BUKI

W listopadowy ponury dzień te buki zobaczyłam
bez liści stały smutne, a ja sie zachwyciłam
i popatrzyłam na pole z ziemniaczanymi łętami
i pomyslałam ,,ach tutaj my właśnie zamieszkamy".
Już po tygodniu te buki moją własnością były
lecz stały nadal smutne i nic sie nie cieszyły.
Na progu ciężkiej zimy o radośc trudno było,
lecz gdyby zaszumiały to byłoby mi miło.
A potem przyszła zima co wiatrem je smagała
i na pniach , na gałęziach pasy pomalowała.





Rzucała wściekle śniegiem, wbijała go pod korę
aż ozdobiła drzewa bielutkim swym kolorem.
Tak były nierealne, że aż mnie zachwyciły,
z drzew lesnych takie cudne grafiki sie zrobiły.

W lutym zrzuciła zima bielutką swą pierzynę
na drogi,domy, drzewa i na każdą roślinę.
Niestraszne będą mrozy pod tak grubą pierzyną,
nie stanie się nic drzewom, nie stanie nic roslinom.



Tego samego roku wielka nastała zmiana
każda gałązka buka już z lodu jest utkana.
A las wygląda cały jak pałac królowej zimy
z oknami, arkadami, że znów się zachwycimy.
Jakby katedra Gaudiego białe przybrała lśnienie
nad nią szaro -niebieskie zimowe jest sklepienie.



Innego dnia gałązki w koronki się przebrały
i nagle koronkowo rozmarzył się las cały.



Koronki jak z Wenecji wprost wyrafinowane,
a inne delikatnym puszkiem są obsypane.

Można w nie będzie ubrac niejedną pannę młodą
a goście jej weselni strojem sie nie zawiodą.
I pójdzie panna młoda z weselnym swym orszakiem
aleją ta bukową by spotkac sie z chłopakiem.



Las drogę im wskazuje białymi gałązkami
i znikną gdzieś w oddali by w końcu zostac sami.

Pierwsze wiosenne słońce obudzi promieniami
zawilce , które dotad kryły sie pod bukami.
Rozścielą sie dywanem po moim lesie całym
i znów się pozachwycam dywanem cudnym, białym.

Na młodych bukach zielona mgiełka już daje swe sygnały
by się budziły przylaszczki ,fiołki i by już zakwitały.





Pomału duże buki swe pąki otwierają
jasną młodziutką zielenią ze światem się witaja.
Wracają ptaki z daleka bo właśnie usłyszały
że tą radosną zielenią tętni bukowy las cały.

W bukowych drzewach dziuple stęsknione już czekają
na powrót swoich ptaków, na pierwsze w tym roku jajo.





Spieszą sie teraaz listki młodziutkie i zielone
trzeba sie szybko rozwijac by ukryc gniazdka zrobione.
Niedługo młodych ptaków odezwie sie wołanie
o codziennie smaczniejsze i coraz większe danie.

A buki już zakwitły i sypią żółtym pyłkiem,
żółty jest ogród i trawa, żółte roślinki wszystkie,
żółte jeziorko, kamienie bo pyłku są pełne mieszki
by na jesieni wysypac brązowe pyszne orzeszki.

Poranne słonko wścibskie śle pierwsze swe promienie
pomiędzy wielkie drzewa, pomiedzy ich zielenie.
Ciekawe wielce słońce co słychac w bukowym lesie,
głosne bębnienie dzięcioła wciąż niesie się i niesie.





Ruch wielki i gwar wielki, ptaki sie uwijają
miękkimi roslinkami swe gniazdka wyścielają.
A kiedy młode ptaszki pokażą spragnione dzioby
nie ma nikogo w lesie kto by sie nie narobił.
I nie ma czasu na śpiewy, trzeba nosic robaki
bo młode żółte dzioby tak lubią te przysmaki.

Tymczasem wiosna w lato tak szybko się zmieniła
zielona gęstwa buków swój kolor przyciemniła.
Cień teraz jest potrzebny bo słońce mocno pali,
w cieniu schronią sie ludzie co kąt ten przygotowali.
Buk wszystkich tu ochroni zielnym parasolem,
cieniem miłym i chłodnym rozpostartym nad stołem.



Posiedziec w cieniu buka przyjemnośc to niemała
gdy wcześniej słoneczna kula za bardzo nas rozgrzała.
Wieczorem zmęczone słonko też zajrzy tu pod buka
bo ono też po pracy chwili wytchnienia szuka.
Usiadzie z nami chwilę, odsapnie sobie chwilkę,
posłucha śpiewu ptaków,zachwyci sie motylkiem.



Potem na horyzoncie zginie w mrocznej otchłani,
buki je pożegnają szumiacymi listkami.

Czekam na jesień I ne wiem czym się bardziej zachwycać ..tekstem czy fotami.. ale te paski śnieżne na pniach..... cudo.. i wszystko......

Lecz kiedy nagle lato złą minę na twarz wdzieje
to pomiędzy bukami szalonym wiatrem wieje.
Wiatr miota rozwścieczony, kotłuje tą zielenią,
jak morze szumią buki, jak morze sie zielenią.



A gdy się uspokoi i deszcz drobny popada
ponad bukami na niebie już tęcza sie rozkłada.
Mieni sie kolorami wsparta o wielkie buki
tworząc nad pięknym lasem kolorów wszelkich łuki.