania i wzajemnych uczuć.
Swoje dzieci poprosiłam o to, aby w momencie, kiedy już nie będę ogarniać świata znalazły mi opiekę w specjalistycznym ośrodku w pobliżu ich miejsca zamieszkania. Nie wyobrażam sobie sytuacji, w której byłabym tak wielkim obciążeniem dla ich rodzin.

Współczuję Sylwuś ciężkie chwile u was...
mimo to życzę choć troszkę dobrych zmian i wytchnienia w nowym 2024 roku buziaczki