Znowu coś się zawiesza forum i powiela wpisy

Miskantowo napisał(a)

Hello,

To zdjęcie jest obłędne.
Drzewo na dziedzińcu tez robi wrażenie.

Bardzo szybko ogarnęłaś ogród.
Po 3 latach taki efekt, szacunek.
Czytam, że nie masz prawa jazdy.
Może czas zrobić?
Ja robiłam bardzo późno i teraz nie wyobrażam sobie bez niego życia.
Nauczyłam się jeździć do tego stopnia, że śmigam po całej Polsce

Kordina napisał(a)

Super miejsce, historia drzewa niesamowita, gdyby umiało mówić usłyszelibyśmy mnóstwo interesujących historii o przemijaniu i trwaniu
Kamienne schodki prawie jak u Ciebie

Irlandia to świetne miejsce do rozmyślania o przemijaniu i trwaniu.
Ślady które przeminęły, są tu wszędzie.

Kamienne schodki rzeczywiście jak u mnie. Szczególnie te drugie. Drugie bo mam jeszcze jedne mniejsze, zrobione wiosną tego roku podczas pobytu mojego M w domu.
Te starsze zrobil mi taksowkarz
Wracalam kiedys do domu i rozmawialam z gadatliwym taksówkarzem, Białorusinem Andriejem.
Zastanawialam się wtedy w jaki sposób przemienic stertę kamlotow w urocze schodki.
„Mój” brukarz byl bardzo chetny do wykonania ich ale…
Budowa domu nauczyla mnie jednej rzeczy. Zawsze pytać wykonawcę jak sobie ową pracę wyobraża. Po kolei.
Otoz brukarz wyobrazal sobie ławy, szalunki, fundament, beton, duzo betonu i w to wlepione te kamienne stopnie.
Ja sobie te schody wyobrazalam zupelnie inaczej.
Uslyszalam, ze tak się nie da.
To druga nauka wyciągnięta z czasu budowy.
Kiedy wykonawca mówi, ze się nie da oznacza to, ze jest to trudne albo nie chce mu sie tego robic.
Taksówkarz Andriej pozostawil w rodzinnych stronach firmę zajmującą sie zakladaniem ogrodow i wpadł do mnie następnego dnia z kolegą.
Zeobienie schodow zajęlo im jakies 3 godzinki. Skomplikowany sprzęt jaki wykorzystali to była taczka, łopata, mój kilof (dostałam w prezencie na urodziny) oraz parę taczek piasku.

Takie są te mniejsze schodki, wykonane przez mojego M.

Miskantowo napisał(a)

... mój kilof (dostałam w prezencie na urodziny)...

Schodki spektakularne i dodają dużo uroku przestrzeni, ale to zdanie mnie tak rozśmieszyło, bo ja w prezencie dostałam łopatę
Ech, my ogrodniczki to takie dziwne prezenty dostajemy

Kordina napisał(a)

Schodki spektakularne i dodają dużo uroku przestrzeni, ale to zdanie mnie tak rozśmieszyło, bo ja w prezencie dostałam łopatę
Ech, my ogrodniczki to takie dziwne prezenty dostajemy

Te schodki juz bardziej obrosly, wygladaja ciut lepiej. Fragment skarpy po lewej stronie rownież.

Margo2 napisał(a)

To zdjęcie jest obłędne.
Drzewo na dziedzińcu tez robi wrażenie.

Bardzo szybko ogarnęłaś ogród.
Po 3 latach taki efekt, szacunek.
Czytam, że nie masz prawa jazdy.
Może czas zrobić?
Ja robiłam bardzo późno i teraz nie wyobrażam sobie bez niego życia.
Nauczyłam się jeździć do tego stopnia, że śmigam po całej Polsce

Margo, dziękuje za odwiedziny.

Co to jest późne robienie prawa jazdy?

Moja córka opowiadała mi ostatnio fantastyczna historię.
Zmarł ojciec jej znajomej z pracy, Irlandki.
Mama mieszka teraz sama, w domu tuz pod miastem.
Nigdy nie jezdzila samochodem bo tym zajmowal się jej maz i robil za taksowkę.
Postanowila więc zrobic prawo jazdy.
Udalo się i zdała za pierwszym razem (!)
Historia bylaby jak zapewne wiele tego typu gdyby nie jedna rzecz.
Wiek tej mamy. Otoz ma ona 82 lata

Prezent w postaci kilofu, też mnie rozbawił no a schodki wyborne. Chyba cię ta Irlandia inspiruje do układania kamlotów

Ale przyjemny wątek
Podoba mi się jak malowniczo udało Ci się zagospodarować tak trudny teren, bardzo szybko i prawie bez pomocy. Schody wyszły super
Inspiracje przepiękne.

Fajne te schodki .


Czy Ty robisz ten ogród na odleglość ?

Plan na powrót z obczyzny ?

Miskantowo napisał(a)

...Co to jest późne robienie prawa jazdy?...

Mnie to dotyczy, zrobiłam prawo jazdy mając 55 lat i byłam jedną ze starszych test komputerowy zdałam za pierwszym razem, wielu młodych nie, więc moja samoocena bardzo się podniosła
Jazdę zdałam za drugim razem i to na 4 propranolach, bo mnie po prostu stres zeżarł, W końcu zamieszkałam na wsi i nie byłoby możliwe bez auta, a przynajmniej jestem samodzielna.
Historia 82-latki którą opisałaś jest fantastyczna