Bardziej wypłaszcz łączenia między okręgami bo będzie ciężko kosić takie kąty. I będzie ok

Koncepcja Hani jest super i Twoja koncepcja tez mi się podoba. Poszłabym nawet odważniej i w ogóle nie tworzyłabym tych wyobleń pomiędzy okręgami . Możesz tez rozważyć rozwiązanie, jakie ja mam - koła nachodzące na siebie . Tutaj możesz zobaczyć

Darecka napisał(a)

Dziewczyny, jesteście dosłownie kopalnią wiedzy i inspiracji, bardzo Wam dziękuję.
Takie "matematyczne" podejście do tworzenia linii falistych bardzo przypadło mi do gustu. Artykuł świetny, dał mi kopa do działania Rzeczywiście, trzeba te moje fale Dunaju uspokoić, teraz już wiem co mi nie grało i jak to potencjalnie naprawić. Tak na szybko wyrysowałam coś takiego:




Fajnie, że jesteście

Dobry kierunek!
Spróbuj utworzyć z tych kół zgrabną nereczkę. Spójrz na tę planowaną rabatę pragmatycznie. Koszenie trawiastych ścieżek ma być płynne, bez zbędnego zakręcania i nawracania. Linia trawiastej ścieżki miedzy rabatami powinna nawiązywać do kształtu rabaty przy ogrodzeniu.
Najlepiej sprawdzić sobie kształt układając węża ogrodowego.


Można na tej rabacie zaplanować przejście (gdyby nie chciało Ci się obiegać jej wokół). Wystarczy ułożyć bądź kilka betonowych kwadratowych płyt 30x30 cm, bądź pociętych w plastry pni. Taka ścieżka ułatwi pielęgnację nasadzeń wewnątrz tej rabaty.

Hania ma rację, ważniejsza jest linia ścieżek niż rabaty bo to one będą bardziej widoczne, rośliny na rabacie rozmywają jej kształt, a trawiasta ścieżka wytycza i prowadzi oko.

Witam się z Wami w ten sobotni poranek, uzbrojona w kawkę i dobrą energię

Judith, Twoje nachodzące na siebie koła bardzo przypadły mi do gustu, jesteś mistrzynią rabat kolistych

Haniu, jesteś nieocenioną doradczynią. Też myślałam o zrobieniu ścieżek z plastrów olszynowych (mamy jeszcze kilka pniaczków na podorędziu, kwestia pocięcia ich jakoś ). Albo zastosuję to samo rozwiązanie, co przy rabacie na tyłach, czyli bloczki betonowe imitujące deski, żeby było spójnie:





Sylwio, cenna uwaga dotycząca ścieżek, chłonę Wasze słowa i biorę je sobie do serduszka

Dziękuję Wam bardzo za czas poświęcony wyniesieniu mojego ogrodu na wyższy level
Muszę zrobić pomiary na "żywym organizmie" i zobaczyć, jak to będzie wyglądało w praktyce- czyli na wiosnę wąż ogrodowy idzie w ruch (o ile do wiosny wytrzymam ). A tymczasem pozostają malunki na fotkach- jak ktoś mądry tu już kiedyś napisał, lepiej 10 razy coś naszkicować na papierze, niż raz niepotrzebnie nadwyrężać mięśnie

Los tejże rabaty pozostaje na chwilę "melodią przyszłości", a tymczasem zapraszam na 3ci odcinek mojego ogrodowiskowego serialu, jesteście gotowi? To zapinamy pasy i jedziemy

Zima na ramiona moje spadła, niewinnością, białym śniegiem.. 4.02.2019:



Po to, żeby już 16 lutego poudawać przez chwilę wiosnę Słoneczko przyjemnie grzeje, wyciągamy więc wszystkie rośliny z zimowego przechowalnika i czyścimy z suchych liści, od lewej moi teściowie i ja- Edzia nożyco (a właściwie sekatoro) ręka



Tulipnay Red Riding, zwane przez nas pieszczotliwie prosiokami ( wzór na listkach wypisz-wymaluj jak ten na szczecince małych dzików, nie sądzicie? ), wychylają nieśmiało noski spod korowej pierzynki, podobnie jak irysy żyłkowane i krokusy. Pierwszy raz ubiegłej jesieni sadziłam rośliny cebulkowe, kiedy zobaczyłam, że wychodzą z ziemi, cieszyłam się jak dziecko.

Mimo, że Forrest Gump to świetne dzieło kinematografii, napis z krokusów zrobiony przez mojego teścia to nie początek najbardziej rozpoznawalnego cytatu z tegoż filmu "Ran, Forrest, ran!" (wiem, wiem, nie ta pisownia ). Nasze siedliszcze ma swoją własną roboczą nazwę, na hasło "Jedziemy na ranczo?" wszyscy w rodzinie wiedzą o co chodzi:



Dwie małe rabatki z zeszłego roku na tym etapie zdecydowanie nie są pretendentkami do nagrody w konkursie miss ogrodoverse:




W końcu dorobiłam się mojego własnego, prywatnego sprzętu do cykania fotek- teraz to się będzie działo! Pierwszą modelką była magnolia z przedogródka (09.04.2019):

Rabata wokół altany była nieco płaska, brakowało wyższego piętra, dlatego dosadziliśmy kilka szczepionych sosen na nóżce:



"Prosioki" rosną w oczach:



Podobnie jak miodunki i brunnery (udało mi się nawet uchwycić podjadającego nektar jegomościa)- ten niebieski kolor kwiatów jest obłędny:

Hortensje pnące powędrowały niedawno na rabatę hostową, w końcu wyglądają na szczęśliwe:



Zdążyłam już zapomnieć, że mieliśmy tutaj kasztanowca, teraz dumnie pręży muskuły w sadzie, mam cichą nadzieję, że w następnym roku wreszcie zakwitnie



Moja Nemezis, mięta wszeteczna, Twoje dni tutaj są już policzone!